மழை போலவே வெயில் பொழியும் கடுங்கோடை தொடங்கி விட்டது. கல்லூரி பின் மதியம் 3 மணிக்கு முடிவதால் முதுகில் வெயில் அறைய அறையத்தான் தினமும் வீட்டுக்குப் புறப்படுகிறேன். எனினும் புகாரொன்றுமில்லை. மழைக்காலங்களைப்போலவே எனக்குக் கோடைக்காலமும் பிரியம்தான்.
சாலையெங்கும் வண்ணங்கள் நிறைந்திருக்கிறது. நீலவாகையான ஜகரண்டாக்கள் மலைப்பகுதியில்லை என்றாலும் பொள்ளாச்சியிலும் வீடுகளின் முன்பாக ஊதாமலர்களுடன் மலர்ந்து நிற்கின்றன. நெடுஞ்சாலை எங்கிலும் தீக்கொன்றைகளின் செக்கசெவேலென்னும் மலர்தல் கண்ணை நிறைக்கின்றது. இடையிடையே பொன் மலர்ந்தது போல சரக்கொன்றைகள் ஒரு இலைகூட இல்லாமல் மஞ்சளான மஞ்சளாக ஒயிலாக நிற்கின்றன.
அடர்மஞ்சளில் சிறு மலர்கள் நிறைந்திருக்கும் பெருங்கொன்றைகளும், ஒரு இலைக்கு ஒரு மலர் என நிறைந்து ததும்பியபடி மிக அழகிய கிளையமைப்பில் வான் நோக்கி மலர்ந்து நிற்கும் செம்பட்டு வாகைகளும் வரிசையாக நிற்கும் சாலைகளில் பின்மதியப்பயணம் என்பது ஒரு அருள் தான்.
காபிப்பொடி வண்ணத்தில் புல்லிக்கிண்ணங்களும், தூயவெள்ளையில் இதழ்களுமாக புங்கனும் போட்டிபோட்டுக்கொண்டு கூட மலர்ந்திருக்கிறது தூரத்தில் இருந்து பார்க்கையில் இதழிதழாக தரையெங்கும் கொட்டிக்கிடக்கும் புங்கை மலர்கள், இறைந்துகிடக்கும் பொரிபோல இருப்பதால் இதைப் பொரிப்புங்கை என்போம் இங்கு.
அப்படியேதான் மலர்ந்து மணம் வீசிக்கொண்டிருக்கின்றது வேம்பும். கல்லூரிக்குள் நுழைகையிலேயே எடுத்துச் சாப்பிட்டு விடலாம் போல வேம்பின் மணம் நிறைந்திருக்கிறது. நான் நினைப்பதுண்டு கோடையில் மட்டும் வேம்பின் தாவர அறிவியல் பெயரான Azadirachta indica வின் இண்டிகாவை எடுத்துவிட்டு Azadirachta edulis (எடுலிஸ்- உண்ணத்தகுந்தது) என்று தற்காலிகமாக மாற்றிக்கொள்ளலாம் என்று.
வீட்டிலும் கோடைக்கொண்டாட்டம்தான். இன்னும் ஜகரண்டா மலரவில்லை வீட்டில். ஆனால் நுண்மணிகளைபோல பசுமஞ்சளில் மலர்சொரிகிறது சொர்க்கமரம், சந்தனம் மஞ்சள் அடர் ஊதா என மூன்று நிறங்களில் அலமண்டா , ஆரஞ்சு காம்புகளுடன் கவிழ்ந்து கிடக்கிறது அதிகாலியில் பின்வாசலெங்கும் பவளமல்லிகை.
இளஞ்சிவப்பு வெள்ளை நீலம் என மூவண்ணத்தில் ருயெல்லியா, பலவண்ண ஜினியா,
மரம் முழுக்க கை அகலத்துக்கு சதைப்பற்றான இதழ்களுடன் பாரிஜாதம், குருதிநிறப் பந்துகளாக தெட்சி, பல நிறங்களில் செம்பருத்தி, வெள்ளைச்சிறுகுடைகளாக சாம்பங்காய் மலர்கள், அமரில்லிகள் என வீடும் வண்ணங்களிலும் நறுமணங்களிலும் நிறைந்திருக்கிறது.
கண்ணுக்கு மட்டுமல்ல நாக்குக்கும் கோடை விருந்தளிக்கிறது. கோடையில் கனியளிக்கும் பல அன்னை மரங்கள் வீட்டில் இருக்கின்றன. அருநெல்லிக்காய்களை பச்சைமிளகாய் கல்லுப்பு வைத்து அம்மியில் சதைத்துச் சாப்பிடுவது, பெரிய நெல்லிக்காய்களை ஆவியில் வேகவைத்து காரமிட்டு தாளிப்பது,
விளிம்பிக்காய்களில் ஏராளமாக ஊறுகாய் தயாரித்து வேண்டியவர்களுக்குக் கொடுப்பது,
மாமரம் காய்க்கொழுந்து விடத்துவங்கியதும் செம்பு நிறத் தளிரிலைகளில் புளியும் உப்பும் வைத்து சுருட்டிச் சாப்பிடுவது, மாமரம் எப்போது பூக்கும் எப்போது காய்க்கும் எப்போது கனியும் என பார்த்துக்கொண்டே இருப்பது, முதல் ஆளாகக் காய்த்து திரண்டு விடும் நடுச்சாலையை வைக்கோலில் மூடி வைத்து வீடே மணக்கையில் எடுத்து சாறு கைகளில் வழிய வழியச் சாப்பிடுவது, குறுக்கே வெட்டினால் நட்சத்திர வடிவில் இருக்கும் ஸ்டார்கனிகளை தட்டு நிறைய காலை உணவில் சேர்த்துக்கொள்வது,
கரும்புச்சக்கரை கலந்து பற்கள் கூசும் வரை சாப்பிடும் விளாம்பழங்கள்,
தமிழ்நாட்டில் அவ்வளவாகத் தெரியப்பட்டிருக்காத லோலோலிகா கனிகள் சொப்பிக்காய்த்து செங்கனிகளானதும் பறித்து லேசாகப்பிளந்து முன்பே கலக்கப்பட்ட உப்பு மிளகாய்த்தூளை தூவி, தேங்காய் எண்ணெய்ச்சொட்டு விட்டு மூடி வாயிலிட்டு புளிப்பும் காரமும் எண்ணெய் மணமுமாக அதன் நுண்ணிய விதைகள் பற்களில் இடறச் சுவைப்பது, ஆப்பிள் செர்ரியின் குட்டிக்குட்டிபழங்களை புளிப்பாகச்சாப்பிடுவது,,,,,
வேப்பம்பூக்களைச்சேகரித்து வடகத்தில் சேர்த்துக்கொள்வது , ஆஹா எத்தனை கோடி இன்பம் கோடையிலும் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது ? இப்படிச் சுவைக்கையில் எல்லாம் அடடா, இந்தச் சுவையெல்லாம் தெரிந்துகொள்ளாத கோடிப் பேர் இருக்கிறார்கள் என்னும் ஆதங்கம் உண்டாகும்.
வெண்முரசு வாசிக்கையிலும் இதைத்தான் நினைத்துக்கொள்வது. எத்தனை கோடிப்பேர் இந்த வாசிப்பனுபவத்தை அறியாமலேயே வாழ்ந்துகொண்டு இருக்கிறார்கள் என.
இதோ சாளரம் வழியே வீசுகிறது வெம்மையும் வேம்பின் வாசனையும் நிறைந்த கோடைக்காற்று.
சிவப்பும் அழகு சூடும் ருசி, கருப்பும் அழகு காந்தலும் ருசி என்பதுபோல கோடையும் தனி ருசிதான்.
ஐரோப்பாவுக்கு மேற்படிப்புக்காகப் போனபின்பு சரண் இந்தியாவிற்கு வந்த சென்ற ஆண்டின் முதல் விடுமுறையின்போது சென்னைக்கு விஜய் ஆண்டனியின் இசைக்கச்சேரிக்கு என்னையும் அழைத்துச் சென்றிருந்தான். சரணுக்கு அதற்கு முன்பு செலிபிரிட்டி க்ரஷ் என்று எதுவும் இருந்ததில்லை, முதலும் கடைசியுமாக விஜய் ஆண்டனிதான் இருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன்.
ஜெர்மனியிலிருக்கையிலேயே கச்சேரியின் தேதிகளைக் குறிப்பிட்டு சென்னை போகனும், போகனும், நீயும் வந்தே தீரனும் என்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தான்.
அவனுக்கு விஜய் ஆண்டனியின் பாடல்கள், இசை, அவரது குரல் எல்லாவற்றின் மீதும் பெரிய மரியாதையும் பிரியமும் இருக்கிறது. எப்போது கார் ஓட்டினாலும் விஜய் ஆண்டனி அவனுடன் இருப்பார். கூடவே உற்சாகமாக உரக்கப் பாடிக்கொண்டே வருவான். அவரது பாடல்களில் பிரத்யேக பொருளற்ற சில சங்கதிகள் வருமல்லவா அது அவனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அதைத் தனியே சொல்லிச்சொல்லிச் சிலாகிப்பான். எனக்கு அத்தனை பிரியமில்லையென்றாலும் அவரின் நெஞ்சாங் கூட்டில் போல சில பாடல்களின் மீது தனித்த பிரியமுண்டு.
இப்படி இசைக்கச்சேரிகளுக்கெல்லாம் நான் போனதில்லை. பொள்ளாச்சியின் ஒருகோடியில் ஒரு சிறு இருண்ட வீட்டில் பிறந்து அப்பாவின் ஆணவத்திற்கு அஞ்சியும் ஒளிந்தும் வளர்ந்து, எப்படியோ தப்பிப்பிழைத்து அன்னையாகவும் ஆசிரியையாவும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் எனக்கு அதற்கான சாத்தியங்கள் வாழ்வில் இல்லாமல் இருந்தது.
சிறுமியாக இருக்கையில் விடியற்காலை அப்பா ட்ரான்ஸிஸ்டரில் வைக்கும் பாடல்கள் பரிச்சயமானது. பதின்பருவத்தில் அத்தைகள் இருவரும் பாக்கட் டிரான்சிஸ்டரில் கேட்கும் பாடல்களை நானும் அக்காவும் கேட்போம். அதுவும் வேட்டைக்காரன் புதூர்செல்லும்போது மட்டும்.
கல்லூரிக்காலத்தில் வீட்டில் டிவியும் மர்ஃபி வானொலியும் இருந்தது. இளையராஜா அறிமுகமென்றாலும் பாடல்களை உரக்கக்கேட்கவோ உடன் பாடிமகிழவோ வாய்ப்பிருக்கவில்லை.
ஒரு இருண்ட வாழ்வில் இருந்தோம் நான், அம்மா அக்கா மூவரும்.அப்பா வீட்டில் இல்லாதபோது இரவெல்லாம் வானொலியைத் திருகிக்கொண்டிருப்போம். ரஷ்ய ஒலிபரப்பு விடுதலைபுலிகள் ஒலிபரப்பெல்ளாஆம் சிலசமயம் கேட்கும். பரவசமடைந்து கொள்வோம்.
பின்னர் ஒரு பெரும் கதவு திறந்து முதுகலை படிக்கக் கோவை பாரதியார் பல்கலைக்கழகம் போனபோது தனியே எனக்கென்று ஒரு வானொலிப்பெட்டி இருந்தது . அதில் எப்போதும் பாடல்கள் கேட்பதுண்டு சில இரவுகள் உறங்காமல் கூடக் கேட்டிருக்கிறேன். எப்படியோ இந்துஸ்தானி இசையில் பிரியமாகி விட்டிருந்தது. கூடவே கஜல்களும் ராஜி என்னும் தோழியால் அறிமுகமானது. பங்கஜ் உதாஸ் மீது பெரும் பிரேமை கொண்டிருந்தேன். ’’சிட்டி ஆயிஹே ,பதனுக்கு மிட்டி ஆயிஹே’’வை ஓராயிரம் முறை கேட்டதுண்டு. இளமைக்கனவுகளின் ஒரு பகுதியாகவே அப்போது கஜல் இசை இருந்தது.
அச்சமயம் வீட்டில் குடியிருந்த நாகமாணிக்கம் குடும்பத்தினரால் டேப் ரெக்கார்டர் அறிமுகமானது. பலமுறை முயன்றும் எங்களுக்கென ஒன்று அப்பாவிடம் சம்மதம் பெற்று வாங்க முடியவில்லை. ஆனால் அவர்கள் வீட்டு டேப்ரெக்கார்டரை எங்களிடமே பெரும்பாலும் கொடுத்திருந்தனர். இசை கேட்டுக்கேட்டு மகிழ்ந்த காலமது.
முனைவர் பட்ட ஆய்வில் சேர்ந்தபோது எனக்கு ஆராய்ச்சிக்கான மாதாமாதம் கணிசமான உதவித்தொகையும் கிடைத்தது. எனவே ஒரு வாக்மேன் வாங்கினேன் அடிக்கடி ரயிலில் புதுதில்லி ஹைதராபாத், கோவா எனச் செல்லவேண்டி இருந்த போதெல்லம் அதில் தொடர்ச்சியாக இசைகேட்பேன்.
ஆனால் சரண் அழைத்துச் சென்றது போல் திறந்தவெளி அரங்கில் ஆயிரக்கணக்கானோருடன் இப்படியொரு இசை நிகழ்ச்சியைக் கேட்டதே இல்லை. இப்படி கேட்கக் கிடைக்குமென்று நினைத்தது கூட இல்லை. ஆனால் சரண் வற்புறுத்தி அழைத்துச் சென்றான்.
நான், சரண், அகரமுதல்வன் மனைவி பிரபா மூவருமாகச் சென்றோம். நிகழ்ச்சிக்குப் பெருங்கூட்டம் இருந்தது அங்கே. பிரபாவின் ஆட்டோ வந்து சேர முடியாத அளவு சாலையிலும் இசை நிகழ்ச்சியால் நெரிசலாகியது.
இருக்கைகள் போடப்பட்டிருந்த இடத்துக்கு வெளியே பல்லாயிரம் இளைஞர்கள் காத்திருந்தனர். அவர்களுடன் நாங்களும். கட்டணத்திற்கேற்ப வண்ணப்பட்டைகள் கைகளில் கட்டப்பட்டன. அங்கேயே குளிர்பானங்கள் தண்ணீர் பாட்டில்கள் நொறுக்கு தீனிகள் விற்கப்பட்டன. வேண்டியதை வாங்கிக்கொண்டோம்.
உள்ளே அவரவர் இருக்கைகளில் அமர்ந்தோம். மிக உயரமான மேடை என்பதால் எல்லாருக்குமே மேடை நன்றாகத் தெரிந்தது ராட்ஷச ஸ்பீக்கர்கள் அங்கங்கே வைக்கப்பட்டிருந்தன. எங்கிருந்து பார்த்தாலும் தெரியும் படி மஞ்சள் நிறத்தில் கழிப்பறை வசதிகள் போதுமான அளவில் இருந்தன.
ஜொலிக்கும் பல வண்ணமின்விளக்குகளுடன் வண்ணமயமாகத் துவங்கியது நிகழ்வு. கூரையிலிருந்து தொங்கிக்கொண்டு விஜய் ஆண்டனி இறங்கியபோது கூட்டம் வெடித்து ஆர்ப்பரித்தது.
அவர் எதன்பொருட்டோ மாகப என்னும் ஒரு தொலைக்காட்சி பிரபலத்தை அழைத்துவந்திருந்தார். மாகப நிச்சயமாக இடைச்செருகல் தான். விஜய் ஆண்டனிக்கு மாகபா போன்ற ஒருவர் தோள் கொடுக்க வேண்டியதில்லை. அடுத்தடுத்த பாடல்களைக்குறித்த அறிவிப்புகளுக்கு எதிர்த்தரப்பில் ஒருவர் வேண்டி இருந்ததால் அவரை அழைத்திருக்கலாம். அசட்டுபிசட்டென்றேதான் அந்த நிகழ்விலும் அவர் பேசிக்கொண்டிருந்தார். நிகழ்வின் வீரியத்தை கொஞ்சம் குறைத்த பெருமை மாகாபவிற்கே.
ஒவ்வொரு பாடலுக்கும் அந்த வெளி அதிர்ந்தது. பல்லாயிரக்கணக்கான இளைஞர்களின் கிளர்ந்தொளிரும் இளமைப்பெருக்கில் கலந்துகொண்டு உச்சகட்ட ஒலியில் பாடல்களைக் கேட்டது பெரிய அனுபவமாக இருந்தது.சரண் எழுந்து நின்று மற்றவர்களைபோல் நடனமாடி கொண்டே கேட்டான். நானும் பிரபாவும் கூடவே பாடினோம். மச்சக்கண்ணி, புலி உறுமுது பாடல்களுக்கெல்லாம் கூட்டம் கட்டுக்கடங்காமல் வெறியாட்டம் போட்டது. அவ்வப்போது சிறு தூறலாக மழை பெய்தது.
பல இடங்களில் வைக்கப்பட்டிருந்த பெரியதிரையில் தனது காதல் மனைவியையும் இளைய மகளையும் காட்டி விஜய் ஆண்டனி அறிமுகப்படுத்தினார்.
என்னைப்போலவே சில அன்னைகளும் வந்திருந்தனர் அவர்களும் மகள் மகனுடன் சேர்ந்து நடனமாடி ரசித்தனர். எனக்கு முன்பாக ஒரு இளைஞர் கூட்டமிருந்தது. ஒரே அலுவலகத்தில் வேலை செய்பவர்கள் அல்லது நண்பர் குழாம். அவர்கள் ஆட்டமும் பாட்டமுமாக மகிழ்ந்திருந்தார்கள். என் இருக்கைக்கு நேர் முன்பு ஒரு இளைஞன். 22-லிருந்து 24-க்குள் வயதிருக்கும். ரிம்லெஸ் கண்ணாடி அணிந்திருந்தான் வெள்ளைச் சட்டையும் கால் சட்டையும், கன்னமெங்கும் செம்பருக்கள், அவன் நாற்காலி மேல்நின்று ஆடிக்கொண்டிருக்கையில் என் புடவையின் கீழ்நுனி அவன் நாற்கலிக்கடியில் சிக்கிக்கொண்டது. அவன் ஆட்டம் ஆடிமுடித்து இறங்கிய பின்னரே புடவையை விடுவித்தேன்.
ஆனால் அவனின் அத்தனை கொந்தளிப்புக்களையும் ’’நூறு சாமிகள் இருந்தாலு’’ம் பாடல் பொங்கும் பாலில் நீர்தெளித்தது போல் அடங்கச்செய்தது.
பாடல் பாடப்பட்டுக்கொண்டிருக்கையில் அந்த இளைஞன் அமைதியாக நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டான். கண்களில்இருந்து கண்ணீர் சரம்சரமாய் வழிந்தது. கண்ணாடியைக் கழற்றி பாக்கட்டில் வைத்துக்கொண்டு அழுகையை கட்டுப்படுத்தவோ கண்ணீரைத் துடைக்கவோ செய்யாமல் அப்படியே கண்ணீர் சொரிந்தபடி அந்தப் பாடலைக்கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். அன்னையை இழந்த மகனாயிருக்கக்கூடும் என்று நினைத்தேன். அவனை அணைத்துக் கொள்ள விழைந்தேன்.
அதன் பிறகான பாடல்களுக்கு அவனால் அப்படி ஆடவும் கூடவே பாடவும் முடியவில்லை. முறிந்துவீழ்ந்த மரம்போலிருந்தான். இறுதிப்பாடல்களின் போது மழை பலமாகவேதொடங்கியது , ஆனால் கூட்டம் மழையை பொருட்படுத்தவே இல்லை.
நாங்கள் மூவரும் கூட்ட நெரிசலில் மாட்டிக்கொள்ளாமல் இருக்க 2 பாடல்களை தியாகம் செய்துவிட்டு புறப்பட்டோம்.
பெரும் திருவிழா முடிந்தது போலசாலை முழுக்க நெரிசலாக இருந்தது
தமிழ் விக்கியில் விஜய் ஆண்டனியின் கொள்ளுத்தாத்தாவான மாயுரத்தில் பணிபுரிந்த வேதநாயகம் பிள்ளையின் பக்கத்தை இறுதிசெய்தபோது குற்ற விசாரணைகளை மொழியாக்கம் செய்யும் சுவாரஸ்யமான பணியில் பிள்ளை இருந்ததை அறிந்தேன். 4 பெண்களை திருமணம் செய்துகொண்டிருக்கிறார் பிள்ளை.
தமிழின் முதல் நாவலாகப் பிரதாபமுதலியார் சரித்திரத்தை எழுதியவர். தாது வருஷபஞ்சத்தில் ஆயிரக்கணக்கானவர்களுக்குக் கஞ்சித் தொட்டிஅமைத்து பசியாற்றி இருக்கிறார் பிள்ளை. தமிழ் இலக்கியத்துக்குப் பெரும் பங்காற்றி இருக்கும் இவரைக்குறித்து ஒரு கீர்த்தனை பாடப்பட்டிருக்கிறது
இரவெல்லாம் காதுகளில் விஜய் ஆண்டனியின் குரலும் பாடலும் இசையும் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது.
அத்தனை ஆயிரம்பேரின் கொந்தளிப்பிலும் கூக்குரலிலும் உற்சாகத்திலுமல்ல, அந்த இளைஞனின் துயரத்தை மிக அந்தரங்கமாகத் தொட்டதில்தான் விஜய்ஆண்டனியின் வெற்றி இருக்கிறது. இதை என்றைக்காவது விஜய் ஆண்டனியிடம் சொல்லவேண்டும். சரணும் அவரைநேரில் பார்க்கக் காத்திருக்கிறான்.
வீட்டில் நாங்கள் மூவருமே தினசரி காலண்டரில் தேதி கிழிக்கையில் அன்றைய ராசிபலன் பார்ப்போம். ஸ்கூல் வேனுக்குக்காத்திருக்கையில் அதைக்குறித்து விரிவாகப்பேசிக்கொள்வோம்.
எஃப் எம்ரேடியோவில் சிவல்புரி சிங்காரம் சொல்லும் ராசிபலன்களையும் கேட்டு அவர் அன்று என்ன நிறப்புடவை உடுத்தச்சொல்கிறாரோ அதைத் தேர்வு செய்து உடுத்துவதும் வழக்கம். இன்று கூடச் சிவல்புரியார் மேஷ ராசிக்கு பிரகாசமான மஞ்சள் என்றார். நான் மஞ்சளில் தான் கல்லூரி வந்தேன்.
காலண்டரில் இன்று என் ராசிக்கு பீடை என்றிருந்ததைப் பார்த்ததும் பழைய நினைவுகள் எழுந்தன
மகன்களின் பள்ளிக்கூட நாட்களில் சரணுக்குத்தமிழ் அவ்வளவாக வராது. அவன் அதிகம் திட்டு வாங்கியது அவனது தமிழாசிரியையிடம் தான். அவனுக்கு மட்டுமல்லாது பெற்றோர் சந்திப்பின்போது எனக்கும் மானாவாரியாகத் திட்டுக்கிடைக்கும்
(“நீங்களே டீச்சரா இருந்துட்டு இப்படி விட்டுருக்கீங்க?)
100 க்கு 11 என்றெல்லாம் வரலாற்றுச்சிறப்பு மிக்க மதிப்பெண்கள் வாங்கிய சரண், அந்த ஆசிரியை வேலையை விட்டுவிட்டு போனபின்பு சங்கீதா என்னும் ஒரு ஆசிரியை வந்தபின்னால் தமிழ்மகனாகி தமிழில் நல்ல மதிப்பெண்கள் பெறத்துவங்கினான்.
பின்னர் வெண்முரசு 26 நாவல் நிரைகளையும் வாசித்து நீலம் தொகுப்பை எப்போதும் மார்போடணைத்துக்கொண்டே இருப்பவனாகினான், ஜெ தளத்தில் நல்ல தமிழில் அவனது கடிதங்கள் எல்லாம் வரத்துவங்கின காலமும் வந்தது.
மகன்களின் பள்ளிக்காலத்தில் ஒருநாள் சரண் முதலில் சாமிகும்பிட வந்து காலண்டரில் தேதியைக் கிழிக்கையில் அவனுக்கான மீன ராசிக்கு பீடை என்று இருந்தது.
அவன் …….`தருணிடம் பீடைன்னா என்னடா……? என்றான்
தருணுக்கும் தமிழ் தகராறுதான். அவன் அண்ணனிடம்.
“… அது வந்து அம்மா செய்யுமே பலகாரம் ஒன்னு, குட்டியா பந்து மாதிரி கடிக்கவே முடியாம கெட்டியா இருக்குமே அதோட பேரு....“என்றான்.
நான் சமையலறையிலிருந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்தென். சரண் மீண்டும் ….அதுவா ஆனா அதை ஏன் ராசி பலன்ல போட்டுருக்காங்க....என்றான்
ஒரு கருப்பு வெள்ளைப்படம். வெகுகாலம் முன்பு வந்தது. நான் பள்ளியில் படிக்கையில், வீட்டுக்கு தொலைக்காட்சி வந்த புதிதில் பார்த்தது. திரைப்படத்தின் பெயரோ நடிகர்களோ எதுவும் நினைவில் இல்லை, ராஜா ராணி படம் அதுவும் ஒரு அறிவியல் புனைவுக் கதை என்பது தேசலாக நினைவிருக்கிறது.
ஒரு கண்ணுக்குத் தெரியாத அரூபக் கதாபாத்திரம் அந்தப்படத்தில் முக்கியமாக இருக்கும், அது எல்லோரையும் தொல்லை பண்ணிக் கொண்டிருக்கும். அதன் அட்டகாசம் நடக்கையில் எல்லாம் ஒருவர் ’’ஆரம்பித்துவிட்டது அரூபத்தின் வேலைகள்’’ என்பார். அந்த வசனத்தைத்தான் ஜனவரியில் இந்த வருடத்துக்கான என் பயணம் தொடங்கியதும் எண்ணிக்கொண்டேன். மகனுடன் மனமகிழ்ந்து நீண்ட பயணம், அலைச்சல், பலவித மனிதர்கள், தவிர்க்க முடியாமல் சில கசப்புகள் என்று மீண்டும் தொடங்கி விட்டிருக்கிறது ஒரு புதிய வருடம்.
ஜனவரி முதல் வாரமே கோவை பாரதியார் பல்கலைக்கழகத்தில் தேர்வு முடிவுகள் வெளியிடும் போர்டில் கலந்துகொண்டு, முற்பகலில் மீண்டும் அங்கிருந்து பொள்ளாச்சி புறப்பட்டு, வழியில் அமுத சுரபியில் அன்றைய மதிய உணவை ( நான் தான் போணி ) சாப்பிட்டு, கல்லூரிக்கு வந்து, தாவரவியல் துறையில் நடந்துகொண்டிருந்த மூலிகை மருந்துகள் தயாரிப்பதற்கான ஒரு நாள் பயிற்சியின் இறுதிக்கட்டத்தில் கலந்துகொண்டு, நன்றி நவில்ந்து, விருந்தினருடன் புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டு, மறுநாள் கல்லூரியில் நடைபெற இருந்த பொங்கல் கொண்டாட்டங்களுக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்துவிட்டு, அறைக்குச்சென்று அவசரமாக தலைவாரிக் கொண்டு மார்கழி மகோத்ஸ்வத்தின் இறுதி விழாவில் ’ஆண்டாள் என்னும் பெருங்காதலி’ என்னும் தலைப்பில் உரையாற்றி, காரில் பாய்ந்து ஏறி வீடு வந்து, மறுநாள் திருச்சியில் அயல் ஆக்கிரமிப்புதாவரங்களை அகற்றுவதாக 12 ஆயிரம் பள்ளிகுழந்தைகள் ஒரே சமயத்தில் உறுதிமொழி எடுத்துக்கொள்ளும் கின்னஸ் சாதனை நிகழ்வுக்காக செல்லவேண்டி சூட்கேஸில் எல்லாம் எடுத்து வைத்து இரவுணவு தயாரித்து சரணுடன் சாப்பிட்டு, படுக்கப்போகையில் நள்ளிரவாகி இருந்தது.
மனதுக்குள் ஆரம்பித்துவிட்டது அரூபத்தின் வேலைகள் என்றுதான் எண்ணம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. சரண் என் உரை மிக நன்றாக இருந்ததாக சொன்னதில் மகிழ்ந்தேன்.. வசிஷ்டர் வாயால்……….
அதிகாலை சரணும், நானும் திருச்சி நோக்கி உடுமலை வழியாக புறப்பட்டோம். வேடசந்தூரில் இருந்து முக்கோணம் செல்லும் வழி எனக்கு எப்போதும் பிரியமானது. முதன்முதலாக பழனியாண்டவர்க் கல்லூரிக்கு அந்த வழியில் பேருந்தில் செல்லும் போது வழியெல்லாம் சூரியகாந்தி பயிரிட்டிருந்தார்கள்.
ஒரு குழந்தையின் முகம் போல பெரிதாக பிரகாசமான மஞ்சளில் மலர்களுடன் சாலையின் இருமருங்கிலும் உயரமாக, கம்பீரமாக நின்றிருந்த சூரியகாந்திச்செடிகள் வழியெங்கும் உடன்வந்த அந்தப்பயணம் ரம்மியமாக இருந்தது. அதன்பிறகு ஒரு போதும் சூரியகாந்தி அங்கு பயிரிடப்படவில்லை, அவரை, கரும்பு, வாழை என்றுதான் இருந்ததென்றாலும் அன்று மலர்ந்த சூரியகாந்தி மனசில் அப்படியே வாடாமல் நிலைத்து நின்றுவிட்டது. எனவே அந்தச்சாலை வழியே பயணிப்பது எனக்கு மிகப்பிடித்தமானதொன்றாகி விட்டிருக்கிறது. வழியெல்லாம் எனக்கு மட்டும் அவரைச் செடியில், கரும்பில் எல்லாம் சூரியகாந்தி மலர்ந்திருந்தது.
குளித்தலையில் இருக்கும் விஷ்ணுபுரம் குழும நண்பர் ஷண்முகம் அவர்கள் வீட்டிற்கு மதிய உணவுக்கு அழைத்திருந்தார். எனவே குளித்தலை வழியாகப் பயணித்தோம்.
மேக மூட்டமாக இருந்ததால் புதிதாக போடப்பட்ட பைபாஸ் சாலையில் மிக அருமையான பயணம். ஸ்பாட்டிஃபையில் குழுவாக இணைந்து கொள்ளும் வசதி இருந்தது எனவே பிடித்த பாடல்களை மாற்றி மாற்றி இருவருமாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தோம்.
நான் ’…..கங்கைக்கரைத்தோட்டம் கன்னிப்பெண்கள் கூட்டம்…..’ கேட்டால், சரண் ’…..ஹே யாரையும் இவ்வளவு அழகா பார்க்கலே, ஒன்னப்போல் எவளும் உசிர தாக்கலே…..’ கேட்பான்,
நான் ’……நினைப்பதெல்லாம் வெளியில் சொல்ல முடியுமா கண்ணா, அதை நீ பிறந்த பின்பு கூற இயலுமா கண்ணா….’ கேட்டால், அவன்’ மம்மட்டியானிலிருந்து’’….மலையுரு நாட்டாமை , மனச காட்டு பூட்டாம,உன்ன போல யாரும் இல்ல மாமா …..’’கேட்பான்.
டோல்கேட் பகுதிகளில் ஓய்வறைகள் நன்கு சுத்தமாக பராமரிக்கப்படுவது நெடுஞ்சாலைப் பயணத்தில் ஒரு சௌகரியம்.
ஒரு நெரிசலான சாலையில் போக்குவரத்து ஸ்தம்பித்து விட்டிருந்தது பலருடன் நாங்களும் வெகுநேரமாக காத்திருந்தோம். இருசக்கர வாகனத்தில் ஒரு இளம்பெண் இடுப்புவரை பறந்த கூந்தலுடன் முறையாக ஹெல்மெட் எல்லாம் போட்டுக்கொண்டு முன்னால் இருந்தாள். வார்செருப்பிட்டிருந்தாள், பாதங்களின் விளிம்பில் சுற்றிலும் மருதாணி வரம்பிட்டிருந்தது. அந்தப் பாதங்களால் சாலையை உதைத்து உதைத்து மெல்ல முன்னேறினாள். தினம் மாபெரும் கரிய சக்கரங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அந்த நெடுஞ்சாலைக்கு மருதாணிக்கரையிட்ட அக்கால்களின் அந்த மெல்லிய உதை எத்தனை வசீகரமானதாக இருந்திருக்கும்?
ஸ்ரீ சஷ்டி நாட்டுக்கோழி விருந்து என்று ஒரு கடை பெயர்ப் பலகையைப்பார்த்தேன். வேற பேரே கிடைக்கலையா?
திண்டுக்கல் மதுரைச்சாலையிலும் ஒரு வேடசெந்தூர் இருப்பதால் வேடசெந்தூரிலிருந்து வேடசெந்தூருக்குச் செல்லும் விசித்திரமன பயணத்திலிருந்தோம், வழியில் மைவாடி, மயிலாடி என்று அழகிய பெயர்களுடன் ஊர்கள் இருந்தன.
மதியம் 12 மணிக்கெல்லாம் குளித்தலை வந்துவிட்டோம். சரணுக்கு குணசீலம் பெருமாள் கோயிலுக்குப் போகவேண்டி இருந்தது.
கையில் வழிபாட்டுக்கு வாழையிலையில் சுற்றிய துளசியும், வாழைப்பழங்களுமாகவே வந்துவிட்ட ஷண்முகம் அவர்களுடன் நேரே கொள்ளிடம் ஆற்றங்கரையில் அமைந்திருந்த அந்த பிரசன்ன வெங்கடாசலபதி பெருமாள் கோயிலுக்கு சென்றோம்.
அன்று சொர்க்கவாசல் திறப்பு என்பதால் நல்ல கூட்டம்.. நடைசார்த்தும் முன்பு கடைசியாக உள்ளே அனுமதிக்கப்பட்டோம்.
இரவெல்லாம் விழித்திருந்ததில் களைத்திருந்த பட்டர்,சுருக்கமாக ஆனால் தெளிவாக செங்கோல் தாங்கி அர்ச்சாவதாரமாக மார்பில் திருமகளுடன்ன் இருந்த பெருமாளைப் பற்றிச்சொல்லி ஹாரத்தி காட்டினார், வணங்கி வெளியே வந்து சர்க்கரைப்பொங்கல், துளசிப் பிரசாதம், தீர்த்தம் வாங்கிக் கொண்டு, வீட்டில் அவ்வப்போது வேண்டுதலின்போது மஞ்சள் துணியில் முடிந்து வைத்திருந்த நாணயங்களை உண்டியலில் போட்டுவிட்டு வெளியே வந்தோம். கோயில் புனரமைக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்ததால் முழுமையாக கோயிலின் சித்திரம் எனக்கு கிடைக்கவில்லை. ஆனாலும் திருப்தியான தரிசனம்
மனநலம் பாதித்தவர்களுக்கான பிரத்யேக கோயில் இது. எனக்கு இனி எல்லாம் சரியாகிவிடும்.
கோயில் வாசலில் கூட்டமாக ஆடுகள் காத்திருந்து சர்க்கரைப் பொங்கலுக்கு முண்டியடித்தன. இரண்டு கொழுத்த ஆடுகளுக்கு பொங்கலை ஊட்டிவிட்டேன்.காருக்கடியிலும் இருந்த நாலைந்து ஆட்டுக்குட்டிகளை விரட்டிவிட்டு பயணித்தோம்,
வழியெல்லாம் ஷண்முகம் தலபுராணங்களை, வழிபாட்டு முறைகளை, திருத்தல மகிமைகளை, காவிரியின் மணல் கொள்ளையைப் பற்றிச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். நாளொன்றுக்கு 5000 லோடு மணல் அள்ளப்பட்டது என்பதைக்கேட்கவே மலைப்பாக இருந்தது.
வழியெங்கும் கிளையாறுகளும் கால்வாய்களும் பெரிய பெரிய வாய்க்கால்களுமாக நிரம்பித் ததும்பி ஓடிக்கொண்டிருந்தன. நீர்வளம் அப்பிரதேசத்தின் வாழ்வியலை முழுக்க முழுக்கத் தீர்மானித்திருப்பதைக் கண்கூடாக பார்க்கமுடிந்தது. எங்கும் நெல்லும், வாழையும் பயிராகின.
நீர் நிறைந்து நின்ற வயல்களில் பெருங்கோரைகள் ஆளுயரம் வளர்ந்து, பழுப்பில் மலர்க்கொத்துக்களுடன் நின்றன. வேறு பயிர்களுடன் வளர்கையில் அவை களைச்செடிகள் ஆனால் அவையே சாகுபடியாகி பலனுமளிக்கிறது. yes, weeds are right plants in the wrong place.
சாலையோரம் லாரியில் கோரைப்புல்கட்டுக்களை ஏற்றிக்கொண்டிருந்தவர்களிடம் பேசி எப்படி கோரையை பாய் பின்னுவதற்காக மெலிசாகக்கிழிப்பார்கள் என்று செய்து காண்பிக்கச்சொல்லிக் கேட்டுக்கொண்டு புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டேன்.
மஞ்சக்கோரை என்று ஒரு ஊர்ப் பெயரை பார்த்தேன்,
அங்கிருந்து கோரைப்பாய்கள் விற்கும் கடைக்குச்சென்று பந்திப்பாய்கள் வாங்கினேன்.
இங்கே கொங்குப்பகுதியில் கோரைப்பாய்கள்கொண்டு வந்து விற்பவர்கள் நான்குமடங்கு விலைசொல்லுவது அப்போதுதான் தெரிந்தது.நல்ல நீளமானப் பந்திப்பாய் 60 ரூபாய் தான். பாயின் ஓரங்கள் ரெக்ஸின் வைத்தது. மெத்தை வைத்துத் தைத்தது,குழந்தைகளுக்கானது என்று பல விதங்களில் பாய்கள் நல்ல தரமானதாக இருந்தன.
கோரை தலவிருட்சமாக இருக்கும் சாய்க்காட்டில் அருளும் சாயவனேஷ்வரர் கோயிலைக்குறித்து கோரைபற்றிய கட்டுரையில் முன்பு நான் எழுதியதை பற்றிக் காரில் பேசிக்கொண்டே பயணித்தோம். https://logamadevi.in/792
நீர்நிலைகள் அதிகம் இருந்ததால் கோழியிறைச்சிக் கடைகளுக்குப்பதில் ஏராளம் வாத்திறைச்சிக்கடைகளும். பன்றியிறைச்சிகடைகளும் இருந்தன. வாழையிலை வாழைப்பழங்கள் சாலையோரங்களில் எங்கும் விற்கப்பட்டன. வேகத்தடைகளில் எல்லாம் முளைத்த தேங்காய்க்குருத்தும் செக்கச்சிவந்த சதைப்பகுதியைக் கொண்டிருக்கும் கொய்யாக்காய்களும் விற்றார்கள்.
ஷண்முகம் அவர்களின் 15 ஏக்கர் விஸ்தீரணமான வாழைத்தோட்டத்துக்குப் போனோம். அந்தப்பிரதேசத்தின் சுவையான ஏலக்கி, பூவன் போன்ற வாழைகள் தார் விட்டிருந்தன. சில மரங்களில் காய்கள் முதிர்ந்து மஞ்சள் பிடித்து திரண்டிருந்தன. தூயமல்லி, பொன்னி, பாஸ்மதி என்று நெல்லும் பயிரிட்டிருந்தார்.
அந்தப்பகுதியில் எங்குமே வாழைத்தார் வெட்டியதும், கொங்குப்பகுதியில் செய்யப்படுவதுபோல வாழைமரத்தை அடியோடு வெட்டி தண்டை உரித்தெடுத்து வியாபாரம் செய்வதில்லை. அன்னைமரத்தை அடுத்த சந்ததி வளருகையில் உடன் நிற்க அப்படியே விட்டுவிடுகிறார்கள். மெல்ல அழிந்துகொண்டிருக்கும் அன்னையினருகாமையில் கன்றுகள் செழித்துவளர்கின்றன
புதிதாக இந்த முறையைக் கேள்விப்படுகிறேன்
வாழைக்காய் வியாபாரம் குறித்து வெற்றிகரமான வாழைவியாபாரியான ஷண்முகம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். வாழைக்கன்று ஒரு தோட்டத்தில் நட்டுவைக்கப்படுகையிலேயே அதன் விலையை நிர்ணயித்து, விளைந்தபின்னர் வாங்கிக் கொள்வதாக ஒப்பந்தம் செய்துகொள்ளப்படுகிறது. 12 மாதப் பயிரென்பதால் விளைச்சலின் போது, விலைவாசியின் நிலவரத்தைப்பொறுத்து லாபமோ நஷ்டமோ அது ஒப்பந்தம் செய்தவர்களுக்குத்தான். ஷண்முகம் ‘….மூணு சீட்டுமாதிரிதாங்க…’ என்றார். நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு ட்யூலிப் மேனியாவும் இப்படித்தான் நிகழ்ந்தது
விவசாயத்தைக்காட்டிலும் பெரும் சூதாட்டம் வேறு இருக்க முடியாது.. ஷண்முகம் இயற்கை விவசாயி எனப்து மகிழ்வளித்தது.
சண்முகம் ஒரு தகவல் சுரங்கம், வழியெங்கும் இருந்த கட்டிடங்கள் கோயில்கள் என்று பலவற்றைக் குறித்து விளக்கிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்,
மாபெரும் கண்டெய்னர் லாரிகள் நாகப்பட்டினம்-திருச்சிச் சாலையில் துறைமுகங்களுக்கு சென்றபடியே இருந்தன. அங்கிருந்து ரத்னகிரீஷ்வரர் மலைக்கோயில் அடிவாரம் வரை சென்று காரிலேயே கிரிவலம் வந்தோம். நேரம் 2 மணியைத் தாண்டி விட்டிருந்தது.
அந்த மலையில் இன்றும் மண்ணைக் கிளறினால் சிறிதும் பெரிதுமாக ரத்தினங்கள் கிடைக்கிறதாம், மழைக்காலங்களில் ஊர்மக்கள் குச்சியுடன் மலையில் அங்கும் இங்குமாக கிளறிக்கொண்டிருப்பதை பார்க்கலாம் என்றார் ஷண்முகம்.
மலையெங்கும் குரங்குக்கூட்டங்கள் . அங்கு மூன்று குரங்கு ’குரூப்’ இருப்பதாகச் சொன்னார். மலையின் கீழ்ப் பகுதியில் இருக்கும் கூட்டம் மற்றவற்றை அண்ட விடுவது இல்லையாம். குரங்குகளுக்கு அடிக்கடி வாழைப்பழங்கள் கொண்டு வந்து கொடுப்பதாகச்சொன்னார்.
குரங்குகள் ஆவலாக வாழைப்பழங்கள் உண்ணும் காணொளிகளையும் பார்த்தேன்,
மீண்டும் ஒரு கோவிலுக்குச்சென்று நடை சார்த்தும் சமயமாதலால் வெளியிலிருந்தே வணங்கிவிட்டு புறப்பட்டோம். பல நெல்வயல்களில் சமீபத்திய மழையினால் பொன்னாக விளைந்திருந்த நெற்ப்பயிர்கள் முழுக்கச் சாய்ந்திருந்தன. பலவயல்களில் அறுப்பு நடந்து கொண்டிருந்தது.
12 மணிக்குப்பிறகு நான் பசி தாங்க மாட்டேனென்பதால் சரண் திரும்பித் திரும்பி என் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே வண்டி ஓட்டினான். நான் பயண அனுபவங்களில் திளைத்து பசியை மறக்கடித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
ஷண்முகம் அவர்களுக்கு அவரது சொந்த ஊரான தோகைமலையில் இருந்து உறவினரின் தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது.
அன்று மாலை ஊசாத்து இருப்தால் வந்துவிடும்படி கேட்டுக்கொண்டார் எதிர்முனையில் இருந்தவர்.
’…என்னது ஊசாத்து…?’ என்று விசாரித்தேன்,விளக்கினார்.
ஊர்ச்சாட்டுதல்தான் காலப்போக்கில் மருவி ’ஊசாத்து’ ஆயிருக்கிறது
கார்த்திகை தீபம் முடிந்ததும் மழை நிற்க வேண்டும் அதன்பிறகும் மழை தொடர்ந்தால் விவசாயம் பாதிப்பதோடு நீரினால் பரவும் நோய்களும் ஊருக்குள் பரவும் என்பதால் மழைபோதும் என்பதற்காக நோன்பு சாட்டி ஊரின் நான்கு எல்லயிலும் ஆடு அறுத்து செய்யும் சடங்கு பலகாலமாக நடந்துவருகிறது.
ஆச்சர்யமாக கேட்டுக்கொண்டேன்.
மழை வேண்டி யாகம் செய்யும், மழையை நம்பியே வாழும் ஒரு பகுதியிலிருந்து மழை போதுமென்று வேண்டிக்கொள்ளும் நீர்வளமிக்க பகுதிக்கு வந்திருக்கிறேன்
நகருக்குள் செல்லும் வழியில் பல இடங்களில் ஷண்முகம் அவர்களுக்குச்சொந்தமான பல வீடுகள், காம்ப்ளக்ஸ்கள், கடைகள் அலுவலகங்களைப் பார்த்தோம். நகருக்குள் அவரது பெரிய வீடு இருந்தது. கீழிருந்து பார்க்கையிலேயே மேல்தளத்தில் இரு படுக்கையறைகளின் பால்கனிகள் உருமால்போல உருண்ட பெரிய வளைவுகளுடன் அலங்காரமாகத் தெர்ந்தன.
அவரின் இருமகன்களையும்,மனைவியையும் அறிமுகம் செய்து கொண்டோம்
மாபெரும் உணவு மேசையில் கரும்பு, வாழைப்பழச் சீப்பு. மூங்கில் கூடைகளில் காய்கறிகள் எல்லாம் ஒருபக்கம் வைக்கப்பட்டிருந்தன. டிபிக்கல் வளமான விவசாயின் வீடு.
தலைவாழை இலையில் நல்ல ருசியான சைவ சாப்பாடு. வாழைப்பூ வடை,மிளகாய் பஜ்ஜி, வாழைக்காய் வறுவல் அவரைக்காய் பொரியல், கூட்டு, அப்பளம், பாயஸம் என்று விரிவான மெனு.
புறப்படுகையில் கார் டிக்கியில் ஒரு ஏலக்கி வாழைத்தாரை வைத்துவிட்டு எங்களுடன் ஸ்ரீரங்கம் வந்தார் ஷண்முகம்.
ஸ்ரீரங்கத்திலும் சொர்க்கவாசல் திறபபாதலால் பெருங்கூட்ட நெரிசல் இருந்தது. சாலையே மக்கள் வெள்ளத்தால் நெரிந்தது. கோயில் காளைகளும் சாலையெங்கும் திரிந்தன.
ஏராளமான சாலையோரக் கடைகளில் மலர்களும், பெரிய பெரிய கூடைகளில் கலவைக்காய்கறித் துண்டங்களும் விற்கப்பட்டன.
சிறுமழைதூறிக்கொண்டிருந்தது பக்தர்களின் வரிசை நீண்ண்ண்ண்ண்டிருந்தது. கோவிலுக்குச்செல்லும் எல்லாச்சாலைகளும் பாதுகாப்புக்கருதி அடைக்கப்பட்டிருந்தன. கார் நிறுத்தத்திலிருந்து வெகுநேரமாக சுற்றிச்சுற்றி வந்துகொண்டிருந்தோம். அமைச்சர் சேகர்பாபு குடும்பத்துடன் வந்திருந்ததால் கூடுதல் கெடுபிடி.
என்னால் நிச்சயம் அந்த நீண்ட வரிசையில் காத்திருக்க முடியாது எனவே வெளியிலிருந்து வணங்கிவிட்டு புறப்பட்டோம். அத்தனை நீண்ட் வரிசையில் நின்றிருந்தால் நிஜமாகவே சொர்க்க வாசலையோ நரகவாசலையோ திறந்து என்னை உள்ளே அனுமதித்திருப்பார்கள்,
கோயில் அருகில் இருந்த ஒரு காபிக்கடையில் நல்ல டிகிரி காப்பி குடித்கோம், அருமையான கள்ளிச்சொட்டு டிகாக்சன் காப்பி . அங்கிருந்து கார் நிறுத்தத்திற்கு ஆட்டோவில்தான் போகவேண்டி இருந்தது.
பின்னர் நாங்கள் திருச்சியில் தங்கவிருந்த விடுதிக்கு எங்களைக்கொண்டு வந்துவிட்டுவிட்டுத்தான் ஷண்முகம் கிளம்பிச் சென்றார்
எங்களுக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருப்பதாகச் சொன்ன அந்த விடுதியில் அறை எப்படியோ குழப்பத்தில் இல்லாமலாகி இருந்தது. அங்கிருந்து மீண்டும் சாலைப்போக்குவரத்து நெரிசலில் நீந்தி நீந்திப் பயணித்து இன்னொரு விடுதிக்குச்சென்று அங்கு பினாயில் வாடையடித்த அறையைப்பார்த்து வெறுத்துபோய்த் திரும்பி மீண்டும் சாலையிலேயே நெடுநேரம் காத்திருந்து மற்றொரு விடுதிக்கு வந்து சேர்ந்தபோது பாதங்களிரண்டும் பூரிபோல வீங்கி இருந்தது.களைத்திருந்தேன்.
கல்லூரியில் தாமிரநிற காய்களுடன் நின்றிருந்த பெருங்கொன்றை மரத்தடியில் காத்திருக்கையில் இரு மாணவிகள் என்னைக் கடந்து நடந்து சென்றார்கள்.நெருங்கிய தோழிகள்போல, இறுக்கமாகக் கைகோர்த்திருந்தார்கள்.
அதில் ஒருத்தி மற்றவளிடம் …”” நேத்து நைட் பத்தரை மணிக்குடி , எல்லாரும் டிவி பார்த்துகிட்டு இருக்கோம் எனக்குப் போன் வருது புது நம்பரிலிருந்து. அப்பா எடுத்து ஹலோங்கறாரு கட் ஆயிருச்சு அப்பா மறுபடியும் ட்ரை பண்ணினா சுவிட்ச் ஆஃப்னு வருது, நான் பேசாம டிவியையே பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். அப்பா கொஞ்ச நேரம் பார்த்துட்டு விட்டுட்டாரு. நைட் நான் ட்ரூ காலர் போட்டுப் பார்த்தா அது நம்ம கிளாஸ் — டி……””
…””அடப்பாவி கூப்பிட்டவன் பேசவேண்டியதுதானே உங்கப்பாட்டெ தைரியமா?…”” என்றாள் அந்த மற்றொருத்தி.
….””ம்க்கும், பேசிட்டாலும், என்கிட்டே ரெக்கார்ட் நோட் கேட்கறதுக்கே ஒரு செமெஸ்டர் ஆயிருச்சே அவனுக்கு!..
…””இன்னிக்கு காலையில் கிளாஸில் என்ன பார்த்துட்டு ஒண்ணுமே தெரியாதவன் மாதிரி உட்கார்ந்திருக்கான் பார்த்தியா?…”” என்றாள் முதலாமவள். பின்னர் கிளு கிளுவென்று சிரித்தபடி என்னைக் கடந்துசென்றார்கள்.
காலையில் கல்லூரியின் அறிவியல் ஆய்வகமொன்றின் முன்பிருந்த இடைநாழியில் ஓர் இளைஞனும், யுவதியும்.
அன்றைய செய்முறைத்தேர்வுக்காக தூண்களின் இடையில் இருந்த திட்டில் அமர்ந்து மும்முரமாகப் படித்துக்கொண்டிருந்த அவளிடம் அவன் ’’ப்ளீஸ் ரெகார்டு எழுதிக் கொடுடி’’ என்று கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தான் அவள் எரிச்சலுடன் ’’ஆமா நீ ஊர் சுத்தப்போவே நான் உட்கார்ந்து 22 பக்கம் இப்போ எழுதிதரனுமாக்கும் போடா’’ என்றாள்.
அவன் பத்தெட்டுக்கள் பின்புறமாகவே நடந்துசென்று, மண்டியிட்டு கைகளை அகலமாக விரித்தபடி ‘’ வெற்றி மீது வெற்றி வந்து என்னைச்சேரும் அதை வாங்கித் தந்த பெருமையெல்லாம் உன்னைச்சேரும்’’ என்று பாடியபடி முன்னே வந்து மீண்டும் மண்டியிட்டு கைகளை பக்கவாட்டில் எம் ஜி யார்போல வீசிக்காண்பித்தான். அவள் சிரித்தபடி ’’எருமை மாடு, எழுதித்தொலைக்கறேன்’’ என்றாள்
நாளை புதிய ஆண்டு பிறக்கவிருக்கிறது. இந்த 2024 எனக்கு வழக்கத்தை விடச் சற்று மாறுதலான ஆண்டாக இருந்தது. சரண் மேற்படிப்பை ஐரோப்பாவில் முடித்துவிட்டு அங்கேயே அரசுப் பணியில் இணைந்தான்.
டேராடூனில் காட்டியல் முடித்ததும் இந்திய வனத்துறைத் தேர்வு எழுத வேண்டிய தருண், பெங்களூருவில் கிறைஸ்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் MBA சேர்ந்தான். முதுகலை முடித்து ஏதேனும் ஒரு வேலையில் சேர்ந்து விட்டு பின்னர் போட்டித்தேர்வுக்கு தயாராவதாகச் சொல்கிறான். எனக்கு அவர்களின் எந்த முடிவிலும் மாற்றுக்கருத்தில்லை.
தருணுக்கு பிரியமான பைக் வாங்கியது, வீட்டு முன்பாக நண்பர்களுடன் அமர்ந்து பேசவும் சாப்பிடவுமாக ஒரு அறை எழுப்பியது, கடும் கோடையை தாங்கமுடியாமல் படுக்கை அறைகளில் ஏசி அமைத்தது என்று சில மாற்றங்கள் வீட்டில்.
எனவே மற்றுமோர் தனித்துக்கழித்த ஆண்டு இதுவும். ஆனால் நிறைய எழுதினேன். சொல்வனத்தில், அகழில், குருகுவில், புழுதியில், ஜெயமோகன் அவர்களின் தளத்தில் கட்டுரைகள் வந்தன. எல்லாக்கட்டுரைகளுமே எனக்கு முக்கியமானது தான் என்றாலும் விலக்கப்பட்ட கனி, கொகெய்ன், பெனிசிலின், நிற்பதுவே நடப்பதுவே பறப்பதுவே ஆகியவை எனக்கு மிகவும் பிடித்தவை. அதிக காலம் எடுத்துக் கொண்டு தரவுகளை சேகரித்து எழுதப்பட்டவை அவை.
நிற்பதுவே நடப்பதுவே பறப்பதுவே, தியடோர் பாஸ்கரன் அவர்களைக் குறித்தது. அவர் தனக்கு அக்கட்டுரை மிகவும் பிடித்ததாகக் கூறியது எனக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியையும் பெருமிதத்தையும் அளித்தது. எப்படி ஆப்பிள் விலக்கப்பட்ட கனியாகியது என்னும் கட்டுரைக்கும் ஏறக்குறைய 6 மாதம் தொடர்ந்து வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன். கொகெயின் கட்டுரைக்காக cocainenomics குறித்து நான் வாசித்தறிந்ததுபோல கடத்தல்காரர்களும் வாசித்திருக்க மாட்டார்கள்.அப்படித்தான் பெனிசிலினும்.
ஆனந்தசந்திரிகைக்கு எழுதுவதை இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் நிறுத்திவிட்டேன். பல வருடங்களாக அதில் சிறு சிறு தாவரவியல் கட்டுரைகளை மாதம் இரண்டு என எழுதிவந்தேன் எனினும் ஒரே ஒரு எதிர்வினையோ, கண்டனமோ, பாராட்டோ அல்லது வாசித்தேன் என்று ஒரு வரியோ கடைசி வரை வரவே இல்லை. அதைக்குறித்து நான் குறைப்பட்டுக்கொண்டும் எந்த பலனும் இல்லை. ஒவ்வொரு கட்டுரையுமே தமிழில் அதுவரை இல்லாத ஏதோ ஒரு புதிய தாவர அறிவியல் விஷயத்தை சொல்வதுதான் ஒவ்வொன்றுக்கும் நான் 10 நாட்கள் வரை மெனெக்கெட்டுத்தான் எழுதினேன். ஒரு வழிப்பாதையில் தொடர்ந்து செல்ல முடியாமல் அதிலிருந்து விலகினேன். என் கட்டுரைகளை வாசிக்கிறார்களா இல்லையா என்று கூடத்தெரியாமல் எத்தனை ஆண்டு தொடர்ந்து எழுத முடியும்?
தமிழ் விக்கி வேலைகளை நாள் தவறாமல் விரும்பிச்செய்கிறேன்.கட்டுரைகளைப் பங்களிப்பதில்லை ஆனால் திருத்தி ஃபைனலைஸ் செய்கிறேன். எப்படியும் ஒரு நாளைக்கு 10 பக்கம் பார்த்துவிடுகிறேன், ஒருவேளை விடுபட்டால் மறுநாள் சேர்த்துப் பார்த்துவிடுகிறேன்.
நிறைய வாசிக்காமல் போனதும் இந்த ஆண்டுதான். காரணமாக நேரமின்மையைத்தான் சொல்லவேண்டி இருக்கிறது. வழக்கம் போல அதிகாலை 1 மணி நேரம் ஜெ வின் தளம், வெண்முரசின் சில அத்தியாயங்களின் மீள் வாசிப்பு, தலைப்புச்செய்திகளை, விகடன் ஆன்லைன் வாசிப்பதெல்லாம் அப்படியே மாற்றமில்லாமல் தொடர்ந்தது என்றாலும் முந்தின ஆண்டைப்போல பிறவற்றை அதிகம் வாசிக்கவில்லை.
இன்னும் பிரித்துப்பார்க்காத நூல்கள் 20-க்கு மேல் காத்திருக்கின்றன. கல்லூரியில் துறைத்தலைவரான பின்னர் கடும் வேலைப்பளு, கூடவே இந்த ஆண்டு தேசிய தரச்சான்றிதழ் வாங்கி ஆகவேண்டிய நிர்பந்தமும் கூடச் சேர்ந்து தாளமுடியாத மன அழுத்தம் இருந்தது.
நாளிதழ்களில் வேலைப்பளுவினால் தற்கொலை செய்துகொண்டவர்களைக் குறித்து வாசிக்கையில் ”இதுக்கெல்லாமா செத்துப்போறது ’’ என்று நினைத்ததுண்டு ஆனால் தலைவலியும் காய்ச்சலும் எனக்கும் வந்தபோதுதான் கஷ்டம் புரிந்தது. என்னை அதிலிருந்து மீட்டது இந்த வீட்டின் பசுமைதான்.
அதிகம் பயணம் செய்த ஆண்டும் 2024- தான். சென்னைக்கும் பங்களூருவிற்கும் வெள்ளிமலைக்கும், குபேர யாகத்துக்காக திருவண்ணாமலை, பள்ளி ஆசிரியர்களுக்கு பயிற்சி அளிக்க ஏற்காட்டில் வாரக்கணக்கில் தங்கள், அதற்கான பள்ளிக்கல்வித்துறை நடத்திய கூடுகைகளுக்காக சென்னை, ஜெ வின் கட்டண உரை, மாணவர்களுடன் தாவரவியல் சுற்றுலாவிற்கு ஊட்டி, கொடைக்கானல், வால்பாறை, NSS-ல் பேச கிராமங்களுக்குச்சென்றேன்.
ஒரு குக்கிராமத்தில் அந்திமயங்கிய நேரத்தில் மாணவர்களுடன் சேர்ந்து காலில் வயல்சேற்றோடு திட்டுக்களில் அமர்ந்திருந்த கிராமத்துப்பெரியவர்களுக்கும் முறத்தில் வெங்காயம் உரித்துக்கொண்டு கீரை ஆய்ந்துகொண்டு அமர்ந்திருந்த பெண்களுக்கும் வேப்பமரத்தடியில் இளங்காற்றில் பார்வை மங்கும் நேரம் வரையிலும் ஸ்ரீவள்ளி ஆலோலம் பாடி தினைப்புனம் காத்ததிலிருந்து தொடங்கி சிறுதானியங்கள் குறித்துப்பேசி ஒரு எவெர்சில்வர் டிஃபன் பாக்ஸ் பரிசாக வாங்கி வந்தது நல்ல அனுபவமாக இருந்தது.
அறக்கல்வி வகுப்புக்களுக்காக திருப்பூரும் ஈரோடும் கோவையுமாக தொடர்ந்து அயராமல் பயணித்துக்கொண்டிருந்தேன். வள்ளியின் இறப்புக்கு துக்கம் விசாரிக்க ஹைதராபாத் அப்படியே தீபக் குடும்பத்தினருடன் ஒரு ஆந்திர சுற்றுலா, சென்னை குமரகுருபரன் விருது, ஈரோட்டில் தூரன் விருது என எல்லா நிகழ்வுகளிலும் கலந்துகொண்டேன். பெருந்தலையூர் வெற்றி விழாவிலும், சென்னிமலை நூற்பு விழாவிலும் கலந்து கொண்டேன். கொடை மடம் வெளியீட்டு விழாவிற்கு சாம்ராஜ் அழைத்ததால் மீண்டும்சென்னை சென்றேன். காலச்சுவடு விருந்தினராக இரண்டு வாரத்தங்கலுக்கு ஆனைகட்டிக்கும் சென்று வந்தேன். 12 வருட இடைவெளியில் மலர்ந்திருந்த குறிஞ்சிக் காட்டைப்பார்க்க கோத்தகிரிக்குச்சென்றது இவ்வாண்டின் பெருமிதங்களில் ஒன்று.
பணி மேம்பாட்டு நிதி இன்னுமே எங்களுக்கு வரவில்லை அதன் பொருட்டு கோவையிலும் சென்னையிலும் உண்ணாவிரதம், போராட்டம் என பயணித்தேன். கல்லூரியின் ஒரு திட்டவரைவை சமர்ப்பிக்கும் பொருட்டு புதுதில்லிக்கும், ராஜேந்திரன் அவர்களின் சென்னை கானாத்தூர் கடற்கரை விடுதிக்கு வெண்ணிலா குடும்பத்தாருடனும் சென்றேன்.
இவ்வாண்டில் இறுதியாக கோவை விஷ்ணுபுரம் விழாவிலிருந்து புதுக்காரில் மகன்கள், சாம்பவியுடன் நால்வருமாக சென்னைக்குச்சென்றது பேரனுபவமாக இருந்தது. மாற்றி மாற்றி பிடித்த பாடல்களைக்கேட்டுக்கொண்டு நிறுத்தி நிறுத்தி வழியெல்லாம் சாபிட்டுக்கொண்டு பயணித்தோம்.
நீரதிகாரத்தின் நூரதிகாரவிழாவில் பேசவும் கோபாலகிருஷ்ணன் அவர்களின் வேங்கை வனம் நாவல் குறித்து பேசவும் மீண்டும் மீண்டும் சென்னை சென்று கொண்டிருந்தேன். நீரதிகாரத்தைக் குறித்துப் பேச விஜயா பதிப்பக அண்ணாச்சி ஏற்பாடு செய்திருந்த விழாவுக்கு மேலூருக்குப் போய்ப் பேசினேன்.
மீண்டும் அகரமுதவனின் போதமும் காணாத போதம் நூல் வெளியீட்டுக்காக திருவண்ணாமலை, சிறுதானியக்கருத்தரங்கிற்கு அழைப்பாளராக குன்னூர் ப்ராவிடன்ஸ் கல்லூரி , திருமதி கிருஷ்ணம்மாள் ஜகன்னாதனை சந்திக்க திண்டுக்கல் என்று பயணித்துக்கொண்டே இருந்தேன்.
வழக்கம் போல கோவில்களுக்கும் போனேன். இலுப்பை நகரத்திற்கும் ஆண்டியகவுண்டனூருக்கும் நண்பர் ஒருவரின் நிலத்தை பார்ப்பதற்கும், அங்கு விளையும் காய்கறிப் பயிர்களையும் வெட்டுமரக்கன்றுகளையும் மேற்பார்வையிடவும் அடிக்கடி பயணித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.
கேரளாவுக்கு தருணுடன் வடக்குநாதர் கோயிலுக்கும் பாலக்காடு தோனி அருவிக்குமாக சிலமுறை சென்று வந்தேன். திருச்சிசெயிண்ட் ஜோஸஃப் கல்லூரிக்கு கல்லூரி விஷயமாக சென்றிருந்தேன்.
இத்தனைக்கும் இப்போது கால் வலி அதிகமாகி விட்டிருக்கிறது. 22 ஆண்டுகள் வாரம் 16 மணி நேரத்துக்கு மேல் நின்றுகொண்டு பணி செய்தது, மாடியில் இருக்கும் துறைக்கும் கீழ்த்தளத்தில் இருக்கும் வகுப்பறைகளுக்குமாக எத்தனை ஏறி இறங்கல்கள்? எந்த ஒத்தாசையும் இல்லாமல் வீட்டில் எத்தனை நடை? தோட்டப் பராமரிப்புக்கு எத்தனை அலைச்சல்? கால்களும் கைகளும் ஓய்ந்து போயிருக்கக்கூடும்.
இப்போதெல்லாம் கரும்பலகையில் சித்திரங்கள் வரைகையில் அவ்வப்போது கையை கீழே ஓய்வாக வைத்துக் கொண்டு பின்னர் மீண்டும் வரைகிறேன் ஆனாலும் விடாப்பிடியாக மகிழ்வுடன் பயணித்தேன், இருள் படிந்திருந்த இரு தசாப்தங்களுக்கு பிறகு தெரிந்த வெளிச்சமென்பதால் எதையும் நினைக்காமல் சென்று கொண்டே இருந்தேன்.
அதுபோலவே தொடர்ந்து செய்துகொண்டிருந்தது தாவரவியல் தொடர்பான வாசித்தல். அதில் தொய்வே இல்லை. தேடித்தேடி வாசித்துக் கொண்டேதான் இருக்கிறேன். இலக்கிய வாசிப்பில்தான் சோடை போய் விட்டேன்.
கற்றுக்கொள்வதின் ஆர்வம் மட்டும் குறையவே இல்லை. புதிது புதுதாக கற்றுக்கொண்டே இருக்கிறேன்.
நூற்றாண்டுகளாக உள்ளங்கையில் இட்டுக்கொள்ளும் நடுவில் சற்றுப்பெரிதான வட்டமொன்றும் சுற்றிலும் குட்டிக்குட்டி வட்டங்களுமான மருதாணி வடிவத்தின் பெயர் இட்லி தோசை வடிவமென்பதை இந்த வருடம்தான் தீக்ஷிதாவிடமிருந்து அறிந்துகொண்டேன், என்னிடமிருந்து பலரும் .
தினமும் பத்துக்கு குறையாமல் தாவரங்களை இனம் காண கேட்டு வரும் புகைப்படங்களில் இருப்பவற்றை அடையாளம் கண்டு சொல்கிறேன் அச்செயலின் மூலம் புதிதாக கற்றுக் கொண்டுமிருக்கிறேன்.
இந்த வருடம் மட்டும் 6 நூல்கள் வெளியாகி இருக்கின்றன.மேலும் மூன்று விரைவில் வரவிருக்கிறது,
NCBH பிரசுரமாக 100 விஞ்ஞானிகளை குறித்து 100 எழுத்தாளர்கள் எழுதும் 100 புத்தகங்களில் ஒன்றாக அதிகம் பேர் அறிந்திருக்காத சூழியல் துறையை தன் சித்திரங்களால் தோற்றுவித்த மரியாசிபில்லாவைக்குறித்த நூல் வெளியானது.
காலச்சுவடுக்காக hidden life of trees என்னும் பீட்டர் ஜெர்மானிய மொழியில் எழுதி ஆங்கிலமாக்கப்பட்டதை தமிழில் மொழிபெயர்த்தேன். சவாலான மொழியாக்கமாக இருந்தது ஏனெனில் மூலத்திலிருந்து ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்ததிலேயே பல விடுபடல்கள் இருந்தன மேலும் அந்த ஆங்கிலமும் மிகப்பழையது. சொன்ன தேதிக்குள் கொடுக்க ராத்திரி பகலாக எழுதிக்கொண்டிருந்தேன். இந்த டிசம்பர் புத்தகக்கண்காட்சிக்கு அதை காலச்சுவடு கொண்டு வராமல் தாமதமானதில் எனக்கு வருத்தமுண்டு. மகாலிங்கம் மொழிபெயர்ப்பு மையத்தில் வானவில் மரம் வெளியானது . இந்திய பூர்வீக மரங்களை குறித்த முதல் பாக நூலும் நுண்ணுயிருலகு என்னும் நூலும் விரைவில் வரவிருக்கிறது.
தாவரவியல் அகராதி பாதிக்கிணறு வரை வந்திருக்கிறது.
என் பிறந்த நாள் பரிசாக வெண்ணிலா அகநியில் விலக்கப்பட்ட கனி. அந்தரத்தாமரை மற்றும் முத்தச்சிறுகிளை ஆகிய மூன்று நூல்களை பிப்ரவரி 12 அன்று வெளியிட்டார்கள்.
என் ஒரு கட்டுரைத் தொகுப்பை பிரசுரிப்பதாகக் கேட்டு வாங்கி 2 வருடங்களுக்கு மேல் வைத்திருந்து பல திருத்தங்கள் செய்து, திருத்தம் செய்கையில் நுட்பமாக அவமதித்து, அலைக்கழித்த பின்னர் லே அவுட் ஆர்டிஸ்ட் கட்டுரைத் தொகுப்புக்கு கிடைக்கவில்லை என்னும் காரணம் சொல்லி ஒரு பதிப்பக மேற்பார்வையாளர் திரும்பக் கொடுத்தார். உண்மையிலேயே புண்பட்டிருந்தேன்.
அது திரும்பக் கொடுக்கப்பட்டு மிகச்சரியாக ஒரே மாதத்தில் அகநி மிக அழகான நூலாக அதை வெளியிட்டது. வெண்ணிலா அப்படி ஒரு இக்கட்டான துயரான நேரத்தில் இடுக்கண் களைந்தார்.
வெண்ணிலாவுக்கு அளிக்கப்பட்ட கண்ணதாசன் விருதையும் லட்சரூபாய் பரிசுத்தொகையையும் அவருக்கு பதிலாக நான் சென்று கோவையில் ஒரு மேடையில் வாங்கியபோது ’’என்னையும் வெண்ணிலாவையும் பலர் சகோதரிகள் என்று நினைக்கிறார்கள் ஒருவேளை எங்கள் தோழமையின அடர்த்தி அப்படி சகோதரிகள் என்னும் சாயலை அளித்திருக்கலாம்’’என்று சொன்னேன். வெண்ணிலாவுக்கு அன்பும் நன்றியும்.
அகநியில் பள்ளிக்குழந்தைகளுக்கான சங்க இலக்கிய தாவரங்கள் குறித்த நூல் முழுமையடைந்தும் பல காரணங்களால் அது வெளியாகாமல் இருக்கிறது.
அடுத்து லின்னேயஸ், மரியா சிபில்லா, கார்வர், டைபாய்டு மேரி ஃபென்னி ஹெஸ்ஸ என்று அறிவியலில் பெரும் பங்காற்றிய ஆளுமைகளைக் குறித்து ஒரு நூல் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்
பயணித்த இடங்களில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லும்படியாக கிடைத்த நல்ல உணவையும் சொல்ல வேண்டும். ஈரோடு ஏட்ரியம் விடுதியின் அசைவ உணவு, பொள்ளாச்சியில் ஒரு சிறு மெஸ்ஸின் அரிசி பருப்பு சாதம், கணக்கம்பட்டி சித்தர் கோவிலுக்கு முதன் முறையாக சென்றபோது கோவை தொழிலதிபர் திரு பாலசுப்பிரமணியன் அவர்களின் குடும்பத்தினரோடு அவர்களின் விலை உயர்ந்த காரில் அமர்ந்து, பொழியும் மழையை பார்த்தபடி சாப்பிட்ட ஒரு மதிய உணவு, அகரமுதல்வன் குடும்பத்துடன் கடும் மழைபொழிந்த இடியும் மின்னலுமாக வானம் அதிர்ந்துகொண்டிருந்த ஒரு இரவில் பண்ணை வீடொன்றில் நான் சமைத்து அனைவரும் சாப்பிட்ட கோதுமை உப்புமா, என்னை உட்கார வைத்து தருண் சுட்டுத்தந்த தோசைகள், சென்னை சில்க்ஸின் (சென்னைக்கிளையில்) பணியாளர்களுடன் சாப்பிட்ட மதிய உணவில் இருந்த அவரைப்பருப்பில் கலவைக்காய் போட்ட சாம்பார், நாவழிபாட்டுக்கு கேரளா செல்லும் வழியில் பொன் துணுக்குகளாக சிதறிக்கிடந்த புளியஇலைகளின் மீது போர்வை விரித்தமர்ந்து சாப்பிட்ட தக்காளி சாதமும், மோர் மிளகாயுடன் தயிர்சாதமும் என ஒரு நீண்ட பட்டியல் இருக்கிறது, மறக்கவே முடியாமல்.
சந்தித்தவர்களில் பல ஆளுமைகள் மிக முக்கியமானவர்களும் கவனம் கோருபவர்களுமாக இருந்தார்கள். அமெரிக்காவிலிருந்து வந்து பெருந்தலையூரில் கட்டியணைத்துக்கொண்டு அன்பு காட்டிய ஜமீலா, முதன்முறை சந்தித்து அன்றிரவே அவர்களுக்கு சொந்தமான பண்ணை வீட்டு மாடியில் விடிய விடிய பேசிக்கொண்டே சொந்த சகோதரியை போலாகிவிட்டிருக்கும் கலைவாணி, அகரமுதல்வனின் மனைவி பிரபா, குறிஞ்சி மலர்வை காண உதவிய காட்டிலாகா அதிகாரி ஆதவன், கடவுள் பிசாசு நிலம் அளித்த அகரமுதல்வன், திருவண்ணாமலையில் சந்தித்த திரு குறிஞ்சி செல்வம், அன்னம் கட்டுரைக்குப்பிறகு அணுக்கமான சென்னிமலை மதி, குளித்தலை சண்முகம், சிவாத்மா, இந்தியாவிற்கும் ஃப்ரான்ஸுக்குமாக மாறிமாறி பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் சுரேஷ், உயிரியல் படிப்பிற்காக வீட்டுக்கு சிலநாட்கள் வந்த ரிதி, சக்திபாலசுப்ரமணியன், மலர்களைப்பற்றி மணிக்கணக்கில் பேசும் தமிழ்க்குமரன், அலகில் அலகு வேணு, முதல் வாசகர்களான டெய்ஸியும் சக்திவேலும், நன்னிலம் ராஜேஷ், அரங்கசாமியின் மனைவி சுமதி……
இவர்கள் அனைவரும் ஒவ்வொரு விதத்தில் என் அகம் நிறைத்தவர்கள்.
இவர்களில் ரிதி நான் இதுவரை பார்த்த பெண்களில் ஆகச்சிறந்த பேரழகி.
பொதுவாக இந்தியாவில் மங்களூரில் தான் அழகிகள் இருக்கிறார்கள் என்று சொல்லப்படுவதுண்டு. ரிதி, மங்களூரை பூர்வீகமாகக்கொண்ட எங்கள் குடும்ப மருத்துவர் வசந்த் அவர்களின் மகள். அழகிற்கு இலக்கணம் என்றுதான் அவளைப் பார்க்கையில் நினைத்துக் கொள்வேன்.
மான் நிறத்தில், எந்த ஒப்பனையும் இல்லாமல் பவுடர் பூச்சு, பொட்டு, காது கழுத்தில் அணிகலன்கள், பளிச்சென்று தெரியும் உடைகள் என எதுவுமே இல்லாமல் குளித்துவிட்டு ஈரத்தலையுடன் எளிய டி-சர்டும் செளகரியமான ஒரு பருத்தி கால்ச் சட்டையுமாக இருக்கையில் ஒருபெண் அத்தனை அழகாக இருக்க முடியுமென்று ரிதியை பார்க்கு முன்னர் நானும் நினைத்திருக்கவில்லை.இனி ரிதியைக்காட்டிலும் அழகியொருத்தியை நான் பார்க்கப் போவதில்லை.
அப்படியே என்னை புகைப்படமெடுத்துத்தர வந்த சுதந்திரா.நானும் சுதந்திராவும் ஒரே தேதியில் பிறந்திருக்கிறோம். சுதந்திரா பிறந்த போது அவளைப்பார்க்க நான் சரணையும் தருணையும் எடுத்துக்கொண்டு போயிருந்தேன் கட்டிலில் கால்களை உதைத்துக்கொண்டு மேலே விதானத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு சமத்தாகப்படுத்திருந்த அந்தக் குழந்தை இன்று மிக நளினமான, மிகப்பொருத்தமான உடைகளுடன் கண்ணியமான உடல்மொழியுடன் இருக்கிற அபாரமான புகைப்பட கலைஞராகி விட்டிருக்கிறாள். very well mannered girl. ஒரு நாளைக்கு ஐம்பதாயிரத்துக்கு குறையாமல் சம்பாதிக்கிறாள். விரைவில் மேற்படிப்புக்கு இத்தாலி செல்லவிருக்கிறாள்
சரணும் தருணும் வளர்ந்து தோள் பெருத்து, நெஞ்சு விரிந்து ஆளாகிவிட்டனர். சரண் நான் மகிழ்ந்து பார்த்த நிலையிலிருந்து அண்ணாந்து பார்க்கும் உயரத்தில் இருக்கிறான். நான் 22 வருட பணிக்குப் பிறகு வாங்கும் சம்பளத்தை விட 4 மடங்கு அதிக சம்பளம் வாங்குகிறான்.
வருமானத்தில் ஒரு கணிசமான பகுதியை தேவைப்படுவோருக்கு முதல் மாதத்திலிருந்து செலவழிக்கிறான். தாவரவியல் துறையில் 5 எளிய பின்புலம் கொண்ட மாணவர்களின் படிப்புச் செலவை முழுமையாக ஏற்றுக்கொண்டிருக்கிறான். வலி நிவாரணச் சிகிச்சை பெறுவோரின் மருத்துவ உதவிக்கும், பசித்தவர்களுக்கு உணவிடவும் கணிசமான தொகையை தொடர்ந்து அளிக்கிறான்.
தருணுக்கு கல்லூரிப்படிப்புக்கு (கல்விக்கட்டணத்தைத் தவிர்த்து) வேண்டியதை ஒரு தந்தையின் இடத்திலிருந்து பொறுப்புடன் செய்கிறான்.எனக்கென்று ஒரு காரை வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறான். லோகமாதேவி எனப் பெயர் எழுதிய அந்தக்காரில் மிகப்பெருமையாக கல்லூரிக்குச் செல்கிறேன்.
துறையில் ஒரு விதை வங்கி துவங்கவேண்டுமென்னும் என் ஆவலை கல்லூரி நிர்வாகம் பல விண்ணப்பங்களுக்குப் பிறகும் கண்டுகொள்ளவில்லை. சரண் எனக்காக பெருந்தொகை கொடுத்து அதை ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தான். கல்லூரியில் அளிக்கப்பட்டிருக்கும் அரதப்பழசான கணினிக்கு பதிலாக புதிதாக நவீனமான ஒன்றை என் சொந்த உபயோகத்திற்கெனெ வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறான்.
அவனது வாசிப்பின் விஸ்தீரணத்தை திகைப்புடன் கவனித்துக்கொண்டிருக்கிறான். அர்த்தசாஸ்திரம் காமசூத்திரம் எல்லாம் முழுக்க வாசித்துவிட்டான் . மனுஸ்மிருதியும் முழுக்க வாசித்திருக்கிறான். இந்த முறை விடுமுறையில் என்னிடம் aryan invasion theory, aryan migration theory, hitler’s aryan supremacy theory ஆகியவற்றை விளக்கி சொல்லிக்கொண்டிருந்த சில மணி நேரங்களை என்னால் மறக்கவே முடியாது.
அதுபோலவே அவன் எனக்களித்த மற்றுமொரு பெருமிதம் ஐரோப்பாவில் அவனின் முதுகலை படிப்பின் இறுதிக்கட்ட ஆய்வேட்டை எனக்கு சமர்ப்பித்தது. To Dr. Logamadevi, My mother and one of the best researcher out there என்று அச்சிடப்பட்ட அந்த பக்கக்தை அவனது பல்கலைக்கழக வளாகத்தின் மரபெஞ்ச்சொன்றில் உதிர்ந்து கிடந்த மக்னோலியாவின் இளஞ்சிவப்பு இதழ்களுக்கு மத்தியில் வைத்து புகைப்படம் எடுத்து எனக்கு அனுப்பி இருந்தான்.
தருணுக்கும் MBA படிக்க கோவை பூசாகோ கல்லூரி, பெங்களூரு ஜெயின் மற்றும் கிரைஸ்ட் பல்கலைக்கழகங்களில் இடம் கிடைத்தது. பூ சா கோவில் பேனலில் இருந்தவர்கள் வா சாமி, போ சாமி என்று பேசியதால் இந்த கொங்கு பாஷையைத்தான் வீட்டிலேயே கேட்கறேனே இங்கே எதுக்கு ? என்னை மேலும் உயர்த்தும் இடத்தில்தான் நான் படிக்கணும் என்று பிடிவாதமாக சொல்லிவிட்டான்.
ஜெயினில் கிடைத்த அட்மிஷனை நேரமேலாண்மையை கருத்தில் கொள்ளாமல் அநாவசியமாக கல்லூரி நிர்வாகத்தினர் காக்கவைத்தற்காக நிராகரித்தான.
கிறைஸ்ட் அவனுக்கு பிடித்திருந்தது அங்கே மனமகிழ்ந்து படிக்கிறான். பல்கலைக்கழகத்தின் நாயகனாகி விட்டிருக்கிறான்
அடுத்த வருடத்திற்கான மாணவர் சேர்க்கையின் விளம்பரப் படத்தில் தருண்தான் முதன்மையாக இருக்கிறான். எத்தனை விளையாட்டன்றாலும் படிப்பில் கவனம் சிதறுவதில்லை.
தருண் பெங்களூருவில் இந்த மாதம் வீடு மாறியபோது சரணும் 10 நாட்கள் உடனிருந்து உதவினான். சகோதரர்கள் இருவரும் ஒற்றுமையாக இருப்பதில் எனக்கும் மகிழ்ச்சி. நான் மூச்சுலகில் இருந்து பார்க்க விழைவது இதைத்தவிர வேறொன்றுமில்லை
சாம்பவியும் பெங்களூருவில் இதழியலும் சர்வதேச அரசியலும் படிக்கிறாள். அவளது கட்டுரைகள் நல்ல தரமான சஞ்சிகைகளில் பிரசுரமாகின்றன ஜனவரி முதல் வாரம் அவளது கட்டுரை ஒன்று சர்வதேச கருத்தரங்கில் வெளியாகிறது அதன் பொருட்டு அவள் கொல்கத்தா பயணமாகிறாள். இளங்கலைப் படிப்பிலேயே இத்தனை ஆழம் செல்வது அவளுக்கு அந்த துறையில் மிகப் பிரகாசமான எதிர்காலத்தை அளிக்கும்.
நான் இளமையில் எழுதவும் பயணிக்கவும் விரும்பியவள் ஆனால் உள்ளறையிலிருந்து நானும் மித்ராவும் கூடத்துக்கு வரக்கூட அனுமதி இல்லாமல் இருந்தது. நல்ல போஷாக்கான, போதுமான அளவு உணவும் கவனிப்பும் இல்லாமல் வலியும் அச்சமுமாக கழிந்த என் இளமைக்காலத்தின் பிழையீடாகவே சாம்பவியின் இந்த வளர்ச்சியைப் பார்க்கிறேன். எனக்கு அவள் மீது அன்பும் பெருமிதமும் மிகுந்திருக்கிறது, மூவருக்கும் என் தனித்த பிரியங்களும் ஆசிகளும்.
பெற்றவை வகைகளில் வெண்ணிலா குடும்பத்தார் அன்பும் அகரமுதல்வனின் தோழமையும் மிக முக்கியமானவை. 2024 விஷ்ணுபுரம் விழாவில் அகரனிடம் ஒரு அந்தரங்க துயரைச் சொல்லப்போகையில் நானே எதிர்பார்க்காமல் கண் நிறைந்து உடைந்தேன். அது எனக்கே திகைப்பளித்தது.அப்படித்தான பாண்டிச்சேரி சிவாத்மாவும், ஆவடி தேவியும் அகத்துக்கு அணுக்கமானவர்கள். அன்பு, நிலா, கவினுக்கு நான் அத்தனை பிரியமான அத்தையாகி இருக்கிறேன்.என் அன்றாடங்களில் அவர்களும் இருக்கிறார்கள்
எனக்கென மேப்பிள் இலைகளை பாடம் செய்து அனுப்பிய நியூ ஜெர்ஸியின் பழனி ஜோதி, மகேஷ். சிட்னி கார்த்தி குடும்பத்தினர், கனடாவில் இருக்கும் அன்பின் வடிவான இந்து இவர்களால் தான் என் வாழ்வின் சாரம் வற்றிவிடாமல் இருக்கிறது.
அவ்வளவாக பேசிக் கொள்ளாவிட்டாலும் தேவை என்றால் நான் தயங்காமல் தொடர்பு கொள்ளமுடியுமென்னும் நம்பிக்கை அளித்திருக்கும் எழுத்தாளர் ஸ்ரீராமும், சீம்பாலை எப்போதும் எனக்காக கொண்டு வரும் தமிழ்த்துறை புஷ்பராணியும் இந்த அணுக்கப்பட்டியலில் இருக்கிறார்கள்.
இப்படி நான் பெற்றவை அளித்தவை பயணித்தவை மட்டுமல்லாது இழந்தவைகளும் முறித்துக்கொண்டவைகளும் இருந்தன இந்த ஆண்டில்.
இந்த ஆண்டும் மிக அருகில் நம்பிக்கை துரோகத்தை பலமுறை சந்தித்தேன்.
மிக இளம் வயதில் ஒரு ஆளுமை, அவளுக்கு கிடைத்திருக்கும் ஓரிடத்தை சரியாக கையாள முடியாமல் இருக்கிறாள் அவள் திட்டமிட்டு என்னைக் காயப்படுத்தியது நடந்தது. நான் அவளை முற்றாக என் வாழ்வில் நினைவில் மனதில் இருந்து விலக்கி விட்டேன்.
மற்றுமொரு உறவுக்காரப்பெண் மிகக் கீழே சென்று நடந்துகொண்டாள், அவளது உறவையும் என்றைக்குமாக முறித்துக்கொண்டேன்.
என் வயதில் இருக்கும் மற்றுமொருத்தி அதே போல் ஒரு betrayal ஆனால் அவளின் இடத்தில் இருந்து அந்தப் பொறாமையை அந்த சங்கடத்தை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. இலக்கிய வாசிப்பு எல்லோருக்கும் அகவிரிவை உருவாக்குவதில்லை தானே? அவளிடமிருந்தும் விலகிவிட்டிருக்கிறேன்.
முறிவுகளில் மிகவும் பாதித்த ஒன்றும் இருக்கிறது. என்னால் கையாள முடியாத அளவுக்கான முறிவு அது
அதில் மனதுடைந்து போனேன். மிகக் கட்டுகோப்பான, அறத்தின் பேரில் நிற்கிற, நியாயமான, அழகுணர்ச்சி மிகுந்த, நேர்மையான, என் மீது மரியாதை கொண்டிருக்கிற, வாசிப்பில் ஆர்வமும் பரிச்சயமும் கொண்டவரென நம்பிய ஓர் ஆளுமை ஏறக்குறைய 2 வருடங்களுக்குப் பின் அவை எல்லாமே என் கற்பிதங்கள் எனக் காட்டியதிலும் அந்த நட்பை முறித்துக்கொண்டதிலும் துயர் கொண்டிருக்கிறேன். நான் அந்த ஆளுமையின் வாழ்வில் இருந்த இடைவெளிகளை நிரப்பிக் கொண்டிருந்தேன் என் வாழ்வின் பெரும் பள்ளங்களைக் குறித்துக் கவலைப் படாமல். ஆனாலும் அந்தப் பொய்யுருவின் மீதான மரியாதை அப்படியேதான் இருக்கிறது ஒரு குறிப்பிட்ட நீண்டகாலத்துக்கு மனிதர்களின் மீதான நம்பிக்கையை அறுந்துபோகாமல் காப்பாற்றியவர் அவர்.
ஐரோப்பாவில் வசிக்கும் ஒரு தம்பதியினர் அவர்களுடன் நான் நெருக்கமாக இருந்தேன் அவர்களும் என் வாழ்வில் பெரும் தாக்கம் உண்டாக்கியவர்கள் ஆனால் இந்த வருடம் அவர்கள் மிக உயரத்தில் ஏறி விட்டிருப்பதால் குனிந்து பார்க்க முடியாதவர்களாகி விட்டிருக்கிறார்கள் எனவே அவர்களிடமிருந்தும் விலகி இருக்கிறேன் எப்போதாவது சந்திப்பேனென்றால் அளிக்க அவர்களுக்கு என ஒரு தனித்த புன்னகையை வைத்திருக்கிறேன். அவர்கள் மீது விரோதம் எல்லாம் இல்லை ஆனால் அவர்களை தொல்லை செய்யும் எண்ணம் இல்லாததால் விலகி விட்டிருக்கிறேன்.
90 களில் இருந்து அறிந்த நண்பர் ஒருவரை என் வாழ்க்கையில் இருந்து விசையுடன் வெளியே வீசி எறிந்தேன்.
மற்றுமோர் முறிவு, அது வெகுகாலம் தாழ்த்தி நான் முறித்தது முன்பே மனதளவில் வெகுவாக திரும்பி வரவே முடியாத தூரத்துக்கு நான் சென்றுவிட்டிருந்தாலும் முகத்துக்கு நேராக சொல்லியவகையில் அதுவும் இந்த ஆண்டின் முறிவுகளில் ஒன்றாகி விட்டிருக்கிறது.
என் வாழ்வின் பெரும்பகுதி முன்பே வீணாகி விட்டிருக்கிறது இனி மீதமிருக்கும் வாழ்க்கையை கண்ணியமாக எனக்கு பிடித்த மாதிரியாக குரல்வளையை அழுத்தும் விரல்களின் அழுத்தமில்லாமல் சுதந்திரமாக வாழ்வதென முடிவு செய்திருக்கிறேன்.
சில மரணங்கள் இந்த ஆண்டின் துயரங்களில் சேர்ந்துவிட்டிருக்கின்றன. அத்தை மகன் முத்துக்குமாரின் அகால மரணம் அதிலொன்று. மதுவின் பிடியில் அகப்பட்டு மீட்கவே முடியாத நிலைக்குச் சென்று சாலைவிபத்தில் மடிந்துபோனான்.அவனை மின்மயான அடுப்பில் கிடத்தியவரைக்கும் பார்க்கவேண்டிய துயரத்துக்கும் ஆளாகினேன். அபயமத்தையின் மறைவு. உண்மையிலேயே அத்தை இல்லாத வெற்றிடம் யாராலுமே நிரப்ப முடியாதது.
என் ஆசிரியர் ராஜ்குமார் அவர்களின் இரண்டாவது மகன் மரணம். அதுவும் வேதனையளிக்கிறது. ராஜ்குமார் அவர்களின் பி ஹெச் டி தீசிஸ் திருத்தம் பார்த்துக்கொண்டிருக்கையில் i thank my sons என்று அவர் குறிப்பிட்டிருந்த வரியை நினைத்துக்கொண்டேன்.
தேர்வுக்கட்டுப்பாட்டு துறை தமிழ்ச்செல்வியின் கணவரின் இறப்பும் ஏற்றுக்கொள்ளவும் தாளவும் முடியாத துயரளித்தது. வலியும் துயரும் நிரம்பிய இரு வருடங்களுக்கு பின்னர் ஸ்ரீவள்ளியும் இறந்துவிட்டார்கள்.
அம்பராம்பாளையம் மருத்துவமனைக்குச் சென்று தங்கக்கூடாது ஆரோக்கியமாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன், ஆனால் இந்த ஆண்டும் வைரஸ் காய்ச்சலால் மருத்துவமனையில் தங்கி சிகிச்சை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டி வந்தது.
ஆப்பிள் செர்ரி வாங்கி வந்து அகரமுதல்வன் கையால் வைத்து அது மலர்ந்து கனியளிக்கத் துவங்கி இருக்கிறது.
தோட்டத்தில் 3 தென்னைகள் அருகில் இருக்கும் மரங்களின் கூடுதல் நிழலால் காய்ப்பை நிறுத்தி விட்டன. கடந்த கோடையில் ஆடாதோடை முழுக்க காய்ந்து போனது, பாதாம் மரம் வீழ்ந்தது, பாட்டில் பிரஷ் மரத்தின் இரு பெருங்கிளைகள் ஒரு மழையில் முறிந்து விழுந்தன, சர்க்கரைப் பழமரம் முற்றிலுமாக காய்ந்து போனது.
புதிதாக ம்யூஸா ஆர்னேட்டா இளஞ்சிவப்பில் மலர்ந்தது, சீதா மரத்தை வெட்டவேண்டி வந்தது, அம்மா இறந்ததற்கு பின்னால் இன்னும் அரிசி மாங்காய் மலரளிக்காமல் இருக்கிறது. வழக்கம் போல வருடத்துக்கு 2 முறை பிரம்மகமலம் மலர்ந்தது. நாவல் கனிந்தது சாம்பங்காய்களும் நெல்லிக்காய்களும் விளிம்பியும் நாரத்தையுமாய் காய்த்துக் குலுங்கின, வலிய நாரங்காய்ச்செடி அரப்பு மரத்தின் நிழலில் காய்க்க மறந்துவிட்டிருக்கிறது.
பல புதிய செடிகளும் கொடிகளும் இணைந்திருக்கின்றன
வீட்டுவேலைகளுக்கு வருடங்களாக உதவிக்கொண்டிருந்த அம்சவேணிக்கு பதிலாக இப்போது ரம்யா.
ரம்யாவின் சிறுமகன் தர்ஷன் என் தோழன் அவனுக்காகவே வீட்டில் தாமரைவடிவ நீர்த்தொட்டியொன்றில் மீன்களுடன் தாமரையும் அல்லியும் பிஸ்தியாவும் ஹைட்ரில்லாவும் வளர்கின்றன.
நல்ல மழை இந்த ஆண்டு திகட்டத்திகட்ட. மிக அதிகமாக புகைப்படங்கள் எடுத்த, மிக அதிக புடவைகள் வாங்கிய ஆண்டும் இதுதான்.
விஷ்ணுபுரம் விழாவில் இரவு தன் தோட்டத்து வாழையை அனைவருக்கும் கொண்டு வந்திருந்த ,என்னைத்தனியே அழைத்து இரண்டு சீப்பு பழங்களை கொடுத்து வீட்டுக்கு கொண்டு போங்க என்ற நண்பர் சண்முகம் , மதிய அமர்வு துவங்கு முன்பாக ஒரு மரமல்லி மலரை கொண்டு வந்து கொடுத்த தமிழ்குமரன், அமெரிக்காவில் ஒரு பியர் தயாரிக்கும் வடிசாலைக்கு சென்றபோது என்கட்டுரையை நினைவு கூர்ந்ததகவும் ஹாப்ஸ் மலர்களை எனக்கென எடுத்து வைத்தாகவும் சொன்ன ஆம்ஸ்டர்டாமில் இருந்து வந்த ஒரு இளைஞன், அன்றாடம் கல்லூரியில் நான் கையெழுத்திடும் இடத்தருகே சிறு குழந்தையின் முகம் போன்ற அளவில் இருக்கும் இளரோஜா வண்ண நாகலிங்க மலர்களுடன் காத்திருந்து அளிக்கும் கிருஷ்ண மூர்த்தி அண்ணன், நல்ல இசையை, கவிதைகளை, மருத்துவம் தொடர்பான சந்தேகங்களை எந்நேரமும் பகிரவும் கேட்கவுமான தோழமையுடன் மருத்துவர் வேணு வெட்ராயன், இன்னொரு மகனாகிவிட்டிருக்கும் தீபக் தாண்டு, வெங்காயக்கடையில் இருக்கும், காரணமேயில்லாமல் என்மீது பிரியமாயிருக்கும் அந்த இன்னும் பெயர் கேட்டிராத அழகுப்பெண், இவர்களும் என் வாழ்வின் இடைவெளிகளை, குழிகளை, பள்ளங்களை எல்லாம் அன்பினால் நிரப்பிக்கொண்டிருப்பவர்கள்.
I am aging gracefully. அன்னையும் ஆசிரியையுமாக முழு மகிழ்ச்சியுடன் பெருமிதத்துடன் இருக்கிறேன்.
பொருளாதார தற்சார்பும், தாவரவியல் துறையின் மீதான என் ஆர்வமும், தொடர்ந்து நான் செய்துவரும் ஆய்வுகளும் என்னை உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்கின்றன.
எனினும் களைத்து வரும் மாலைகளில் ஒரு தேநீர்க்கோப்பையை எனக்கென நீட்டும் கைகளுக்கும், நல்லதும் அல்லதுமாக கழிந்த நாளின் முடிவில் how was your day? என்ற கேள்வியுடன் எனக்கென காத்திருக்கவும், என் கோபதாபங்களை, மகிழ்ச்சியை, அன்பை, பரிவைப் பெற்றுக் கொள்ளவும், என் ஆன்மாவுக்கான தோழமையாக இருக்கவும் யாரும் இல்லை என்னும் ஏக்கம் மட்டும் ஈரநாக்கால் நக்கிக்கொண்டு காலடியில் உரசிக்கொண்டே ஒரு செல்ல நாய்குட்டியைப்போல கூடவே இருக்கிறது. அதை மட்டும் எப்படியாவது விரட்ட வேண்டும்.
அரிதானது எதுவும் அருகில் இருக்காது என் நம்பும் சிலருக்கும் , வாழ்வின் சாரம் வற்றிப்போனலும் அன்றாடத்தில் உழலுவதை நிறுத்த மாட்டேன் என்பவர்களுக்கும் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்.
எந்த உறவும் தானே மடிவதில்லை அதைக் கொல்வது எப்போதுமே ஆணவம்தான். அப்படி ஆணவம் கொண்டோருக்கும் புதுவருட வாழ்த்துக்கள்.
புது வருடத்திற்கான சபதம் ஏதுமில்லை
நம்பவைத்து கழுத்தறுப்பவர்களை சற்று முன்பாகவே அடையாளம் கண்டுகொள்ளும் திறன் அளிக்கும் பயிற்சி வகுப்புகள் ஏதேனும் இருந்தால் செல்லலாம் என நினைக்கிறேன் அவ்வளவுதான்.
சரண் விடுமுறையில் இந்தியா வந்திருக்கிறான். தருண் பங்களூரில் இருப்பதாலும், புதிதாக வீடு மாற்றுவதாலும் சரணும் அங்கேபோய் அவனுடன் ஒரு வாரமாக இருக்கிறான். நேற்று காலை இருவரும் வீடியோ காலில் மசால் தோசை சாப்பிட்டுக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். இருவருக்குமே தோசை பிடிக்கும் இருவருமே நன்றாக மாவு அரைக்கவும் தோசைபோடவும் தெரிந்துவைத்திருக்கிறார்கள். தோசை மட்டுமல்ல என்னைப்போலவே விரிவாகச் சமையல் செய்யவும் என்னைவிடச் சுவையாகச் சமைக்கவுமறிந்தவர்கள் இருவரும். குறிப்பாகத் தோசையை விதம் விதமாகச் சமைப்பார்கள்.
சரண் தருண் இருவரும் குட்டிப்பையன்களாக இருக்கையில் பல சிறார் பாடல்களை நாங்கள் வளைத்தும் நெளித்தும் உடைத்தும் எங்கள் வசதிக்கேற்ப மாற்றுவோம் அப்படி தோசையம்மா தோசை, அம்மா சுட்ட தோசை, அரிசிமாவும் உளுந்துமாவும் அரைச்சுசெய்த தோசை பாடலின் பாலின சமத்துவமின்மையை உணர்ந்து ஏகத்துக்கும் வருந்தினோம்.
அரிசை உளுந்தை அரைத்து மாவாக்கி கிரைண்டர் கழுவி தோசை சட்னி எல்லாம் செய்து மற்றவர்களுக்கும் தோசை ஊற்றிக்கொடுக்கும் அம்மாவுக்கு ஏன் அப்பாவைவிட ஒன்று குறைவாக இருக்கனும்?
’’அப்பாவுக்கு 4 (சாப்பிடட்டும்)
அம்மாவுக்கு 5
அண்ணனுக்கு 4
எனக்கு மட்டும் 1
தின்னத்தின்ன ஆசை இன்னும் கேட்டாலும் தோசை!’’
(குழந்தை ஆசையாகக் கேட்கையில் ஏன் அதற்குப் பூசை ?சந்தோஷமாகச் சுட்டுக்கொடுக்கலாமே)
ஆண்கள்தான் உசத்தி அவர்களுக்கே எதுவானாலும் தரமானதும் அதிகமும் தரவேண்டும் என்பதை மிக இளமையிலிருந்தே அறமில்லாமல் கற்றுக்கொடுக்கும் இப்படியான பாடல்களை நம் சமூகம் தவிர்க்கவேண்டும் என்பதற்கு முன்னுதாரணமாக நாங்களே இருந்தோம் (அல்லது திகழ்ந்தோம்,)
மற்றுமொரு சமூக சமத்துவமின்மையையும் விருந்தோம்பலுக்கு எதிரானதுமான ஒரு பாடலையும் இப்படித்தான் மாற்றினோம்,
’’மழை வருது மழை வருது குடையை பிடிங்க
முக்கால்படி அரிசி போட்டுமுறுக்கு சுடுங்க
தேடி வந்த மாப்பிள்ளைக்கு எடுத்துக்கொடுங்க
சும்மா வந்த மாப்பிள்ளைக்குச் சூடு வையுங்க’’
இந்தப்பாடலை இறுதி வரியில்
’’சும்மா வந்த மாப்பிள்ளைக்கும் சேர்த்துக்கொடுங்க’’
என்று மாற்றினோம்.
என்னாதானாலும் மாப்பிள்ளை அல்லவா? சும்மா வந்தாலும் தேடிவந்தாலும் முறுக்கு கொடுப்பதில் என்ன ஆகிவிடப்போகிறது மேலும் நாம் விருந்தோம்பலில் பெயர் பெற்றவர்களல்லவா?.சிறார் பாடல்கள் மூலம் இப்படி சும்மா வந்தால் சூடுவைப்பது போன்ற பிஞ்சுமனதில் நஞ்சை விதைக்கும் வரிகளை, கருத்துக்களை திணிப்பதை மாற்ற வேண்டும் என்பதற்கும் நாங்களே…………
மறுபடி தோசைக்கு வருகிறேன்
சரண் 4-லிலும் தருண் இரண்டிலும் படித்துக்கொண்டிருந்த சாந்தி ஸ்கூலுக்கு அவர்களைக் காலையில் நான் கொண்டு போய் விட்டுவிட்டு மீண்டும் மாலை நானே அழைத்துக்கொண்டு வருவேன்
வைன் சிவப்பில் சின்ன ஆல்டோ கார் இருந்தது அப்போது. எனக்குக் கல்லூரி 3 மணிக்கு முடியும் பள்ளி 3. 30க்கு. கடைசி 2-3 மணி பீரியட் கல்லூரியில் எனக்கு வகுப்பு அல்லது லேப் இருந்தால் சாக்பீஸ் பிடித்த கையோடு தலையெல்லாம் சாக்பீஸ் பொடியுடன் அப்படியே பாய்ந்து காரில் ஏறிப் பள்ளிக்கு வருவேன். பிள்ளைகள் எனக்காக காத்துக்கொண்டிருக்கக் கூடாது என்பதில் மிகக்கவனமாக இருந்தேன்.
அரிதாகத்தான் மீட்டிங்கினால் தாமதாமாவது நடக்கும். அப்படி ஒரு நாள் நான் முன்னரே போய்ப் பள்ளிக்கதவு திறக்கக் காத்திருக்கையில் ஒரு இளம் தகப்பன் தனது அம்மாவிடம் போனில் பேசிக்கொண்டிருந்தான். திருமணம் ஆகி சில வருடங்கள் ஆகி ஒருக்கலாம். குட்டிப்பாப்பாவொன்றை மழலையர் பள்ளிக்கு கொண்டுவிட பைக்கில் அவர் வருவதை பார்த்திருக்கிறேன்.அவர் ஒரு மரத்தடியில் நின்றபடி அம்மாவிட ம் ‘’பாருமா ரெண்டு தோசை ஊத்திட்டு போதுமானு கேட்கறா ?ஒருநாள் ரெண்டுநாள் இல்லை எப்போவுமே இப்படித்தான் ரெண்டு எப்படிம்மா பத்தும் ?’’ என்று பேசிக்கொண்டிருந்தான்.
ஆச்சர்யமாக இருந்தது அந்த இளம் மனைவியைக் குறித்து அவளுக்கே இரண்டு தோசை போதாதே?
இந்தக் கணவனாகட்டும் ஏன் அவளை தோசை போட்டுத்தரச்சொல்லி இப்படி குறைப்பட்டுக்கொள்ளவெண்டும்? தானே தோசை ஊற்றிக்கொண்டு வேண்டுமட்டும் சாப்பிட்டுவிட்டு அவளுக்கும் ஊற்றிக்கொடுக்கலாமே?
அன்றைக்கென்னவோ ஒரே கவலையாக இருந்தது எதிர்காலத்தில் மகன்களுக்கு வயிறு நிறைய உணவு கிடைக்குமாவென்று. இப்போது எந்தக்கவலையும் இல்லை அவர்களின் வயிறும் கூட இருப்பவர்களின் வயிறும் என்றும் நிறைந்திருக்கும்.
இன்று அரசுக்கல்லூரிகளின் செமெஸ்டர் தேர்வுகளின் பேப்பர்களை, அவை அடுத்தவாரம் திருத்தப்படவிருக்கும் பல கல்லூரிகளுக்குப் பங்கிட்டு அளிக்கும் பணிக்காகப் பாரதியார் பல்கலைக்கழகம் செல்லவேண்டி இருந்தது.
எப்போதுமே எனக்குப் பல்கலைக்கழகம் செல்வது பிடித்தமானது. நான் உலகை அறிந்துகொண்டது. தனித்து வாழ்வை வாழ முடியும் என்னும் நம்பிக்கையைப் பெற்றது, முக்கியமாகத் தாவரவியலையும் இலக்கியத்தையும் கற்றுக்கொண்டது இவற்றோடு வீட்டுப்பிரச்சனைகள், அப்பாவின் அச்சுறுத்தல்கள் ஏதும் இல்லாமல் மகிழ்வுடன் கழிந்த 2 ஆண்டுகளும் இங்கேதான். முதல் விடுதித்தங்கலும் இங்கேதான். வயிறு நிறைய சாப்பிட்டதும் இங்கேதான். எனவே கடும் மழையிலும் உற்சாகமாகப் புறப்பட்டுச்சென்றேன்.
குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு முன்னதாகவே சென்று விட்டதால் முதலில் தாவரவியல் துறைக்குச்சென்றேன். எந்த மாற்றமும் இல்லாத அந்தத் துறை எனக்குப் பழைய நினைவுகளைக் கிளர்த்தியது. நான் இருந்த tribal pulse lab மட்டும் மாற்றமடைந்திருந்தது. நான் படித்த முதல், இரண்டாம் முதுகலை வகுப்புக்களையும் சென்று பார்த்தேன். 10 மணிக்குத்தான் எல்லோரும் வருவார்கள் என்பதால் நானும் என் நினைவுகளும் மட்டுமே தனித்திருந்தோம்.
பேராசிரியர் வி ஆர் கே ரெட்டிஅவரது முதல் ஜெனிடிக்ஸ் வகுப்பில் தன் பெயரை வய்யூரு ராமகோட்டி ரெட்டி என எழுதிக்காட்டிய அந்தப் பச்சை நிற போர்ட் இன்னும் இருந்தது. ரெட்டி விநோதமாக போஸ்டாஃபீஸில் நீளமாக வரிசையாக இருக்கும் ஸ்டாம்களை அப்படியே வால் போல நாக்கில் வழித்து எச்சில்தொட்டு ஒட்டியதை ஒருக்கில் பார்த்தேன்,
அந்த tribal pulse லேப் அங்கே நான் செய்த பழங்குடியினர் உபயோகப்படுத்திய அவரை விதையின் புரத அளவு குறித்த ஆய்வு, எனக்கு மிகக்கடுமையாக ஆய்வைச்சொல்லிக்கொடுத்த சீனியர் அண்ணா சித்துராஜ் , அனாடமி ரெகார்டு சித்திரங்களை மிகச்சரியாக வரையச்சொல்லிக்கொடுத்த விஜயலக்ஷ்மி அக்கா, பிஹெச்டி சேர்க்கை முடிவுகளுக்காக நான் மிக நம்பிக்கையுடன் காத்திருந்த அந்த நோட்டீஸ் போர்ட், அதில் மாலை வெகுநேரக்காத்திருப்புக்கு பின்னர் ஒட்டப்பட்ட பட்டியலில் என் பெயர் தாவர வகைப்பாட்டியலில் இல்லாமல் டிஸ்யூ கல்ச்சரில் இருந்த அதிர்ச்சி. பிஹெச் டி அந்தப்பல்கலைக்கழகத்தில் சேருவதில்லை என்று எடுத்த முடிவு ,அன்று ஊர் திரும்புகையில் பேருந்தில் கதறி அழுதபடி வந்தது எனப் பலவற்றை நினைத்துக்கொண்டேன்.
பல்கலைக்கழகத்துக்கு அப்போது எக்சேஞ் ப்ரோகிராமில் இரு அமெரிக்க இளைஞர்கள் வந்திருந்தார்கள் பீட்டரும், மைக்கேலும். அவர்களுடன் பேசி அவர்களுக்குப் பல்கலைக் கழகத்தை சுமார் 3 மாதகாலம் சுற்றிக்காண்பிக்கவும், கூட இருக்கவும் இந்தியபண்பாட்டை அறிமுகப்படுத்தவும் ’’ஆங்கிலம் சரளமாகப்பேசத்தெரிந்தவர்கள் யாராவது இருக்கிறீர்களா?’’ என்று பேராசிரியர் மணியன் வகுப்பில் கேட்டபோது நான் அவசரமாகப் பின்னால் ஒளிந்து அமர்ந்துகொண்டேன்.
அவிலா கான்வெண்ட்டில் படித்த’’ i even think in english’’ என்று அடிக்கடி ஸ்டைலாகச் சொல்லும் ’’ச்சீ தயிர் சாதத்துக்குப்போய் அப்பளாம் தொட்டுக்குவியா?’’ என்று என்னைக் கேலிசெய்யும் பத்மாதான் அவர்களுடன் சென்றாள். பின்னர் மைக் பத்மாவின் மீது மையல் கொண்டுவிட்டிருந்தான் என்று கேள்விப்பட்டோம்.ஆனால் பத்மா எம்பியே அருள் மீது காதலில் இருந்தாள்.
நான் முதுகலை படிக்கையில் நர்மதா மேமிடம் எம்பில் ஆய்வில் இருந்த ஷீலா ரபேக்கா வண்ணமலர் அமரும் அந்த மூலை மேசை அடுத்த லேபில் தெரிந்தது. ஊட்டியைச்சேர்ந்த ஷீலாவும் அவள் காதலித்த பொள்ளாச்சியைச் சேர்ந்த பிஹெச்டி நாகராஜும் மருதமலைக்கு கால்நடையாகச்சென்று திரும்புகையில் அந்திசாய்ந்த இருட்டில் சாலையில் நின்றபடி முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்ததை லேப் உதவியாளர் ஏசடிமை அந்தோணிராஜ் சைக்கிளில் அவர்களைக் கடக்கையில் பார்த்துவிட்டு, அப்போது ஹாஸ்டல் வார்டனாக இருந்த பேராசிரியை வனிதகுமாரியிடம் குவார்ட்டஸுக்குப்போய் அப்போதே சுடச்சுட போட்டுக்கொடுக்கையில் தவறுதலாகப் பொள்ளாச்சிப்பெண்ணும் ஊட்டிப்பையனும் என்று சொல்லிவிட்டார்.
மறுநாள் முதல்கட்ட விசாரணைக்கு என்னை அழைத்துவிட்டார்கள். நான் மறுத்து அழுதழுது நெஞ்சு வலிவந்து மயக்கமடையும் நிலைக்குப்போனபோதுதான் ஷீலா ரபேக்காவே வந்து அது நானில்லை அவள் என்று சொல்லி விசாரணையை மடைமாற்றினாள். அதன் பிறகு நாங்கள் தோழிகளாயிருந்தோம். ஷீலாவும் நாகராஜும் கல்யாணம் செய்துகொண்டார்கள் (அவரவர் வீட்டில் பார்த்துவைத்த மாப்பிள்ளையையும் பெண்ணையும்.)
கீழிறங்கி பொட்டானிகல் கார்டனைப்பார்க்கலாமென்று வருகையில் ஒரு டி விஎஸ் 50-யில் வந்த முதியவர் ’’அம்மா நல்லாருக்கீங்களாம்மா?’’ என்றார். எனக்கு அவரைத்தெரியவில்லை எனினும் நலம் என்றேன். ’’என்னைத் தெரியலையாம்மா ? நான்தான் வேட்டையன்’’ என்றார். அப்போதும் எனக்குத் தெரியவில்லை
’’மன்னிச்சுக்குங்க தெரியலை’’ என்றேன். ’’லோகமாதேவிதானே நீங்க? முதல் செட் எம் எஸ்ஸி படிச்சீங்களே இங்கே?’’ என்றார். ஆம் என்றேன்
நாந்தாம்மா அப்போ இந்த சயின்ஸ் பிளாக்குக்கெல்லாம் தண்ணி திறந்துவிடற வேலையில் இருந்தேன். ஒரு நாள் உங்க லேப்பில் தண்ணி வரலைனு நீங்க மெயின் ஆபீஸுக்கு கூப்பிட்டு சொல்லி நான் வாளியில் கொண்டு வந்து வந்து ஊத்தினேனேம்மா?’’ என்றார்
எனக்கு அப்போதும் நினைவு வரவில்லை. ஆனால் தெரிந்ததுபோலவே காட்டிக்கொண்டேன். இப்போது வரை அவர் பல்கலைக்கழகத்தில்தான் எடுபிடி வேலைகள் செய்துகொண்டு இருக்கிறாராம் ’’நான் இங்கதாம்மா சாவேன் எனக்கு வேற இடமே இல்லை இதைவிட்டா’’ என்றார்.
அவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். நான் துறைத்தலைவராகி இருப்பதில் அப்படி மகிழ்ந்தார். ’’ஆகாம என்னம்மா? எந்நேரமும் படிப்பீங்களே அப்போ? உதயன் சார் உங்களைப்பத்தி பெருமையா சொல்லுவாரேம்மா’’ என்றார்.உளம் மகிழ்ந்தேன் உண்மையிலேயே.
ஆச்சர்யமாக எல்லாம் நினைவில் வைத்திருந்தார். என்னுடன் படித்த ஒருவனுக்கு வலிப்பு நோய் அடிக்கடி வரும் என்பதைக்கூட சொன்னார். இன்னொரு நண்பன் தீக்குளித்து இறந்துபோனதை அவருக்கு நான் சொன்னேன். திகைத்து ’’அப்படியாம்மா? தனபால் இப்போ இல்லியாம்மா? என்னம்மா இது’’ என்று வருந்தினார்.
’’நீங்க எப்போவுமே போய் உட்கார்ந்துக்குவீங்களே அந்தத் தண்ணித்தொட்டி, அதை இடிச்சுட்டாங்கம்மா’’ என்றார். ஆம் நான் துறையை ஒட்டி இருந்த இடத்தில் அமைக்கப்பட்டிருந்த கார்டனில் இருந்த பெருங்கொன்றை மரத்தடித் தண்ணீர்த்தொட்டியின் விளிம்பில் எப்போதும் தனியே பொன்னிற மலர்கள் நீரில் மிதந்துகொண்டிருப்பதை பார்த்துக்கொண்டு, எதையாவது நினைத்தபடி துயரில் அமர்ந்திருப்பேன். நான் எழுதியனுப்பிய அசட்டுக்கதையொன்றை ஆனந்தவிகடன் திருப்பி அனுப்பியபோதும் அங்குதான் அமர்ந்து கண்ணீர் விட்டழுதேன்.
அவரிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு தேர்வுக்கட்டுப்பாட்டு அறைக்கு வந்தேன். எத்தனை வருடங்களுக்கு முன்பிருந்து என்னை வேட்டையன் நினைவில் வைத்திருக்கிறார் என்று ஆச்சர்யமும் மகிழ்ச்சியுமாக இருந்தேன். இதுநாள் வரையிலான என் வாழ்வின் மாபெரும் இந்த நினைவுவலையில் இப்படி எத்தனை எத்தனை கண்ணிகள் ?
வழக்கமாகக் கோட்டுர் சாலையில்தான் கல்லூரிக்குச் செல்வது. அங்கே இருக்கும் பெண்கள் பள்ளிக்கு முன்பாகத்தான் வால்ப்பாறைச்சாலை பொள்ளாச்சிச்சாலையைத் தொட வேண்டும்.
அது நான்கு வழிச்சந்திப்பு அங்கே போக்குவரத்துக் காவலர்களோ, சாலைசந்திப்பின் மையத்தில் ஒரு ரவுண்டானாவோ இல்லாததால் வண்டிகள் ஒன்றையொன்று தவிர்த்தும் தயங்கியும் எப்படியோ வழிகண்டுபிடித்துத்தான் முன்னேறுவது வழக்கம். அங்கே எப்போதும் சில நொடிகள் தாமதமாகும்.
பள்ளியின் வாசலில் ஒரு ஓரத்தில் பானிபூரி விற்கும் பீஹாரி இளைஞனை பார்ப்பேன். பிடரியில் வழியும் எண்ணெய் வைத்த தலைமயிர். ஒரே உடைதான் எப்போதும், கலங்கலான நிறத்தில் ஒரு இறுக்கமான டி ஷர்ட், காக்கி நிற முக்கால்ச்சட்டை.
அவனிடம் ஒரு குட்டி ஸ்டூல் இருக்கும் அதில் அவன் உட்காருவதில்லை அந்தக் குட்டிக்குட்டி பானிபூரிகள் நிரம்பி இருக்கும் பையை அந்த ஸ்டூலில் வைத்து மீதமிருக்கும் சிறு இடத்தில் கலங்கலான அந்தப் பானிபூரிக்கான பானியை ஒருபானையில் வைத்திருப்பான். ஒருபோதும் வேறு உடையிலோ அல்லது அமர்ந்தோ அவனைப்பார்த்ததில்லை. பெண்கள் பள்ளி அது என்றாலும் அவன் பூரிகளைத் தருகையில் பூரிகளின் மீதுமட்டும்தான் கண்களை வைத்திருப்பான்.அவன் பெயர் தெரியாதென்பதால் அவனுக்கு நானே பிரசாந்த என்று பெயரிட்டிருக்கிறேன்.
அன்றொரு நாள் அவனை நோக்கி நீலச்சேலையில் வந்த ஒரு பிச்சைக்காரப்பெண் கைகளை ஏந்தி யாசகம் கேட்பதைப்பார்த்தேன். எனக்குப் பெண்கள், அதுவும் நல்ல தேக ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும் பெண்கள் பிச்சை எடுப்பதைப்பார்த்தால் பற்றிக்கொண்டு வரும். ஒரு முறை பொள்ளாச்சி கடைவீதியில் அப்போதுதான் பிடுங்கின கிழங்கு போலிருந்த ஒருத்தி ’’அம்மா அம்மா சாப்பிட எதாச்சும் தாங்கம்மா’’ என்று வயிற்றையும் வாயையும் தொட்டுத்தொட்டுக்காட்டி கேட்டபோது நான் சீரியஸாக’’ எங்க வீட்டுக்கு வரியா தினம் தோட்டத்தை மட்டும் கூட்டிப்பெருக்கு சாப்பாடு போட்டு மாசம் 3000 ரூபாய் தரேன்’’ என்றேன். அவள் என்னை முறைத்துப் பார்த்துவிட்டுப் போனாள்.
அன்றும், அந்தப் பானிபூரிக்காரனே பாவம் அவனிடம் போய் இந்தம்மா கேட்கிறாளே என்று நான் நினைப்பதற்குள் அந்தப்பையன் முதத்தில் எந்த உணர்வு மாறுபாடுமின்றி ஒரு பானி பூரியை எடுத்து நீளமான கட்டை விரல் நகத்தினால் அதை உடைத்து உள்ளே அந்த நீரை ஊற்றி அவளிடன் தந்தான்.
என் வாழ்வின் மகத்தான, நிறைவான தருணங்களில் அதுவும் ஒன்று.
