வழக்கமாகக் கோட்டுர் சாலையில்தான் கல்லூரிக்குச் செல்வது. அங்கே இருக்கும் பெண்கள் பள்ளிக்கு முன்பாகத்தான் வால்ப்பாறைச்சாலை பொள்ளாச்சிச்சாலையைத் தொட வேண்டும்.
அது நான்கு வழிச்சந்திப்பு அங்கே போக்குவரத்துக் காவலர்களோ, சாலைசந்திப்பின் மையத்தில் ஒரு ரவுண்டானாவோ இல்லாததால் வண்டிகள் ஒன்றையொன்று தவிர்த்தும் தயங்கியும் எப்படியோ வழிகண்டுபிடித்துத்தான் முன்னேறுவது வழக்கம். அங்கே எப்போதும் சில நொடிகள் தாமதமாகும்.
பள்ளியின் வாசலில் ஒரு ஓரத்தில் பானிபூரி விற்கும் பீஹாரி இளைஞனை பார்ப்பேன். பிடரியில் வழியும் எண்ணெய் வைத்த தலைமயிர். ஒரே உடைதான் எப்போதும், கலங்கலான நிறத்தில் ஒரு இறுக்கமான டி ஷர்ட், காக்கி நிற முக்கால்ச்சட்டை.
அவனிடம் ஒரு குட்டி ஸ்டூல் இருக்கும் அதில் அவன் உட்காருவதில்லை அந்தக் குட்டிக்குட்டி பானிபூரிகள் நிரம்பி இருக்கும் பையை அந்த ஸ்டூலில் வைத்து மீதமிருக்கும் சிறு இடத்தில் கலங்கலான அந்தப் பானிபூரிக்கான பானியை ஒருபானையில் வைத்திருப்பான். ஒருபோதும் வேறு உடையிலோ அல்லது அமர்ந்தோ அவனைப்பார்த்ததில்லை. பெண்கள் பள்ளி அது என்றாலும் அவன் பூரிகளைத் தருகையில் பூரிகளின் மீதுமட்டும்தான் கண்களை வைத்திருப்பான்.அவன் பெயர் தெரியாதென்பதால் அவனுக்கு நானே பிரசாந்த என்று பெயரிட்டிருக்கிறேன்.
அன்றொரு நாள் அவனை நோக்கி நீலச்சேலையில் வந்த ஒரு பிச்சைக்காரப்பெண் கைகளை ஏந்தி யாசகம் கேட்பதைப்பார்த்தேன். எனக்குப் பெண்கள், அதுவும் நல்ல தேக ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும் பெண்கள் பிச்சை எடுப்பதைப்பார்த்தால் பற்றிக்கொண்டு வரும். ஒரு முறை பொள்ளாச்சி கடைவீதியில் அப்போதுதான் பிடுங்கின கிழங்கு போலிருந்த ஒருத்தி ’’அம்மா அம்மா சாப்பிட எதாச்சும் தாங்கம்மா’’ என்று வயிற்றையும் வாயையும் தொட்டுத்தொட்டுக்காட்டி கேட்டபோது நான் சீரியஸாக’’ எங்க வீட்டுக்கு வரியா தினம் தோட்டத்தை மட்டும் கூட்டிப்பெருக்கு சாப்பாடு போட்டு மாசம் 3000 ரூபாய் தரேன்’’ என்றேன். அவள் என்னை முறைத்துப் பார்த்துவிட்டுப் போனாள்.
அன்றும், அந்தப் பானிபூரிக்காரனே பாவம் அவனிடம் போய் இந்தம்மா கேட்கிறாளே என்று நான் நினைப்பதற்குள் அந்தப்பையன் முதத்தில் எந்த உணர்வு மாறுபாடுமின்றி ஒரு பானி பூரியை எடுத்து நீளமான கட்டை விரல் நகத்தினால் அதை உடைத்து உள்ளே அந்த நீரை ஊற்றி அவளிடன் தந்தான்.
என் வாழ்வின் மகத்தான, நிறைவான தருணங்களில் அதுவும் ஒன்று.