Month: December 2021

கலாநிதி மாறன் தயாரிப்பில் சிவா இயக்கத்தில் 2021 ல் வெளியானது ரஜினியின் ’’அண்ணாத்தே’’. கோவிட் தொற்று காலத்துக்கு பிறகு திரையரங்குகளில் திரையிடப்பட்டதாலும், தீபாவளி  ரிலீஸ் என்பதாலும் வழக்கமாக இருக்கும் அதீத எதிர்பார்ப்பை விட இந்த முறை மிக அதிக எதிர்பார்ப்புடன் ரசிகர்களும் பொதுமக்களும் காத்திருந்தார்கள். முதல் சில நாட்களில் டிக்கட் விலை பல்லாயிரங்களில் இருந்தது.

ரஜினியுடன் நயன்தாரா, மீனா, குஷ்பு, பாண்டியராஜன், ஜகபதி பாபு,, லிவிங்ஸ்டன், கீர்த்தி சுரேஷ், சூரி, பிரகாஷ்ராஜ், சதீஷ், யோகி பாபு என்று ஒரு பட்டாளமே இருக்கிறார்கள். ஆனால் திரைக்கதை என்று எதுவும் இல்லை. பாசமலர் உள்ளிட்ட பல பழைய படங்களை, ரஜினியின் பழைய படங்கள், அண்ணன் தங்கை செண்டிமெண்டில் எடுக்கப்பட்ட அஜித் மற்றும் கார்த்தி ஆகியோர் படங்களை எல்லாம் எடுத்து கலக்கி கொடுக்கப்பட்ட திரைக்கதை நிறைவை கொடுக்காவிட்டால் போகிறது எரிச்சலை கொடுக்கிறது.

அலுப்பூட்டும் தொடர் நாடகம் பார்க்கும் உணர்வு முதல்பாதியிலேயெ வந்துவிடுகிறது. மிக தளர்ந்திருக்கும் ரஜினியும் அவருடன் காதல் காட்சிகளில் ஒட்டாமல் நடித்திருக்கும் நயன்தாராவும்,  படு பயங்கரமான ஒப்பனையில் கண்ணைப் பறிக்கும் நிறத்திலான ஆடைகளில் மீனா மற்றும் குஷ்புவும், சகிக்க முடியாத நகைச்சுவை என்னும் பேர் கொண்ட காட்சிகளில் லிவிங்ஸ்டனும் பாண்டியராஜனுமாக காட்சிக்கு காட்சி சொதப்பலும் எரிச்சலுமாக இருக்கிறது

அண்ணன் ரஜினி மீது அத்தனை உயிரை வைத்திருக்கும் தங்கை ஊர் நடுவே ’’உன் முடிவுதாண்ணா என் முடிவும், உன் விருப்பம் தாண்ணா என் விருப்பமும்’’ என்று நிஜமாகவே மைக் வைத்து சொல்லிவிட்டு, கல்யாணத்துக்கு முந்தின நாள் காதலனுடன் அண்ணனிடம் சொல்லிக் கொள்ளாமல் ஓடிப்போவதும், அதையும் மன்னிக்கும் பாசக்கார அண்ணன் திடீரென்று ஏழையாகும் தங்கைக்கு. அவளுக்கு தெரியாமல் உதவி, சிக்கலிலிருந்து மீட்பதுதான் படத்தின் கதையாம்.

 டைட்டில் காட்சியில் படம் 16 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களுக்கானது, வன்முறை நிறைந்தது என்று காட்டுகிறார்கள். பார்வையாளர்கள் மீது காட்டப்பட்ட வன்முறைதான் அது என்பது பிறகே தெரிகிறது

எக்கச்சக்க உணர்ச்சி பொங்கல்கள் படம் முழுவதும். தங்கை, அண்ணன்,அண்ணனின் காதலி, பாட்டி  என ஒருவர் பாக்கி இல்லாமல் நெஞ்சை கசக்கி பிழிந்து கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

ரஜினி நயனின் காதல் காட்சிகள் என்னும் பெயரில் ’’பட்டூ. காள்ஸ் என்னும் கொஞ்சல்கள் எல்லாம் தலைவலிக்க வைக்கும் அளவுக்கு செயற்கை.சூரி தனியே காமடி பண்ண முயற்சிக்கிறார் மொத்த படமும் பார்வையாளர்களை பார்த்து சிரிப்பதால் தனியே காமெடி எடுபடவில்லை.

  ரசிகர்களின் துவக்க கூச்சல்களும்  ஆரவாரங்களும் அடங்கிய பின்னர் அரங்கில் மயான அமைதி நிலவுகிறது. ரஜினி என்னும் பிம்பம் அவர் நடிக்க வந்தபோது பிறந்தே இருக்காத இன்றைய இளைஞர்களின் நெஞ்சில் உருவாக்கும் எழுச்சி அவர் இதுவரை நடித்த படங்களிலிருந்து உருவாகியதுதான். ரஜினி நடிக்கவேண்டும் என்பதில்லை ஒரு திரைப்படத்தில் அவரது புகைப்படமோ அவரது பெயரோ இடம் பெற்றிருந்தாலும் கூச்சலிட்டு அதை கொண்டாட லட்சக்கணக்கான ரசிகர்கள் இருக்கிறார்கள் என்னும் போது திரைக்கதை தேர்வில் அவர் இன்னும் எத்தனை சிரத்தை எடுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்?

அண்ணன் தங்கை செண்டிமெண்ட்டில் புதிதாக  என்ன?  என்று ரஜினி  கதை சொல்ல படுகையில் ஏன் கேட்கவில்லை? படப்பிடிப்பில் அரைத்து, புளித்து , நொதித்து கள்ளாகிவிட்ட காட்சிகளே மீண்டும் மீண்டும் எடுக்கப்படுகையில்  கூட ‘’ஏன் இதையே  எடுக்கிறோம். புதிதாக ஒன்றும் இவற்றில் இல்லையே? என்று  ஏன்  அவர் கேட்கவில்லை, 

திரைக்கதை  அபத்தம், காட்சிகள் அபத்த களஞ்சியம் என்றால் பாடல்களும் இசையுமாவது கேட்கும்படியாக இருக்கலாம் அதுவும் இல்லை, இசை பாடல் இயக்கம், ஒப்பனை ,கதை என எதுவுமே உருப்படியாக இல்லை 

படத்துக்கான எதிர்வினைகளில் ரசிகர்கள் ஏமாற்றத்தை கோபமாகவும் அழுகையாகவும் வெளிப்படுத்தினார்கள். இயக்குனர் சிவாவை சகட்டுமேனிக்கு வசை பாடினார்கள்

ரஜினி தன் வயதுக்கேற்ற பாத்திரங்கள் இருக்கும்படி  சொல்லப்படும் கதைகளை கேட்க ஏன் முன்வருவதில்லை. கடைசி காட்சியில் தங்கையான கீர்த்தி சுரேஷிடம் ’’நீ வயசுக்கு வந்தப்போ கூட’’  என்று துவங்கி ரஜினி பேசும் வசனங்களெல்லாம் தணிக்கை செய்யப்படவில்லை என்பது பெரும் அதிர்ச்சியை அளிக்கிறது. இரண்டு பெண்களை பெற்ற ரஜினிக்கு சக்தி வாய்ந்த ஊடகத்தில் பேசும் இந்த வசனத்தை பற்றி ஆட்சேபமேதும் இல்லை என்பது கூடுதல் அதிர்ச்சியளிக்கிறது

தர்பார், கபாலி, காலாவிலிருந்தே திரைக்கதை என்ற  ஒன்றே இல்லை என்பதை ரஜினி இன்னும் கவனிக்கவில்லை. இளமையை இழந்து விட்ட பின்பு கதையில் கவனம் செலுத்த வேண்டியது தான் வெற்றிகரமாக இருந்த அதே துறையில் கண்ணியமாக  நீடித்திருக்க ஒரே வழி என்பதும் ரஜினிக்கு தெரியவில்லையா?

என் துளி வியர்வைக்கு ஒரு பவுன் தங்கக்காசு கொடுத்தது தமிழல்லவா?என்று ரஜினி முன்பு பாடலில் தெரிவித்திருக்கிறார். முதல் காட்சிகளிலிருந்து ஆயிரங்களும் நூறுமாக ரசிகர்கள் செலவு செய்திருக்கும் பணத்திற்கும் அதன்பொருட்டு அவர்கள் சிந்தி இருக்கும் ஒவ்வொரு சொட்டு வியர்வைக்கும் பதிலாக ரஜினி செய்திருப்பது வெறும் அநியாயம் மட்டுமே.

ஒரு தற்கொலை செய்தி அல்லது ஒரு வன்கொடுமை செய்தியை கேள்விப்பட்டு அதற்கு எதிர்வினையாற்றி கொண்டிருக்கையிலேயே மற்றுமொன்று நிகழ்ந்துவிடும் அவலம் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. பொள்ளாச்சி சம்பவத்திற்கு பிறகு கொரோனா  ஊரடங்கால் கொஞ்சம் அடங்கி இருந்தவர்கள் மீண்டும் எழுந்து விட்டார்கள்.

இத்தகைய பெருந்தொற்றும், கண்முன்னே உற்றோரும் உறவுமாக கொத்துக்கொத்தாக மரணமடைந்து, இறப்பென்பது எங்கோ செய்திதாளில் வாசித்ததென்பது போக, அது நம்வீட்டுகதவை தட்டி நடுக்கூடத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்த காலத்துக்கு பிறகும் தப்பி பிழைத்து புத்தி வராமல்,,  அடுத்தவர்களின்  பெண்களிடம் அத்துமீறுவதும், அழிப்பதுமாக இருக்கும்,இவர்களே தொற்றுக்கிருமியை காட்டிலும் அபாயகரமானவர்கள்

இந்த குற்றங்களில் குற்றவாளிகளுக்கு தண்டனை  கிடைப்பதில்லை அல்லது, குற்றத்தின் தீவிரத்துகேற்றபடி தண்டனை கொடுக்கப்படுவதில்லை. விஷயம் வெளி உலகிற்கு தெரிய வந்த சில மாதங்கள் ஊடகங்கள் அதை சுறு சுறுப்பாக கவனத்தில்  எடுத்துக்கொண்டு பின்னர் அடுத்த விஷயத்துக்கு போய்விடுகிறார்கள்

பல ஓட்டைகள் வழியாக அவர்கள் சட்டத்தின் பிடியிலிருந்து வெளிவருகிறார்கள்’. சட்டத்தின் பிடி என்று ஒன்று உண்டா என்பதும் கேள்விக்குரியதே.

 பொள்ளாச்சி சம்பவத்தின் குற்றவாளிகளை நீதிமன்றத்தில் இருந்து அழைத்து வரும் வழியில், அவர்கள் வாங்கிக்கொடுத்த பிரியாணிக்காக சட்டத்துக்கு புறம்பான காரியங்களுக்கு அனுமதித்த  காவலர்களுக்கும் இருக்குமல்லவா பெண் குழந்தைகள்?

அவர்களின் பெண் குழந்தைக்கு பாலியல் தொந்தரவளித்த  ஒருவனிடம் பிரியாணி வாங்கி சாப்பிட முடியுமா அவர்களால்? அடுத்தவர் பெண்ணும், தனது பெண்ணும் வேறு வேறென்று நினைக்கும் இவர்களுக்கும்,மாணவியிடன் அத்துமீறும் ஆசிரியர்களுக்கும் பெரிய வேறுபாடு இல்லை 

உயர்கல்வித்துறையில் கடந்த 20 வருடங்களாக ஆசிரியபணியிலிருப்பவள்  என்னும் வகையில் இப்படியான அத்துமீறல்களில் அச்சுறுத்தல்களில் பாதிக்கப்படும் மாணவிகளை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன். பல்கலைக்கழகங்களில் நிலைமை கொஞ்சம் பரவயில்லை பிரச்சனையை குறித்து சக மாணவர்களிடம் பேசவும் சம்பந்தப்பட்ட ஆசிரியரிடம் மறுக்கவும் துணிகிறார்கள் இப்போது. ஆனாலும் எல்லையை தாண்டிய அச்சுறுத்தல்களும் அவமரியதைகளும் வருகையில் மனமுடைந்து வேறு முடிவை தேடிக்கொள்கிறார்கள்

பள்ளிக்குழந்தைகளின் நிலைதான் பரிதாபத்துக்குரியது. இது போன்ற பிரச்சனைகள் எப்போதும் இருக்கிறது எனினும் அவற்றை குறித்து  பேசவும் வீட்டில் தெரிவிக்கவுமான சூழல் வீடுகளில் இல்லை என்பதுதான் இன்னும் பரிதாபத்துக்குரியது 

ஒரு ஆசிரியையாக, அன்னையாக இந்த பிரச்சனைகளுக்கும் சிக்கல்களுக்கும் தீர்வாக இப்போது சுடச்சுட பல கல்வி நிறுவனங்களில் செய்து வரும் கண்காணிப்பு காமிராக்கள் பொருத்துவது, கவுன்சிலிங் அளிப்பது மாணவிகளுக்கு விழிப்புணர்வு உரைகள் ஏற்பாடு செய்வது போன்றவை எனக்கு பொருளற்றவையாக தெரிகிறது.  பதிலாக முதலில் வீட்டில் பெற்றோர்களிடம், வீட்டு பெரியவர்களிடம் பேசுவதுதான் அவசியம்.

பெண்  குழந்தைகளுக்கு பள்ளியில், கல்லூரியில், பல்கலைக்கழகத்தில் ,அலுவலகத்தில், பேருந்தில், ரயிலில், விமானத்தில், கழிப்பறையில் திரையரங்குகளில், ஷாப்பிங் மால்களில், எங்கு  வழக்கத்திற்கு மாறான, அவர்களுக்கு பிடிக்காத, அவர்களுக்கு தொந்தரவு தரும் விஷயங்கள் நடந்தாலும் முதலில் வீட்டில் பெற்றோர்களிடமும் சகோதர, சகோதரிகளிடமும் அதை வெளிப்படையாக சொல்லலாம் என்னும் நம்பிக்கையை, புரிதலை முதலில் குடும்பம் என்னும் அமைப்பு அளிக்க வேண்டும்

அங்குதான் பிரச்சனை தொடங்குகிறது. விதி விலக்குகள் இருக்கும் ஆனால், பெரும்பாலான பெற்றோர்கள் தேர்வு முடிவுகளில் வரும் எண்களுக்கு கொடுக்கும் மரியாதையை குழந்தைகளின் உடல், மன நலனுக்கும் அவர்களின் எதிர்காலத்துக்கும் கொடுப்பதில்லை

குழந்தைகளின் உலகில் பெற்றோர்கள் இருப்பது அவசியம் தொடக்கக்கல்வியில் இருந்தே பல சிறப்பு வகுப்புகள், அபாகஸ், நீச்சல், ஓவியம் ஸ்லோகம் உள்ளிடட பயிற்சிகள், பின்னர் சலங்கை பூஜை போன்ற அறிவித்தல் விழாக்கள் என குழந்தைகள் நாள் முழுவதும் எதிலாவது ஈடுபட்டுக்கொண்டும், படித்துக்கொண்டும், பரீட்சை எழுதிக்கொண்டும் இருப்பதில் பல பெற்றோர்கள் வெகு கவனமாக இருக்கிறார்கள் 

 அந்த வயதுக்கென தேவைப்படும் விளையாட்டுக்கள், தோழமைகள், ஓய்வு, குடும்ப உறுப்பினர்களுடன் செலவிடும் நேரம் இவை எதுவுமே கிடைக்கப்பெறாமல் ஒரு கேள்விக்கான பதிலை நூற்றுக்கணக்கான முறை பதில் எழுதி எழுதி  மனனம் செய்துகொண்டு எந்த புரிதலும் அரவணைப்பும் இல்லாத, மதிப்பெண்களையும் அதன்பேரில் செலவிட்டிருக்கும் பெருந்தொகையையும் சொல்லி சொல்லி காட்டி மேலும் அழுத்தம் கொடுக்கும் பெற்றோர்களையும் கொண்ட குழந்தைகள் எப்படி இதுபோன்ற தலையாய பிரச்சனைகளை  வீட்டில் சொல்ல துணிவார்கள்?

. குழந்தைகளின் உலகின் தானும் இருந்தபடி, அவர்களின் தேவைகளை, சிக்கல்களை புரிந்து கொண்டு, எதுவானாலும் நான் இருக்கிறேன் உன்னுடன் என்னும் நம்பிக்கயளிக்கத்தவறும் பெற்றொர்கள் தான் முதல் குற்றவாளிகள்

பாடப்புத்தகங்களை தவிர பிற வாசிப்புக்கு அனுமதிக்காத , பயணங்களில் ஈடுபடுத்தாத,  ஒருநாளின் ஒருவேளை உணவையாவது குழந்தைகளுடன் குடும்பமாக அமர்ந்து சாப்பிடாத, ஆண் குழந்தைகளையும், பெண் குழந்தைகளையும்  பாரபட்சமாக பாவிக்கிற, சில மணி நேரங்களைக்கூட அவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளாத, அதே பருவத்தை கடந்து வந்தவர்கள் நாம் என்பதை மறந்து விட்ட,வெறும்  மதிப்பெண்களால் மட்டும்  கிடைக்கவிருக்கும் ஒரு மாயப் பொன்னுலகை குறித்த  பகற்கனவை கொண்டிருக்கும், அக்கனவின் பேரில்  குழந்தைகளை சித்திரவதை செய்கிற பெற்றோர்களும் குற்றவாளிகள் தான்

 மகளை இழந்தவர்களின் கண்ணீர்க்கதைகளையும் பெண்களிடம் அத்து மீறுவோரை குறித்து ஆவேசமாக எதிர்வினையாற்று பவர்களையும், போராட்டத்தில் ஈடுபடுவோரையும் நீதி கேட்போரையும் ஊடகங்களில்  பார்க்கிறேன்,

அவர்களில் எத்தனை பேருக்கு மகன் அல்லது மகளின் உடல் மொழியில், உணவுண்பதில், உறங்குவதில், பேசுவதில், இருக்கும் நுண்மையான மாறுபாடுகளை கவனிக்கத் தெரியும்? எத்தனை பேர் அவர்களின் பிரச்சனைகளை காதுகொடுத்து கேட்க  தயாராக இருந்திருக்கிறார்கள்? எத்தனை பேர் தன் அலுவலக வேலைகளை, அன்றைய நாளை,குடும்ப விஷயங்களை, தான் வாசித்தவற்றை, பார்த்தவற்றை, குழந்தைகளுடன் பகிர்ந்து, அதே பகிர்தலை அவர்களும் எதிர்பார்கிறார்கள் என்பதையெல்லாம் புரிய வைத்திருக்கிறார்கள்?

சில நாட்கள் முன்பு பெட்ரோல் நிலையமொன்றில் வரிசையில் பெட்ரோல் போட காத்திருக்கையில் முன்னால் இருந்த காரில் பள்ளி சீருடையுடன் ஒரு சிறுவன் வெளியே ஏதோ ஒன்றை கவனித்து முகம் கொள்ளா சிரிப்புடன் அருகிலமர்ந்திருக்கும் அம்மாவை பலமுறை தொட்டு தொட்டு அழைக்கிறான், மும்முரமாக செல்போன் திரையில் ஆழ்ந்திருந்த அவர்,அழைக்கும் மகனின் சிறு கையை தட்டிவிடுகிறார். அந்த சிறுவன் பள்ளியில் நடக்கும் ஒரு அவமதிப்பை, ஒரு சிக்கலை எப்படி அம்மாவிடம் சொல்லுவான்.

ஆன்லைன் வகுப்புக்களை சரிவர கவனிக்காமல் விளையாடியதற்கே நெஞ்சுக்கூடு உடையும் படி முதுகில் பலமாக தொடர்ச்சியாக அறையும் ,அச்சமூட்டும் ஆளுமையாக இருக்கும் பெற்றோர்களிடம் சிறு மகனோ மகளோ நாளை என்ன அந்தரங்க பிரச்சனையைத் தைரியமாக சொல்ல முன்வருவார்கள்?

வேரில் நோய் தாக்குதல் இருக்கையில் இலைகளுக்கும் கிளைகளுக்கும் மருந்தடிப்ப்துபோலத்தான் இப்போது கல்வி நிறுவனங்களை குறைசொல்லிக்கொண்டிருப்பதும் கண்காணிப்பு கேமிராக்கள் பொருத்துவதுமெல்லாம்.,

கல்விநிலையங்களில் மட்டுமல்ல, எங்கும் இருக்கும் இப்படியான சிக்கல்களும் ஆபத்துக்களும். வீடு என்னும் அமைப்பு அதற்கான முன்தயாரிப்பை நம்பிக்கையை, பாதுகாப்பை அளிக்கும் இடமாக இருக்கிறதா என்பதுதான் முதன்மையான பிரச்சனை இப்போது.  வயது வந்த பிள்ளைகள் முன்பாக  சண்டையிடும் பெற்றோரிடம் எந்த குழந்தையும் தன் சிக்கல்களை சொல்லாது.

வீட்டில் குழந்தைகளிடம் பேசிக்கொண்டிருக்க வேண்டும். குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரும் சேர்ந்திருக்கும் பொழுதுகளை கவனமாக உருவாக்கி மகிழ்ச்சியான சூழலை தக்க வைத்திருக்க வேண்டும். அடிக்கடி தொட்டும், கைகளை பிணைத்துக்கொண்டும், தட்டிக்கொடுத்தும்  பெற்றோர்கள் தங்கள் அண்மையை, நெருக்கத்தை அந்த தொடுகையில் தெரிவிக்கவேண்டும். குழந்தைகளை  பெற்றோர்கள் தொடுவதே இப்போது அபூர்வமாகி விட்டிருக்கிறது

 இவற்றில் எதுவுமே செய்யாத பெற்றோர்கள்   எவர்  மீதும் கல்லெறியும் அருகதை அற்றவர்கள்,  குற்றத்தின் கூட்டுப்பங்காளிகளும் கூட.

இறுதியாக மற்றுமொன்று. இந்த செய்தி ஊடகங்களில் வெளியானதிலிருந்தே கல்லூரியிலும், ஊரிலும், பல நாடுகலிலிருக்கும்நண்பர்களிடமிருந்தும் மகன்கள் இருவரும் படித்த சின்மயாபள்ளிதானே இது ? என்ன இப்படியான பள்ளியிலா மகன்களை சேர்த்தீர்கள்? எங்களுக்கும் பரிந்துரைத்தீர்கள் ? என கேள்விமேல் கேள்விகள்.

இல்லை அது சின்மயா சர்வதேச உறைவிட ப்பள்ளி. இந்த அசம்பாவிதம் நடந்தது சின்மயாவித்யாலயா. இந்த பெயரில் இந்தியாவில் கோவையில் பல பள்ளிகள் இருக்கின்றன.ஆனால் மகன்கள் படித்த இன்னும் தொடர்பில் இருக்கிற இனியும் என்றென்றைக்கும் தொடர்பில் இருக்கபோகிற பள்ளியான CIRS -Chinmaya international residential school இந்தியாவிலேயே ஒன்றுதான் இருக்கிறது. அங்கு மகன்கள் உள்ளிட்ட பல மாணவர்கள் நிம்மதியாக, மகிழ்ச்சியுடன், எந்த மன அழுத்தமும், சிக்கலும், அச்சுறுத்தலும் இல்லாமல் படித்தார்கள் படிக்கிறார்கள் ,இனியும் படிப்பார்கள்