Month: November 2017 (Page 1 of 3)
பாலித்தீவில் மக்களிடையே ஒரு சமயம் சார்ந்த தொன்மையான பழக்கம் இருக்கின்றது. திருமண விழாக்களில் உயிருடன் ஒரு வாத்து மற்றும் ஒரு கோழியை அவற்றின் சின்னஞ்சிறியகால்களில் கல்லைக்கட்டி விட்டு ஏகப்பட்ட மந்திர உச்சாடனங்கள் மற்றும் பூசைகளின் பின்னர் கூட்டமாக ஒரு நீர் நிலைக்குச்சென்று அந்த ஒரு பாவமும் அறியா பறவைகளை நீரில் விடுகிறார்கள். தப்பிக்க வழியின்றி மூழ்கி இறந்து அங்கேயே அவை மட்கி விடுவது புதிதாய் திருமணம் செய்துகொள்பவர்களின் குடும்ப வாழ்விற்கு நல்லது என்னும் நம்பிக்கையின் பேரில் இது செய்யப்படுகின்றதாம்.கடவுளின் பெயரால் செய்யபடும் வன்முறைகளில் இது உச்சமென்றே நான் நினைக்கிறேன்
எத்தனை குரூரம்?. மஞ்சள் நீரில் உடல் சிலிர்க்கும் பலி விலங்கினை கழுத்தின் குருதிக்குழாயை ஒரே வெட்டில் அறுக்கும் நம் சடங்கு இதற்கு ஒப்பிடுகையில் பரவாயில்லை என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.
உண்மையில் பல திருமணங்களில் தப்பிக்க வழியின்றி கல்லை கால்களில் கட்டிக்கொண்டு மூழ்கி இறந்து மட்கும் வரை இல்லறத்தில் இருக்கும் தம்பதியினருக்கும் இது பொருந்தும் அல்லவா இதைத்தான்நாம் கால்கட்டு என்று கல்யாணத்தை சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறோமோ?
தனித்திருக்கும் மற்றுமோர் இரவில் நானுமாய் நேற்றிருந்தோம்
உன்னுடனேதான் நானும் பயணித்துக்கொண்டிருந்தேன்
உன் ஜன்னலுக்கு வெளியே பொழிந்த மழையில்
தாமதமாகவேனும்?
சிறிய கோவில்தான் ஆனால் வெளியில் ஏகத்துக்கும் இடம், நல்ல கூட்டமும் கூட
சமீபத்தில் குண்டம் இறங்கி இருந்திருக்கிறார்கள் , அந்த சாம்பலை நிறைய அள்ளி நெற்றிக்கு இட்டுக்கொண்டும்,வீட்டிற்கு எடுத்துக்கொண்டும் செல்பவர்களை பார்த்தேன்.
நீண்ட வரிசையில் காத்திருக்கும் போது பிரகாரத்தில் நடு வயதில் ஒரு பெண் நன்கு உடுத்திக்கொண்டு பின்னலில் கொஞ்சமாய் பூவெல்லாம் வைத்துக்கொண்டு கையில் ஒரு மஞ்சள் பையை பிடித்தபடி, அம்மன் இருக்கும் திசை நோக்கி உட்கார்ந்து கொண்டு ‘’ கட்டையில் போறவளே என்று துவங்கி, நாசமாய் போயிருவே, நல்லா இருந்துருவியா ‘ என்று ஏகதுக்கும் வசை பாடிக்கொண்டிருந்தார்கள், அனைவரும் திரும்பி பார்க்கும் படிக்கு உரக்க வேறு சண்டை.
சில சமயம் தொண்டை காய்ந்ததோ என்னவோ தலைகுனித்துகொண்டு கொஞ்ச நேரம் அமைதி, பின் மீண்டும் வரவழைத்துக்கொண்ட ஆங்காரத்துடன் அதே வசை
சந்தனக்காப்பில் அருளிக்கொண்டிருந்த அம்மனுக்கு உள்ளேயும் அர்ச்சனை நடந்தது.
இது போலவே முன்பொருமுறை பேருந்தில் சென்று கொண்டிருக்கையில் ஒரு பெண்மணி ஒரு கோவிலின் வாசலில் மண்ணைவாறி தூற்றிக்கொண்டிருந்தார்கள்
அவர்களும் என்னவோ கண்ணிருடன் வசைபாடிக்கொண்டிருந்தது இன்னும்நினைவில் இருக்கிறது
எல்லா ஆண்களும் பவ்யமாக துண்டை இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு ’’சொல்லு ஆத்தா உனக்கென்ன குறை’’ என் று நிற்பார்கள்
அது வேறு வகையிலான out let என் று எனக்கு தோன்றும்
இது என்ன மாதிரி மனநிலை ?
பைத்தியம் என்று உறுதியாக சொல்ல முடியாதபடிக்கு சுயநினைவுடன் நல்ல தெளிவாகத்தான் பேசுகிறார்கள்
ஒரு வேளை கடவுள் இருப்பாரே ஆனால் வரிசையில் நின்று வேண்டிக்கொள்ளும் எங்களை விட, கடவுளை சொந்தமாய் நினைத்து, சண்டையிட்டு வசைபாடும் அளவிற்கு நம்பும் இவர்களுக்காவது எதாவ்து செய்யலாம்
கண்முன்னே நழுவிச்செல்கிறது காலம்
அதிலிருந்து தெறித்து வெளிவரும்
கணங்களில்
கைக்கு கிடைத்த
சிலவற்றை அள்ளி சேகரித்து
மடியில் இறுக்கக்கட்டிக்கொள்கிறேன்
உன்னுடன் வாழ
எனக்கும் வேண்டுமல்லவா
சில கணங்கள்!
’பெரும்பன்னி’ என்பது உயர் சாதியினர் விளிம்பு நிலை மக்களுக்கு இட்ட பெயராயிருக்கலாமென்பதையும் ’கும்பிடெறேன் சாமி’ என்று தலித் ஒருவர் உயர் சாதியினர் கூப்பிட சங்கடப்படட்டும் என்று வைத்துக்கொண்ட பெயரும் நிறைய யோசிக்க வைத்தது.
நான் முனைவர் பட்ட ஆய்விலிருக்கையில் அந்த பல்கலையின்
நீ பேசிக்கொண்டிருக்கையில்
செவிகளே உடலாகி
குரலாக மாறிவிட்ட உன்னை கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன்
நான் கேட்க விரும்புவதைத்தவிர
வேறு என்ன என்னவோ பேசுகிறாய் எப்போழுதும்
எப்போதாவதுதான் தெரியாமல் கைபட்டு
இனிப்பை தொட்டுக்கொண்டது போல
என் மீதான் உனதன்பை கோடிட்டு காட்டுகிறாய்,
நீ பேசி முடித்த பின்னர்
கைப்பேசியின் உள்ளிருந்து உருவி எடுத்து
உன் வாக்கியஙகளை சொல் சொல்லாக பிரித்தெடுத்து
வேறு வேறாக அடுக்கி கட்டமைத்துப்பார்க்கிறேன்
ஒளிந்திருக்குமோ என்மீதான உன் காதல்
இவற்றுக்குள் எங்கேனுமென்று!!
கவிதை மொழியிலேயே பேசுகிறாய் என்னுடன் எப்பொழுதும்,
உன் கவிதையைப்பிடித்தபடிதான்
உன் உலகிற்குள் நுழைந்திருக்கிறேன்.
ஆயினும், ஒன்றே போலிருப்பதில்லை உனது கவிதைகள் யாவும்.
ஒரு சில திரிசூலமும், மழுவும், உடுக்கையுமாய்
மூன்றாம் கண்ணுடன் முப்புரம் எரிக்கையில்
திகைத்து தள்ளி நின்று கொள்கிறேன்.
இன்னும் சில ஆயிரம் தடக்கைகளில்
ஆயுத்தத்துடன் ஆங்காரமாய் வ்ருகையில்
அடைக்கலம் கோருகிறேன்.
முள்கிரீடம் அணிந்து , சிலுவையில் அறைபட்டு
குருதி கசிகிறது சிலவற்றில்
அவற்றை, பதறி எடுத்து மடியிலிட்டு முந்தானையால் துடைக்கிறேன்.
குப்பைத்தொட்டியில் போடப்பட்ட
பச்சிளம் சிசுவாய் பரிதவித்து வீரிடும்
கவிதைகளை
அள்ளிஎடுத்து என் முலைகொடுக்கிறேன்.
ஒரு சிலவே மென் திரையாக இருப்பதால்
மெல்ல விலக்கி கடந்து செல்கிறேன்.
வெகு சிலவே சிற்றகலின் ஒற்றைச்சுடரின்
ஒளியில் தெரியும் கடவுள்களைப்போல
சொந்தமென்னும் உணர்வையும் நம்பிகையும் அளிக்கின்றன.
கனத்த சில கவிதைகள்
குளிரும் இரவுகளில் என்னை முழுவதும் மூடியிருக்கும்
கதகதப்பான மகிழம்பூ மணக்கும் கம்பளியாகின்றன.
இன்னும் ஒன்றே ஒன்றுதான்
உன்னால் எழுதாக்கவிதையாய் இருக்கிறது
என் கழுத்தின் குருதிக்குழாயை
வலியின்றி வெட்டும் நஞ்சு தோய்ந்த
உன் கூர் வாள் கவிதையொன்றினையும் எழுதி விடேன்.
உன் கவிதைகளோடு வாழ்வதைப் போலவே இனிதானது
குருதி கொப்பளிக்க அவற்றாலேயே சாவதும்!
பேருந்தின் படிக்கட்டுகளில்
ஒற்றைக்கையால் பற்றிக்கொண்டு
ஊசலாடும் பயணமொன்றில்
அறுந்து விட்டதென் செருப்பின் நீல வாரொன்று,
அவசரமாய் உதறினேன் இரண்டையுமே
காலடியில்
விரைந்து கொண்டிருந்த கரிய தார்ச்சாலையில்,
பலநாட்களாய் உயிருக்கு போராடிய
அவற்றினின்றும் விடுதலை பெற்ற