Category: அனுபவம் (Page 1 of 7)

சரண் விடுமுறையில் இந்தியா வந்திருக்கிறான். தருண் பங்களூரில் இருப்பதாலும், புதிதாக வீடு மாற்றுவதாலும் சரணும் அங்கேபோய் அவனுடன் ஒரு வாரமாக இருக்கிறான். நேற்று காலை இருவரும் வீடியோ காலில் மசால் தோசை சாப்பிட்டுக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். இருவருக்குமே தோசை பிடிக்கும் இருவருமே நன்றாக மாவு அரைக்கவும் தோசைபோடவும் தெரிந்துவைத்திருக்கிறார்கள். தோசை மட்டுமல்ல என்னைப்போலவே விரிவாகச் சமையல் செய்யவும் என்னைவிடச் சுவையாகச் சமைக்கவுமறிந்தவர்கள் இருவரும். குறிப்பாகத் தோசையை விதம் விதமாகச் சமைப்பார்கள்.

சரண் தருண் இருவரும் குட்டிப்பையன்களாக இருக்கையில் பல சிறார் பாடல்களை நாங்கள் வளைத்தும் நெளித்தும் உடைத்தும் எங்கள் வசதிக்கேற்ப மாற்றுவோம் அப்படி தோசையம்மா தோசை, அம்மா சுட்ட தோசை, அரிசிமாவும் உளுந்துமாவும் அரைச்சுசெய்த தோசை பாடலின் பாலின சமத்துவமின்மையை உணர்ந்து ஏகத்துக்கும் வருந்தினோம்.

அரிசை உளுந்தை அரைத்து மாவாக்கி கிரைண்டர் கழுவி தோசை சட்னி எல்லாம் செய்து மற்றவர்களுக்கும் தோசை ஊற்றிக்கொடுக்கும் அம்மாவுக்கு ஏன் அப்பாவைவிட ஒன்று குறைவாக இருக்கனும்?

’’அப்பாவுக்கு 4 (சாப்பிடட்டும்)

அம்மாவுக்கு 5

அண்ணனுக்கு 4

எனக்கு மட்டும் 1

தின்னத்தின்ன ஆசை இன்னும் கேட்டாலும் தோசை!’’

(குழந்தை ஆசையாகக் கேட்கையில் ஏன் அதற்குப் பூசை ?சந்தோஷமாகச் சுட்டுக்கொடுக்கலாமே)

ஆண்கள்தான் உசத்தி அவர்களுக்கே எதுவானாலும் தரமானதும் அதிகமும் தரவேண்டும் என்பதை மிக இளமையிலிருந்தே அறமில்லாமல் கற்றுக்கொடுக்கும் இப்படியான பாடல்களை நம் சமூகம் தவிர்க்கவேண்டும் என்பதற்கு முன்னுதாரணமாக நாங்களே இருந்தோம் (அல்லது திகழ்ந்தோம்,)

மற்றுமொரு சமூக சமத்துவமின்மையையும் விருந்தோம்பலுக்கு எதிரானதுமான ஒரு பாடலையும் இப்படித்தான் மாற்றினோம்,

’’மழை வருது மழை வருது குடையை பிடிங்க

முக்கால்படி அரிசி போட்டுமுறுக்கு சுடுங்க

தேடி வந்த மாப்பிள்ளைக்கு எடுத்துக்கொடுங்க

சும்மா வந்த மாப்பிள்ளைக்குச் சூடு வையுங்க’’

இந்தப்பாடலை இறுதி வரியில்

’’சும்மா வந்த மாப்பிள்ளைக்கும் சேர்த்துக்கொடுங்க’’

என்று மாற்றினோம்.

என்னாதானாலும் மாப்பிள்ளை அல்லவா? சும்மா வந்தாலும் தேடிவந்தாலும் முறுக்கு கொடுப்பதில் என்ன ஆகிவிடப்போகிறது மேலும் நாம் விருந்தோம்பலில் பெயர் பெற்றவர்களல்லவா?.சிறார் பாடல்கள் மூலம் இப்படி சும்மா வந்தால் சூடுவைப்பது போன்ற பிஞ்சுமனதில் நஞ்சை விதைக்கும் வரிகளை, கருத்துக்களை திணிப்பதை மாற்ற வேண்டும் என்பதற்கும் நாங்களே…………

மறுபடி தோசைக்கு வருகிறேன்

சரண் 4-லிலும் தருண் இரண்டிலும் படித்துக்கொண்டிருந்த சாந்தி ஸ்கூலுக்கு அவர்களைக் காலையில் நான் கொண்டு போய் விட்டுவிட்டு மீண்டும் மாலை நானே அழைத்துக்கொண்டு வருவேன்

வைன் சிவப்பில் சின்ன ஆல்டோ கார் இருந்தது அப்போது. எனக்குக் கல்லூரி 3 மணிக்கு முடியும் பள்ளி 3. 30க்கு. கடைசி 2-3 மணி பீரியட் கல்லூரியில் எனக்கு வகுப்பு அல்லது லேப் இருந்தால் சாக்பீஸ் பிடித்த கையோடு தலையெல்லாம் சாக்பீஸ் பொடியுடன் அப்படியே பாய்ந்து காரில் ஏறிப் பள்ளிக்கு வருவேன். பிள்ளைகள் எனக்காக காத்துக்கொண்டிருக்கக் கூடாது என்பதில் மிகக்கவனமாக இருந்தேன்.

அரிதாகத்தான் மீட்டிங்கினால் தாமதாமாவது நடக்கும். அப்படி ஒரு நாள் நான் முன்னரே போய்ப் பள்ளிக்கதவு திறக்கக் காத்திருக்கையில் ஒரு இளம் தகப்பன் தனது அம்மாவிடம் போனில் பேசிக்கொண்டிருந்தான். திருமணம் ஆகி சில வருடங்கள் ஆகி ஒருக்கலாம். குட்டிப்பாப்பாவொன்றை மழலையர் பள்ளிக்கு கொண்டுவிட பைக்கில் அவர் வருவதை பார்த்திருக்கிறேன்.அவர் ஒரு மரத்தடியில் நின்றபடி அம்மாவிட ம் ‘’பாருமா ரெண்டு தோசை ஊத்திட்டு போதுமானு கேட்கறா ?ஒருநாள் ரெண்டுநாள் இல்லை எப்போவுமே இப்படித்தான் ரெண்டு எப்படிம்மா பத்தும் ?’’ என்று பேசிக்கொண்டிருந்தான்.

ஆச்சர்யமாக இருந்தது அந்த இளம் மனைவியைக் குறித்து அவளுக்கே இரண்டு தோசை போதாதே?

இந்தக் கணவனாகட்டும் ஏன் அவளை தோசை போட்டுத்தரச்சொல்லி இப்படி குறைப்பட்டுக்கொள்ளவெண்டும்? தானே தோசை ஊற்றிக்கொண்டு வேண்டுமட்டும் சாப்பிட்டுவிட்டு அவளுக்கும் ஊற்றிக்கொடுக்கலாமே?

அன்றைக்கென்னவோ ஒரே கவலையாக இருந்தது எதிர்காலத்தில் மகன்களுக்கு வயிறு நிறைய உணவு கிடைக்குமாவென்று. இப்போது எந்தக்கவலையும் இல்லை அவர்களின் வயிறும் கூட இருப்பவர்களின் வயிறும் என்றும் நிறைந்திருக்கும்.

இன்று அரசுக்கல்லூரிகளின் செமெஸ்டர் தேர்வுகளின் பேப்பர்களை, அவை அடுத்தவாரம் திருத்தப்படவிருக்கும் பல கல்லூரிகளுக்குப் பங்கிட்டு அளிக்கும் பணிக்காகப் பாரதியார் பல்கலைக்கழகம் செல்லவேண்டி இருந்தது.

எப்போதுமே எனக்குப் பல்கலைக்கழகம் செல்வது பிடித்தமானது. நான் உலகை அறிந்துகொண்டது. தனித்து வாழ்வை வாழ முடியும் என்னும் நம்பிக்கையைப் பெற்றது, முக்கியமாகத் தாவரவியலையும் இலக்கியத்தையும் கற்றுக்கொண்டது இவற்றோடு வீட்டுப்பிரச்சனைகள், அப்பாவின் அச்சுறுத்தல்கள் ஏதும் இல்லாமல் மகிழ்வுடன் கழிந்த 2 ஆண்டுகளும் இங்கேதான். முதல் விடுதித்தங்கலும் இங்கேதான். வயிறு நிறைய சாப்பிட்டதும் இங்கேதான். எனவே கடும் மழையிலும் உற்சாகமாகப் புறப்பட்டுச்சென்றேன்.

குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு முன்னதாகவே சென்று விட்டதால் முதலில் தாவரவியல் துறைக்குச்சென்றேன். எந்த மாற்றமும் இல்லாத அந்தத் துறை எனக்குப் பழைய நினைவுகளைக் கிளர்த்தியது. நான் இருந்த tribal pulse lab மட்டும் மாற்றமடைந்திருந்தது. நான் படித்த முதல், இரண்டாம் முதுகலை வகுப்புக்களையும் சென்று பார்த்தேன். 10 மணிக்குத்தான் எல்லோரும் வருவார்கள் என்பதால் நானும் என் நினைவுகளும் மட்டுமே தனித்திருந்தோம்.

பேராசிரியர் வி ஆர் கே ரெட்டிஅவரது முதல் ஜெனிடிக்ஸ் வகுப்பில் தன் பெயரை வய்யூரு ராமகோட்டி ரெட்டி என எழுதிக்காட்டிய அந்தப் பச்சை நிற போர்ட் இன்னும் இருந்தது. ரெட்டி விநோதமாக போஸ்டாஃபீஸில் நீளமாக வரிசையாக இருக்கும் ஸ்டாம்களை அப்படியே வால் போல நாக்கில் வழித்து எச்சில்தொட்டு ஒட்டியதை ஒருக்கில் பார்த்தேன்,

அந்த tribal pulse லேப் அங்கே நான் செய்த பழங்குடியினர் உபயோகப்படுத்திய அவரை விதையின் புரத அளவு குறித்த ஆய்வு, எனக்கு மிகக்கடுமையாக ஆய்வைச்சொல்லிக்கொடுத்த சீனியர் அண்ணா சித்துராஜ் , அனாடமி ரெகார்டு சித்திரங்களை மிகச்சரியாக வரையச்சொல்லிக்கொடுத்த விஜயலக்‌ஷ்மி அக்கா, பிஹெச்டி சேர்க்கை முடிவுகளுக்காக நான் மிக நம்பிக்கையுடன் காத்திருந்த அந்த நோட்டீஸ் போர்ட், அதில் மாலை வெகுநேரக்காத்திருப்புக்கு பின்னர் ஒட்டப்பட்ட பட்டியலில் என் பெயர் தாவர வகைப்பாட்டியலில் இல்லாமல் டிஸ்யூ கல்ச்சரில் இருந்த அதிர்ச்சி. பிஹெச் டி அந்தப்பல்கலைக்கழகத்தில் சேருவதில்லை என்று எடுத்த முடிவு ,அன்று ஊர் திரும்புகையில் பேருந்தில் கதறி அழுதபடி வந்தது எனப் பலவற்றை நினைத்துக்கொண்டேன்.

பல்கலைக்கழகத்துக்கு அப்போது எக்சேஞ் ப்ரோகிராமில் இரு அமெரிக்க இளைஞர்கள் வந்திருந்தார்கள் பீட்டரும், மைக்கேலும். அவர்களுடன் பேசி அவர்களுக்குப் பல்கலைக் கழகத்தை சுமார் 3 மாதகாலம் சுற்றிக்காண்பிக்கவும், கூட இருக்கவும் இந்தியபண்பாட்டை அறிமுகப்படுத்தவும் ’’ஆங்கிலம் சரளமாகப்பேசத்தெரிந்தவர்கள் யாராவது இருக்கிறீர்களா?’’ என்று பேராசிரியர் மணியன் வகுப்பில் கேட்டபோது நான் அவசரமாகப் பின்னால் ஒளிந்து அமர்ந்துகொண்டேன்.

அவிலா கான்வெண்ட்டில் படித்த’’ i even think in english’’ என்று அடிக்கடி ஸ்டைலாகச் சொல்லும் ’’ச்சீ தயிர் சாதத்துக்குப்போய் அப்பளாம் தொட்டுக்குவியா?’’ என்று என்னைக் கேலிசெய்யும் பத்மாதான் அவர்களுடன் சென்றாள். பின்னர் மைக் பத்மாவின் மீது மையல் கொண்டுவிட்டிருந்தான் என்று கேள்விப்பட்டோம்.ஆனால் பத்மா எம்பியே அருள் மீது காதலில் இருந்தாள்.

நான் முதுகலை படிக்கையில் நர்மதா மேமிடம் எம்பில் ஆய்வில் இருந்த ஷீலா ரபேக்கா வண்ணமலர் அமரும் அந்த மூலை மேசை அடுத்த லேபில் தெரிந்தது. ஊட்டியைச்சேர்ந்த ஷீலாவும் அவள் காதலித்த பொள்ளாச்சியைச் சேர்ந்த பிஹெச்டி நாகராஜும் மருதமலைக்கு கால்நடையாகச்சென்று திரும்புகையில் அந்திசாய்ந்த இருட்டில் சாலையில் நின்றபடி முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்ததை லேப் உதவியாளர் ஏசடிமை அந்தோணிராஜ் சைக்கிளில் அவர்களைக் கடக்கையில் பார்த்துவிட்டு, அப்போது ஹாஸ்டல் வார்டனாக இருந்த பேராசிரியை வனிதகுமாரியிடம் குவார்ட்டஸுக்குப்போய் அப்போதே சுடச்சுட போட்டுக்கொடுக்கையில் தவறுதலாகப் பொள்ளாச்சிப்பெண்ணும் ஊட்டிப்பையனும் என்று சொல்லிவிட்டார்.

மறுநாள் முதல்கட்ட விசாரணைக்கு என்னை அழைத்துவிட்டார்கள். நான் மறுத்து அழுதழுது நெஞ்சு வலிவந்து மயக்கமடையும் நிலைக்குப்போனபோதுதான் ஷீலா ரபேக்காவே வந்து அது நானில்லை அவள் என்று சொல்லி விசாரணையை மடைமாற்றினாள். அதன் பிறகு நாங்கள் தோழிகளாயிருந்தோம். ஷீலாவும் நாகராஜும் கல்யாணம் செய்துகொண்டார்கள் (அவரவர் வீட்டில் பார்த்துவைத்த மாப்பிள்ளையையும் பெண்ணையும்.)

கீழிறங்கி பொட்டானிகல் கார்டனைப்பார்க்கலாமென்று வருகையில் ஒரு டி விஎஸ் 50-யில் வந்த முதியவர் ’’அம்மா நல்லாருக்கீங்களாம்மா?’’ என்றார். எனக்கு அவரைத்தெரியவில்லை எனினும் நலம் என்றேன். ’’என்னைத் தெரியலையாம்மா ? நான்தான் வேட்டையன்’’ என்றார். அப்போதும் எனக்குத் தெரியவில்லை

’’மன்னிச்சுக்குங்க தெரியலை’’ என்றேன். ’’லோகமாதேவிதானே நீங்க? முதல் செட் எம் எஸ்ஸி படிச்சீங்களே இங்கே?’’ என்றார். ஆம் என்றேன்

நாந்தாம்மா அப்போ இந்த சயின்ஸ் பிளாக்குக்கெல்லாம் தண்ணி திறந்துவிடற வேலையில் இருந்தேன். ஒரு நாள் உங்க லேப்பில் தண்ணி வரலைனு நீங்க மெயின் ஆபீஸுக்கு கூப்பிட்டு சொல்லி நான் வாளியில் கொண்டு வந்து வந்து ஊத்தினேனேம்மா?’’ என்றார்

எனக்கு அப்போதும் நினைவு வரவில்லை. ஆனால் தெரிந்ததுபோலவே காட்டிக்கொண்டேன். இப்போது வரை அவர் பல்கலைக்கழகத்தில்தான் எடுபிடி வேலைகள் செய்துகொண்டு இருக்கிறாராம் ’’நான் இங்கதாம்மா சாவேன் எனக்கு வேற இடமே இல்லை இதைவிட்டா’’ என்றார்.

அவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். நான் துறைத்தலைவராகி இருப்பதில் அப்படி மகிழ்ந்தார். ’’ஆகாம என்னம்மா? எந்நேரமும் படிப்பீங்களே அப்போ? உதயன் சார் உங்களைப்பத்தி பெருமையா சொல்லுவாரேம்மா’’ என்றார்.உளம் மகிழ்ந்தேன் உண்மையிலேயே.

ஆச்சர்யமாக எல்லாம் நினைவில் வைத்திருந்தார். என்னுடன் படித்த ஒருவனுக்கு வலிப்பு நோய் அடிக்கடி வரும் என்பதைக்கூட சொன்னார். இன்னொரு நண்பன் தீக்குளித்து இறந்துபோனதை அவருக்கு நான் சொன்னேன். திகைத்து ’’அப்படியாம்மா? தனபால் இப்போ இல்லியாம்மா? என்னம்மா இது’’ என்று வருந்தினார்.

’’நீங்க எப்போவுமே போய் உட்கார்ந்துக்குவீங்களே அந்தத் தண்ணித்தொட்டி, அதை இடிச்சுட்டாங்கம்மா’’ என்றார். ஆம் நான் துறையை ஒட்டி இருந்த இடத்தில் அமைக்கப்பட்டிருந்த கார்டனில் இருந்த பெருங்கொன்றை மரத்தடித் தண்ணீர்த்தொட்டியின் விளிம்பில் எப்போதும் தனியே பொன்னிற மலர்கள் நீரில் மிதந்துகொண்டிருப்பதை பார்த்துக்கொண்டு, எதையாவது நினைத்தபடி துயரில் அமர்ந்திருப்பேன். நான் எழுதியனுப்பிய அசட்டுக்கதையொன்றை ஆனந்தவிகடன் திருப்பி அனுப்பியபோதும் அங்குதான் அமர்ந்து கண்ணீர் விட்டழுதேன்.

அவரிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு தேர்வுக்கட்டுப்பாட்டு அறைக்கு வந்தேன். எத்தனை வருடங்களுக்கு முன்பிருந்து என்னை வேட்டையன் நினைவில் வைத்திருக்கிறார் என்று ஆச்சர்யமும் மகிழ்ச்சியுமாக இருந்தேன். இதுநாள் வரையிலான என் வாழ்வின் மாபெரும் இந்த நினைவுவலையில் இப்படி எத்தனை எத்தனை கண்ணிகள் ?

அன்பு !

வழக்கமாகக் கோட்டுர் சாலையில்தான் கல்லூரிக்குச் செல்வது. அங்கே இருக்கும் பெண்கள் பள்ளிக்கு முன்பாகத்தான் வால்ப்பாறைச்சாலை பொள்ளாச்சிச்சாலையைத் தொட வேண்டும்.

அது நான்கு வழிச்சந்திப்பு அங்கே போக்குவரத்துக் காவலர்களோ, சாலைசந்திப்பின் மையத்தில் ஒரு ரவுண்டானாவோ இல்லாததால் வண்டிகள் ஒன்றையொன்று தவிர்த்தும் தயங்கியும் எப்படியோ வழிகண்டுபிடித்துத்தான் முன்னேறுவது வழக்கம். அங்கே எப்போதும் சில நொடிகள் தாமதமாகும்.

பள்ளியின் வாசலில் ஒரு ஓரத்தில் பானிபூரி விற்கும் பீஹாரி இளைஞனை பார்ப்பேன். பிடரியில் வழியும் எண்ணெய் வைத்த தலைமயிர். ஒரே உடைதான் எப்போதும், கலங்கலான நிறத்தில் ஒரு இறுக்கமான டி ஷர்ட், காக்கி நிற முக்கால்ச்சட்டை.

அவனிடம் ஒரு குட்டி ஸ்டூல் இருக்கும் அதில் அவன் உட்காருவதில்லை அந்தக் குட்டிக்குட்டி பானிபூரிகள் நிரம்பி இருக்கும் பையை அந்த ஸ்டூலில் வைத்து மீதமிருக்கும் சிறு இடத்தில் கலங்கலான அந்தப் பானிபூரிக்கான பானியை ஒருபானையில் வைத்திருப்பான். ஒருபோதும் வேறு உடையிலோ அல்லது அமர்ந்தோ அவனைப்பார்த்ததில்லை. பெண்கள் பள்ளி அது என்றாலும் அவன் பூரிகளைத் தருகையில் பூரிகளின் மீதுமட்டும்தான் கண்களை வைத்திருப்பான்.அவன் பெயர் தெரியாதென்பதால் அவனுக்கு நானே பிரசாந்த என்று பெயரிட்டிருக்கிறேன்.

அன்றொரு நாள் அவனை நோக்கி நீலச்சேலையில் வந்த ஒரு பிச்சைக்காரப்பெண் கைகளை ஏந்தி யாசகம் கேட்பதைப்பார்த்தேன். எனக்குப் பெண்கள், அதுவும் நல்ல தேக ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும் பெண்கள் பிச்சை எடுப்பதைப்பார்த்தால் பற்றிக்கொண்டு வரும். ஒரு முறை பொள்ளாச்சி கடைவீதியில் அப்போதுதான் பிடுங்கின கிழங்கு போலிருந்த ஒருத்தி ’’அம்மா அம்மா சாப்பிட எதாச்சும் தாங்கம்மா’’ என்று வயிற்றையும் வாயையும் தொட்டுத்தொட்டுக்காட்டி கேட்டபோது நான் சீரியஸாக’’ எங்க வீட்டுக்கு வரியா தினம் தோட்டத்தை மட்டும் கூட்டிப்பெருக்கு சாப்பாடு போட்டு மாசம் 3000 ரூபாய் தரேன்’’ என்றேன். அவள் என்னை முறைத்துப் பார்த்துவிட்டுப் போனாள்.

அன்றும், அந்தப் பானிபூரிக்காரனே பாவம் அவனிடம் போய் இந்தம்மா கேட்கிறாளே என்று நான் நினைப்பதற்குள் அந்தப்பையன் முதத்தில் எந்த உணர்வு மாறுபாடுமின்றி ஒரு பானி பூரியை எடுத்து நீளமான கட்டை விரல் நகத்தினால் அதை உடைத்து உள்ளே அந்த நீரை ஊற்றி அவளிடன் தந்தான்.

என் வாழ்வின் மகத்தான, நிறைவான தருணங்களில் அதுவும் ஒன்று.

ஆயுத பூஜை விடுமுறையில் சென்னை சென்றிருந்தேன். முன்பெல்லாம் வெளியூர்ப் பிரயாணங்கள் அதுவும் தனியே பிரயாணம் செய்வது என்பது அரிதிலும் அரிதாக இருந்தது. சென்றதேயில்லை எனலாம். கோவிட் பெருந்தொற்றின் ஒரு சில நன்மைகளில் ஒன்று என் இந்த ஆளுமை மாற்றம். முட்டுச்சந்துகள் திகைக்கவைத்தாலும் திரும்பிப்பார்க்க வைத்துவிடுகின்றன.

பல காலத்துக்குப்பிறகு கழுத்திலிருந்த கைகளை அகற்றிவிட்டு சுதந்திரமாக மூச்சுவிடுகிறேன். எனவே முன்பு கனவாக இருந்த சென்னை உள்ளிட்ட பலபிரயாணங்கள் இப்போது சர்வசாதாரணமாகி விட்டிருக்கின்றன. 

மகன்களில் ஒருவனாகி விட்டிருக்கிற தீபக்கின் பெற்றோர்களும் சென்னை வரவிருந்ததால்  தோழி வெண்ணிலாவின் வீட்டில் பெரிய கூடுகையொன்று ஏற்பாடாகி இருந்தது. ரயிலடிக்கே இரண்டு கார்களில் வந்து  என்னை அழைத்துக்கொண்டார்கள். மறு நாளிலிருந்தே வந்தவாசியில் வெண்ணிலா வீடு, தோட்டம், அங்கொரு நண்பரின் பண்ணைவீட்டில் தாமசம் என்று உற்சாகமாகப் பயணித்தோம். 

2ம் நாள் கானாத்தூரில் இருந்த திரு ராஜேந்திரன் அவர்களுக்கு சொந்தமான கடற்கரை விடுதியில் தங்கல் என்று ஏற்பாடாகி இருந்தது.

கானாத்தூரை அடைகையில் பின் மாலையாகி விட்டிருந்தது. கடைவீதிகளில் நம் ஊர் பஜ்ஜிபோண்டாக்கடைகளைப் போலச்  செக்கச்செவேலென்று மீன் வறுவல்,  பெரிய பெரிய டேக்ஸாக்களில்  எண்ணெய் மிதக்கக் கொதிக்கும்  மீன்குழம்பும் அருகில் அலுமினிய இட்லிக்குண்டான்களில் ஆவிபறக்கும் இட்லிகளும்  தள்ளுவண்டிக்கடைகளில் விற்கப்பட்டது.

அந்தப்பண்ணை வீட்டை அடைகையில் கையெட்டும் தூரத்தில் இருந்த கடல் பெரும் திகைப்பை உண்டாக்கியது.  வீட்டின் முகப்பிலிருந்து பார்க்கையில் மாபெரும் கடல் தொட்டுவிடலாம் என்னும் அண்மையில் இருந்தது பெரும் அதிசயமாக இருந்தது.  அழகிய பெரும் விடுதி அது. அன்று வேறு எந்த விருந்தினர்களும் இல்லாததால் எல்லா அறைகளிலும் நாங்கள் விருப்பம்போலத் தங்கிக்கொண்டோம். 

மொட்டைமாடியிலிருந்து அருகிலிருந்த பல கரையோர விடுதிகளையும் வெள்ளியாய் மினுங்கும் விளிம்புகளுடன் அலைகள்  ஓயாமல் கரைமோதிக் கொண்டிருப்பதையும் நிலவொளியில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். 

அடுத்திருந்த மாபெரும் கடற்கரை வீடு  ஒரு பெரும் அரசியல்வாதியின், அரசியல்வாதி மகனுடையது. பகல்போல வெளிச்சம் அளித்த பலநூறு விளக்குகளும், காவலர்களுமாகத் திரைப்படக்காட்சியைப் போலிருந்தது அதைப்பார்க்கையில்.

 இரவு நெடுநேரம் வரை விடுதி முகப்பிலிருந்த நீள் செவ்வக நீச்சல்குளத்தில் விளையாடிக் களைத்து இரவுணவுண்டு உறங்கச் சென்றோம். அடுத்தநாள் காலையில் கதிரெழுகையைக்காண கடற்கரைக்குச் சென்றுவிட்டோம். ஆனால் கருமுகில்கள் வானை மூடி இருந்ததால் கதிரெழுகையை காணமுடியவில்லை. சுத்தமான கடற்கரையாக  குப்பை இல்லாமலிருந்தது மகிழ்வித்தது என்றாலும் ஒன்றிரண்டு சர்காஸம்  கடற்பாசிகளைத்தவிர ஏதுமில்லாமல் இருந்தது எனக்கு ஏமாற்றமளித்தது.  நாய்கள் பல அங்கே உலாவிக்கொண்டிருந்தன. பிரதேசத்துக்குப்புதிதாக இருந்த  எங்களைக்கவனமாக வேவு பார்த்துக் கொண்டிருந்தன அவற்றில் பெரிய நாய்கள். இளஞ்சிவப்புக்கிண்ணங்களாக பீச் மார்னிங் குளோரி எனப்படும் அடும்புக்கொடிகளின் மலர்கள் மணலெங்கும் தெரிந்தன.

தூரத்தில் இரவே கடலுக்குச்சென்ற படகுகள் நிழலுருவாகத்தெரிந்தன. ஒரு சிலவற்றில் தெரிந்த விளக்குகளும் மெல்ல அணைந்தன.  கடலில் சிப்பிகளை சங்குகளைச் சேகரித்தபடி சற்றுத்தொலைவு வரை நடந்தோம். ஒரே ஒரு நட்சத்திர மீனின் உடல் கிடைத்தது.

பெண்கள் உள்ளிட்ட பலர் கரையின் உயரமான பகுதிகளில் கூட்டமாகக் காத்திருப்பதை பிறகுதான் கவனித்தேன்.

படகுகள் கரைதிரும்பக் காத்திருக்கிறார்கள் என்பதை யூகித்தேன்.கடற்கரை வாழ்வென்பதன் அறிமுகமே எனக்கதுவரை இல்லை எனவே ஆர்வமாகப் படகுகளுக்காக நானும் காத்திருந்தேன். மணற்பரப்பெங்கும் துளித்துளியாய் குஞ்சு நண்டுகள் அலைந்தன.

முதலில் ஒரு நடுத்தர நீளமுள்ள துடுப்பிடும் படகு வந்தது. இருவர் மட்டும் இருந்த அந்தப் படகின் மத்தியில் இரண்டு தலையணை அளவிற்கான சிறு நீல வலைப்பொதி இருந்தது. வேகமாக வந்து கரையின் பாதியில் மணலில் செருகி நிறுத்தப்பட்டது படகு. தொடர்ந்து அதே அளவிலும் மேலும் சிறியபடகுகளும் வந்தன.பெரும்பாலும் ஒருவர் அல்லது  இருவரே இருந்தார்கள். ஒரு சில படகுகளை, படகிலிருந்தவர்கள் வீசிய கயிற்றைப் பிடித்திழுத்து கரையில் நிறுத்த நாங்களும் உற்சாகமாக உதவினோம். 

சுமார் 1 மணி நேரத்துக்குப் பிறகு பின்பகுதியில்  கனத்த சங்கிலியில்  பெரிய கொக்கி இணைக்கப்பட்ட ஒரு ட்ராக்டர் வந்து எல்லாப்படகுகளையும் கரையின் ஓரமாக ஒழுங்காக இழுத்து நிறுத்தியது,  அதற்குக் கட்டணமாக ஒரு படகுக்கு 100 ரூபாய் வீதம் வசூலிக்கப்பட்டது.அந்தந்த நிலப்பரப்புகளில், அவற்றிற்கு ஏற்பப் பிழைக்கும் வழிகளும் உருவாகின்றன.  நிறுத்தப்பட்டிருந்த ஒரு படகின் பெயர் தருண் என்றிருந்தது.

ஒரு மீன்பிடி படகின் அருகில் சென்று அவர் படகிலிருந்த பொன்வண்ணம் பூசியதுபோல்  இரண்டு உள்ளங்கை அகலமாயிருந்த மஞ்சப்பாறை மீன்களில்.சிலவற்றை கேட்டுவாங்கி கைகளில் வைத்துப் புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டேன். அவர் என்னை விசித்திரமாகப் பார்த்து யார், எந்த ஊர் என்றேல்லாம் விசாரித்துக் கொண்டார். 

அவர் வரும் வழியிலேயே வலையைப் பிரித்து விட்டிருந்தார். 4 கிலோ அளவுக்கு மஞ்சப்பாறையும் 3 கிலோ வஞ்சிரமீன்களுமே கிடைத்திருந்தது.  சந்தையில் ஐந்தாயிரம் கிடைக்கலாம் அன்று என்றார் அவர். இரவு மூன்று மணிக்குப் போய்விட்டு அதிகாலை திரும்பும் படகுகள் அவையெல்லாம் என்பதையும் அவரிடமிருந்து அறிந்துகொண்டேன்.  அன்று என்ன, எத்தனை, எங்கு, எப்படி கிடைக்கும் என்ற எந்த அறிதலுமே இல்லாமல் அன்றாடம் கடலுக்குள் மனிதர்களை வலைவிரித்திழுக்கும் கடலைக்காட்டிலும் பெரியதோர் சூதுக்களம் இருக்கிறதா என்ன?

அதிகாலை மூன்று  மணிக்கு நாளைத் துவங்குவதென்னும் ஒரு வாழ்க்கையை, அதுவும் கனத்த இருட்டில், எல்லையின்றி பரந்துவிரிந்து, பலத்த அலைகள் எழும்பிக்கொண்டிருக்கும், பெரிதாக ஓசையிடும் கடலுக்குள் செல்லும் வாழ்க்கையப் பிரமித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.  

மற்றொரு சிறு படகில் தன்னந்தனியே ஒருவர் கரை திரும்பினார். அவரது படகை அனைவருமாக இழுத்துக் கரையேற்றினோம்.  படகில் வலைமூட்டை கொஞ்சம் பெரிதாக இருந்தது. அவர் வலையைப்பிரித்துக் கரையில் கொட்டினார். துள்ளத்துடிக்க மத்தி, அயிலை, செந்நண்டுகளும் மேலும் சிறு பூச்சிகளும் விழுந்தன.  கூடவே பிளாஸ்டிக் கழிவுகளும் நிறைய இருந்தன. அவரருகிலேயே நின்றுகொண்டேன். அவரிடமிருந்துதான் அன்று கடலில்  என்ன மீன் எந்தப்பகுதியில் எந்நேரம் கிடைக்கும் எனத் தெரிந்து மீனின் அளவுக்கேற்ப வலைகள் எடுத்துச்செல்லப்படும் என்பதைத் தெரிந்துகொண்டேன். 

அதுவரை ஒரே மீன்வலையில் கிடைக்கும் எல்லா மீன்களையும் பிடித்து வருவார்கள் என்றே நம்பி இருந்தேன். அன்று அவர் எடுத்துச் சென்றது மத்தி போன்ற சிறு மீன்கள் மாட்டும் வலை. அன்று மீன்கள் அவ்வளவாகக் கிடைக்காத நாள் என்றார்.

 மீன்குவியலிலிருந்து சிறு தேள் போன்ற ஒரு பூச்சியை எடுத்துத் தூரப்போட்டார், மணற் பரப்பில்  சிறிதுநேரம் துடித்த பின் அது அடங்கியது. சாவகாசமாக மணலில் அமர்ந்து வலையில் சிக்கிக்கொண்டு வலையை இறுக்க கவ்விக்கொண்டிருந்த நண்டுகளைப் பிரிக்கும் வேலையில் இறங்கினார்.  மீன்கள் சமாதானமாக வலைக்குள் மாட்டியதும் உயிரைவிடும் என்றும் நண்டுகள் தான் வலையைச் சேதப்படுத்திச் செலவு உண்டாக்கும் என்றவர், உயிர்பயத்திலோ என்னவோ வலையை மிக இறுக்கப்பிடித்தபடி உயிருடன் இருந்த குஞ்சு நண்டொன்றின் உடலை இரண்டாகப்பிய்த்து வலையிலிருந்து வெளியே எடுத்தார். அதன் உடல் துண்டுகள் தனித்தனியே மணலில் கிடந்து துடித்து, கால்கள் காற்றைப்பற்றிக்கொள்ள எத்தனித்தன. அவசரமாகக் கண்களை விலக்கிக்கொண்டேன். 

 நல்ல பதமான கத்திகொண்டு செதுக்கியது போல ஒரு மீன் சீவல்  குவியலுக்குள் கிடந்தது அது என்ன என்று கேட்டேன்.அது நாக்கு மீன் என்றார். ஆம், நீளமான நாக்கைப்போலவே இருந்த அதன் உடலின் மத்தியில் நடுமுள் அப்படியே  கண்ணாடி போல வெளியே தெரிந்தது.  விசித்திரமாக சப்பைத் தலையின் நடுவில் இரு கருப்புப்பொட்டுக்களாகக் கண்கள் இருந்தன.

கையில் எடுத்துப்பார்த்து போட்டோ எடுத்துக்கொண்டிருக்கையில் அந்தமீன் ஒருமுறை துடித்ததும் அலறிக்கொண்டு  கீழே போட்டேன்.

 அவர் என்னைப் புன்னகையுடன் பார்த்து “இன்னும் சாவலைம்மா நேரமாகும்“ என்றார். அதன் பிறகு மீன்களை கையில் எடுக்கவே இல்லை. நெஞ்சு பதறியது. 

 இறுதியாக 8 பேருடன் ஒரு  இயந்திரப்படகு வந்தது. விசையுடன் வந்து அதுவே கரையேறி அமைதியாக நின்றது. வாஷிங் மெஷின் அளவில் ஒரு குளிர்ப்பெட்டி இருந்தது அதில், அவர்கள் முந்தின நாள்  கடலுக்குள்சென்று, அன்று காலை கரைக்குத் திரும்புகிறார்கள். அந்தப்படகைச்சுற்றி உடனே சிறுகூட்டம் கூடி, பல அளவுகளில் மீன்கள் வெளியே எடுக்கப்பட்டு சுடச்சுட விலைபேசப்பட்டது. 

படகிலிருந்து இறங்கியவர்களில் இளைஞனாயிருந்தவன்  பால்காரர்களின் அலுமினியத் தூக்குப்போசி போலிருந்த ஒன்றை  எடுத்து,  கழுத்துப்பகுதியில் ஆழப்புதைந்திருந்த அதன் மூடியை கழற்றினான். நான் அதற்குள் குடிநீர் இருக்குமென யூகித்தேன் ஆனால் உள்ளிருந்த பல செல்போன்களில் அவனுடயதைத்தனியே எடுத்து உயிர்ப்பித்தான். நீர் புகாமலிருக்க செய்யப்பட்ட ஏற்பாடு போலிருக்கிறது. 

மீன்கள் வாங்கப்பட்டு கரைமேட்டில் இருந்த  மீன் சந்தை என்னும் ஒரு குறுகிய சாலையின் இருபக்கங்களிலும் சாக்குகளில் பரப்பி வைக்கப்பட்டு விற்பனையாகின.  மேகம் விலகி, கதிரெழுந்து காலை  சூடாகத்தொடங்கி இருந்தது. 

என்ன ஒரு வாழ்க்கை இவர்களுடையது என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டே அறைக்குத்திரும்பினேன். மாடிப்படிகள், அறையின் தரையெங்கும் மணல்தடங்கள்  தொடர்ந்து வந்தன. 

என்னிடம் ஒரு பட்டியல் இருக்கிறது அடுத்த பிறவியில் என்னவாக விரும்புகிறாய் என்று ஒரு வேளை கேட்கப்படுகையில் அப்போது அவசரமாக யோசித்து எதோ ஒன்றை சொல்லி விடக்கூடதென்று முன்பே யோசித்து பிடித்தமானவற்றை எழுதி வைத்திருக்கிறேன்.  

30க்கும் மேற்பட்ட விருப்பச்சாத்தியங்கள் இருக்கும் அதில் முதலிடத்தில் இருப்பது ஒரு  மலை உச்சியில் தனித்திருந்து  ஊதாவான ஊதாவாய் பூத்துக்குலுங்கும் ஒரு  ஜகரண்டா மரம், தொடர்ந்து கல்நகைகளை அணிந்துகொண்டு, விதையோ தேனோ சேகரிக்கப்போயிருக்கும் கணவனுக்காக குடிசையில் காத்துக்கொண்டிருகும் பழங்குடியினப்பெண் இருக்கிறாள், சமீபத்தில் தேங்காய் எண்ணெய் ஆட்டப்போனபோது, பழைய செக்கொன்றில் பொறுமையாக ஒருவருகொருவர் உதவிக்கொண்டு எண்ணெய் எடுத்துக்கொடுத்த முதிய தம்பதியினரில் ஒருவராக வேண்டும் என்பதை பட்டியலில் இணைத்துக்கொண்டிருந்தேன், 

ஒருமுறை ஆனைகட்டி சென்றபோது மலைப்பாதையில் இருந்த சாந்தி மெஸ்ஸில் சாப்பிட்டேன். பழங்காலத்து பளபளக்கும் பெஞ்சுகளில் அமர்ந்து விறகடுப்பில் புளித்த மாவு வேகும் மணத்தை அனுபவித்துக்கொண்டு உள்ளிருந்து கேட்ட `என் வானிலே` போன்ற அருமையான பாடல்களை கேட்டுக் கொண்டிருக்கையில் அடுத்த ஜென்மத்தில். அப்படியொரு மலைப்பாதைக்கடையில் இருந்து எப்போதோ வாகனங்களில் வருபவர்களுக்குத் தோசை சுட்டுக்கொடுத்து வாழவேண்டுமென்னும் விருப்பதை பட்டியலில் இணைத்தேன். 

எத்தனை முயன்றும் தனந்தனியே கடலுக்குள் துடுப்பிட்டுச்செல்லும் மீனவனாக என்னை கற்பனை செய்துகொள்ளவே முடியவில்லை. எனவே இப்போது  இறுதியாக பட்டியலில் இணைத்தது ஒரு மீனவப்பெண் வாழ்க்கையை. கருக்கிருட்டில் கடலுக்கு சென்று திரும்பும் மீனவனுக்காக, கரையில் விளையாடும் பிள்ளைகளையும்,  வெயிலில் காயும் மீன்களையும் பார்த்துக்கொண்டு, சந்தையில் எனக்கான இடத்துக்காகச் சண்டைபிடிக்கும்,  கழுத்தில் சங்குமாலையணிந்து வலையின் சிடுக்கு நீக்கிக்கொண்டிருக்கும்,  உடலெங்கும் மீன்வாடையடிக்கும் கரையில் காத்திருக்கும், ஒருத்தியாக.

துறை சார்ந்த ஒரு நிகழ்வில்  உயிரி உரங்களுக்கான சந்தைச்சூழலைக் குறித்து உரையாற்றிக் கொண்டிருக்கையில் தொடர்ந்த அழைப்புகள் அப்பாவிடமிருந்து.  அலைபேசியுடன் என் மனமும் அதிர்ந்துகொண்டே இருந்தது. நிச்சயம் துக்கச் செய்தியாகத்தான் இருக்கும் என யூகித்தேன். அதற்குள் தம்பியிடமிருந்து குறுஞ்செய்தி ’’ஊட்டி அத்தை  இன்று (20/8/2024) காலை 7 மணிக்கு தவறிவிட்டார்கள்’’ என்று.

கண்ணீரை அடக்கிக்கொள்ளவே முடியவில்லை. உரையை முடித்துவிட்டு அரங்கிலிருந்து வெளியே சென்று தம்பியை  அழைத்துப்  பேசினேன். அத்தையை பார்த்து பல  வருடங்கள் ஆகியிருந்தன.

அம்மாவைக் காட்டிலும் எங்கள் மூவர் மீதும் அன்பாக இருந்த ஊட்டி அத்தை சில வருடங்களாகவே படுக்கைதான். தலைநடுக்க  நோய் வந்திருந்தது. மறதியும் இருந்தது. பேச்சு குளறுவதால் சைகையில் தான் தொடர்பு கொள்வதல்லாமே. அத்தைக்கு இறப்பு நிச்சயம்  விடுதலைதான்.

ஊட்டி மாமா என்றழைக்கப்பட்ட சவுக்கத் அலி மாமா கொரோனா முடிந்த ஒரு ஜூனில் தவறினார். அவரும் இடுப்புக்கு கீழ் அசைவின்றி சில வருடங்கள் கிடையில் இருந்துதான் சென்றார்.

மாமா அத்தை இருவருமே எங்கள் வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமானவர்கள். அவர்கள் மாமா அத்தை ஆனதே ஒரு கதைதான்.

60-களின் இறுதியில் திருமணத்துக்கு முன்பு அப்பா உடற்பயிற்சி ஆசிரியர் பயிற்சிக்கல்விக்காக சென்னை YMCA வில் இருந்தார். அப்போது அந்த கிராமத்தில் இருந்து சென்னை சென்ற சாமான்யர்களில் அப்பாதான் முதல் நபர். அதுவே அப்போது அவருக்கு ஒரு சிறப்பு அந்தஸ்தாக இருந்தது.

அங்கே அவருக்கு ஆசிரியராக இருந்தவர் திரு சவுக்கத் அலி என்னும் மிக உயரமும் தாட்டியுமான ஒரு இஸ்லாமியர். அப்பாவுக்கும் அவருக்கும் நல்ல நட்பு இருந்திருக்கிறது. அவரும் இளையவர் அப்போது. இருவருக்கும் திருமணம் ஆகியிருக்கவில்லை. அப்பா படிப்பை முடிக்கும் சமயத்தில்  சவுக்கத் அலி  அவர்கள் இந்திராணி என்னும் கிருஸ்துவ பெண்ணொருத்தியை காதல் மணம் புரிந்து கொண்டார்.

இந்திராணி (அத்தை) வீட்டில்  மட்டும் பலத்த எதிர்ப்பு. புதுமணத்தம்பதிகள் வேட்டைக்காரன் புதூருக்கு வந்து தங்கிச் சென்றிருக்கின்றனர். அப்பாவுக்கு அரசுப்பணி கிடைத்து,அப்பா அம்மாவின் புரட்சிகரமான திருமணம் நடந்தபோது அதற்கும் அவர்கள் வந்து கலந்து கொண்டிருக்கின்றனர். இந்திராணிஅத்தைக்கு ஒரு மகள் பிறந்த சில மாதங்களில் அம்மாவுக்கும் மித்ரா பிறந்திருக்கிறாள்.

அம்மா சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன் இந்திராணி அத்தைக்கு கணுக்கால் வரை அடர்த்தியான கூந்தலாம்.. ’’சீவக்கட்டை மாதிரியிருக்கும்  அத்தையோட சடை. துணி துவைக்கற கல்லில் பிரிச்சுப்போட்டு ரெண்டு மூணு பேரா சேர்ந்து அலசுவோம், பேனுன்னா பேனு அத்தனை பேன் ஊறும், அலசிக் காய வச்சு  தணலும் சாம்பிராணியுமா புகை போட்டு   முடிக்கறதுக்குள்ள ஒரு நாளாயிரும்’’ என்பார்கள்.  மாமாவுக்கு இந்திராணி அத்தையின் கூந்தலின் மீது பித்திருந்ததாம்.

நான் பார்த்ததில்லை அந்த அத்தையை. நான் பிறக்கும் முன்பே மாமா அவரை மணவிலக்கு செய்துவிட்டார். அதுவும் வேட்டைக்காரன் புதூரில் வைத்துத்தான் நடந்திருக்கிறது.

மாமாவுக்கு சென்னை YMCA-விலிருந்து பொள்ளாச்சியில் இப்போது நானிருக்கும் இதே கல்லூரியில் உடற்பயிற்சி இயக்குநராக அரசுப்பணி கிடைத்திருக்கிறது. எனவே  மாமா கல்லூரி உரிமையாளரின் விருந்தினர் மாளிகையிலும் அத்தை வேட்டைக்காரன்புதூரிலும் சில காலம் இருந்திருக்கிறார்கள்.  

இன்னும் இந்தக் கல்லூரியின் ஒரு அரங்கில் கல்லூரி நிர்வாகக் குழுவினருடன் சவுக்கத் அலி  மாமாவும் கோட்டும் சூட்டுமாக கம்பீரமாக நிற்கும் புகைப்படம் பெரிதாக மாட்டப்பட்டிருக்கிறது.

பிறகு மாமாவுக்கு ஊட்டி லவ்டேலில் இருக்கும்  பிரபலமான லாரன்ஸ் பள்ளியில் பணி கிடைத்த போது அவர் மட்டும அங்கே சென்றிருக்கிறார். இந்திராணி அத்தை சென்னையில் இருந்திருக்கிறார். 

லாரன்ஸ் பள்ளி  அப்போதிலிருந்தே மிகச் செலவு பிடிக்கும் ஒன்று. அங்கே 5-ம் வகுப்பில் சேர குன்னூரில் இருக்கும் சாந்தி விஜய் என்னும் ஒரு feeding school-ல் படித்திருக்க வேண்டும். அல்லது மிகப்புகழ் பெற்றவர்களின், செல்வந்தர்கள், அரசியல் வாதிகளின் பிள்ளைகளாக இருக்க வேண்டும். 

நான் 5-ம் வகுப்பிலிருந்து 6-க்கு சென்றபோது என் மாமா மகன் 5-ல். தோல்வியடைந்திருந்தான். அவனை அப்போதே 1 லட்ச ரூபாய் கட்டணம் கட்டி எல்லாருமாக ஒரு ஜீப்பில் லவ்டேல் கொண்டுபோய் சவுக்கத் அலி  மாமாவின் சிபாரிசில் லாரன்ஸ் பள்ளியில் சேர்த்துவிட்டு ’’படிக்க மாட்டேன் என்னையும் கூட்டிட்டு போங்க’’ என்று அவன் கதறக்கதற விட்டுவிட்டு ஊர் திரும்பினோம். நாங்கள் பொள்ளாச்சி வருவதற்குள் அந்த மாமா மகன் பல பேருந்துகள் மாறி எங்களுக்கு முன்னால் வீட்டுவாசலில் உட்கர்ந்திருந்தது ஒரு கிளைக்கதை

அங்கே மாமா நல்ல செல்வாக்குடன் இருந்தார். அப்போது அந்த பள்ளியில் படித்த  ஒரு செல்வச்செழிப்பான அய்யங்கார் வீட்டுப்பெண் அபயாம்பாள்.

மாமா உடற்பயிற்சி ஆசிரியர், அங்கே அன்றாடம் குதிரை ஏற்றப் பயிற்சி, நீச்சல், பேண்ட் வாத்திய பயிற்சி என்று இருக்கும். மும்பையில் சில காலம் வாழ்ந்த அத்தைக்கு  ஷம்மி கபூர் பிடித்தமான நடிகர். மாமா கொஞ்சம் ஷம்மி கபூரும் நிறைய  ஜெமினி கணேசனுமாக கலந்து செய்தது போலிருப்பார். தவறாமல் உடற்பயிற்சி செய்து கட்டான உடலும் மிடுக்கான தோற்றமும் கொண்டவரும் கூட.

மூன்று பேருக்கான அசைவ உணவை ஒருவராக உண்பார். தீவிர அசைவ உணவுப்பிரியர். நாய்களென்றால் மட்டும் மிகவும் பயப்படுவார்.அத்தனை திடகாத்திரமான, சராசரிக்கும் கூடுதலான உயரமும், பருமனுமாக இருக்கும் மாமா நாய்களுக்கு பயப்படுவது எங்களுக்கு வேடிக்கையாக இருக்கும்.

எங்கள் வீட்டுக்கு வரும்போதெல்லாம் காலையில் உடற்பயிற்சி முடித்து  சிரசாசனம் செய்து கொண்டிருக்கும் அவர் எழுந்ததும் கண்கள் ரத்தச்சிவப்பாயிருப்பதைப் பார்க்க நானும் மித்ராவும் காத்துக்கொண்டிருப்போம்.

அபயம் அத்தைக்கு ஷம்மி கபூரின் சாயலில் இருந்த நீச்சலும் உடற்பயிற்சியும் சொல்லிக் கொடுத்த மாமாவின் மேல் தீராக்காதல் உண்டாகி இருக்கிறது.  ஒரு சிறுமகளும், வீட்டாரை எதிர்த்துக்கொண்டு இவரை நம்பி வந்த  காதல் மனைவியும் இருந்த மாமாவும் அத்தையை விரும்பியது தான் ஆச்சரியம். 

இந்திராணி அத்தைக்கு விஷயம் தெரிந்து பெரும் பிரச்சனை உருவான போது மாமாவும் அத்தையும் வேட்டைக்காரன்புதூர் வந்தார்கள். ஊர்த்தலைவராக இருந்த என் அப்பாருவின் முன்பாக அத்தையை தலாக் செய்தார் மாமா. 

அந்த அநீதியை நினைக்க நினைக்க இப்போதும் எனக்கு ஆறவே இல்லை. ஆண்களின் உலகுதான் இது அப்போதும் இப்போதும் எப்போதும்.

இந்திராணி அத்தையையும் கைக்குழந்தையாக இருந்த மகளையும் கோவை ரயில் நிலையத்தில் அப்பாதான் கொண்டு போய் சென்னைக்கு நீலகிரி விரைவு ரயிலேற்றிவிட்டு வந்திருக்கிறார்.

எட்டாவது படிக்கையில்  தை மாதம் பொங்கலுக்கு வீடு  வெள்ளையடிக்கும் போது பழைய பொருட்கள் இருந்த ஒரு டிரங்குப் பெட்டியில் பொடிப்பொடியான கையெழுத்தில் இந்திராணி அத்தை சென்னையிலிருந்து அப்பாவுக்கு எழுதிய கடிதத்தை நானும் மித்ராவும் ரகசியமாகப்  படித்தோம் ’’ அவருக்கு இன்னொருத்தியை பிடித்திருந்தது, கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டார், ஆனால் கைக்குழந்தையுடன் தன்னந்தனியே ரயிலேறி திக்குத்தெரியாத எதிர்காலத்திற்கு செல்ல  நான் என்ன தப்பு செய்தேன் என்று  மட்டும் அந்த இரும்பு இதயம் கொண்ட மனிதரிடம் கேட்டுச்சொல்லுங்கள் அண்ணா’’ என்று எழுதியிருந்தார்கள்..

அந்த  வயதில் காதலை, தலாக் என்னும் மணவிலக்கை குறித்த புரிதல் எல்லாம் இல்லாவிடினும் இரும்பு இதயும் கொண்ட மனிதரை நோக்கி கேட்கப்பட்ட அந்த கேள்வி என்னை பெரிதும் தொந்தரவுக்குள்ளாக்கியது

அந்த பதின்ம வயதிலிருந்துதான் மணவுறவு குறித்தான பெருங்குழப்பம்  எனக்கு தொடங்கியது.

பிறகு அபயம் அத்தையை மாமா வேட்டைக்காரன் புதூரிலேயே வைத்து திருமணம் செய்து கொண்டார். அத்தை வீட்டில்   பலத்த எதிர்ப்பு இருந்திருக்கிறது. திருப்பெரும்புதூரின் மிக ஆச்சாரமான  பிராமணக் குடும்பப் பெண் ஒருத்தி ஒரு இஸ்லாமியரை அதுவும் இரண்டாம் தாரமாக அதுவும் 25 வயது வித்தியாசத்தில் 70-களில் திருமணம் செய்துகொள்வது என்பது எத்தனை பெரிய பிரச்சனையை உருவாக்கி இருக்கும் என்பதை நம்மால் யூகிக்க முடியும். அத்தைக்கு காதல் கண்ணை, மனதை எல்லாம் மறைத்து விட்டது.

அம்மா இந்திராணி அத்தையுடன் கடிதத் தொடர்பில், இருந்தார், பிற்பாடு அந்த அத்தை மறுமணம் செய்து கொண்டு பிள்ளைகள் பிறந்தன. மூத்த  மகளின் திருமணத்துக்கு அம்மாவுக்கு அழைப்பிதழ் வந்தது அதன் பின்னர் இந்திராணி அத்தை தொடர்பிலிருந்து விலகிவிட்டிருந்தார்.

அம்மாவும் அபயம் அத்தையும் நெருக்கமான தோழிகளாக இருந்தார்கள். அபயம் அத்தைக்கும் நீண்ட கூந்தல். இப்போது நினைக்கையில்  வழக்கமாக பெண்களுக்கிருக்காத அந்த உயரமும், பருமனான உடலும்,  நீளக்கூந்தலுமாக யட்சி என்று நினைத்துக் கொள்கிறேன் அத்தையை.

அபயம் அத்தை பெயரை நூர்ஜஹான் என்று மாற்றிக்கொண்டார். நெற்றிக்கு இட்டுக்கொள்ளாமல்தான் வெளியே செல்வார்.அவர் வேலை செய்யும் இடத்தில் நூரி மிஸ் என்றே அறியப்பட்டார்.அவரும் உடற்பயிற்சி ஆசிரியராக லவ்டேலில் பிற்பாடு இணைந்துகொண்டார். ஊட்டியில் இருந்ததால் அவர் எங்களின் ஊட்டி அத்தை ஆனார்.

பெரும்பாலான விடுமுறைகளில் நாங்கள்  லவ்டேல் செல்வோம் அல்லது மாமாவும் அத்தையும் பொள்ளாச்சிக்கு வந்து விடுவார்கள்

அவர்கள் வராத நாட்களிலும் ஊட்டியிலிருந்து பொள்ளாச்சி வரும் பேருந்தில் ஒரு கூடை நிறைய காலிஃப்ளவரும் கேரட்டும் முட்டைகோஸும்  பீட்ரூட்டுமாக சுமார் 10 கிலோ அளவுக்கு பச்சைப்பசேலென காய்கறிகள்  அவ்வப்போது அனுப்பி வைப்பார்கள். அப்பா ஆட்டோ பிடித்து  பேருந்து நிலையம் போய் அவற்றை  எடுத்துக் கொண்டு வருவது  நன்றாக நினைவிருக்கிறது.   சந்தையில் ஊட்டிக் காய்கறிகள் வாங்குவது ஒரு சிறப்பு அந்தஸ்தாக இருந்த காலம் அது.

.எனக்கும் மித்ராவுக்கும்  பூப்பு நன்னீராட்டிச் சடங்கு செய்ததும் ஊட்டி அத்தைதான். எங்கள் இருவரின் திருமணத்தின் போதும் சீர்வரிசைகளை விமரிசையாகச் செய்ததும் அபயமத்தைதான். 

அப்பா அம்மா லோன் வாங்கி பொள்ளாச்சி வீட்டைக் கட்டிக் கொண்டிருக்கையில் ஒரு சமயம்  கடும் நிதி நெருக்கடி வந்திருக்கிறது. மாமா உதவுவதாகச் சொல்லி இருக்கிறார் எனினும் பணம் வாங்க அப்பாவால் ஊட்டிக்குச் செல்ல முடியவில்லை. மாமா அப்போது எங்கோ வடக்கே ஒரு கூடுகைக்கு செல்ல வேண்டி இருந்தது. அப்பாவை  கோவை  ரயில் நிலையத்தில் சந்தித்து நகரும் ரயிலின் ஜன்னல்  வழியே   மாமா பணம் கொடுத்துச்சென்றார் அப்பா,ஊட்டி மாமா இருவரின் வாழ்விலும் இப்படியான உறவைக்காட்டிலும் நட்பில் இணைந்திருந்த தருணங்கள் நிறைந்திருந்தன.

அப்படிக் கட்டிய அந்த வீடு 2 வருடங்களுக்கு   முன்னர்  அம்மா இறப்பதற்கு சில வாரம் முன்பு ஒரு இஸ்லாமியருக்கு விற்கப்பட்டது.

அத்தையும் அம்மாவும் லவ்டேல் வீட்டில் சமைப்பதும், ஊட்டிக்கு இந்திச் சினிமாக்களுக்கு போவதும்,  வீட்டின் எதிரே இருந்த மாபெரும் புல்வெளியில் அமர்ந்து கதை பேசுவதுமாக  மகிழ்ந்திருப்பார்கள்.

வழக்கமாக நாங்கள்  கோடையில் ஊட்டி செல்லும் போதுதான் மலர்க்கண்காட்சியும் நடக்குமென்பதால் எப்போதும் தாவரவியல் பூங்காவிற்குச் சென்று முழுநாளும் இருப்பது, மாலை எஸ் பி பி, சைலஜா, ஜானகி அகியோரின் இசைக்கச்சேரிகளைச் கேட்பது, மதிய உணவை வீட்டில் இருந்து கொண்டு சென்று புல்வெளியில் அமர்ந்து சாப்பிடுவது என்று ஒரே கொண்டாட்டமாக இருக்கும். 

லவ்டேலில் அப்போதுதான் கோன் ஐஸ் கடை முதன்முதலாக வந்திருந்தது. அதுவும் லவ்டேல் வீட்டுக்கு பின்னால் இருந்த யூகலிப்டஸ்  மரக்கூட்டமொன்றின் அருகில். தனியே கூம்பு பிஸ்கட்டுகளையும் ஒரு சில்வர் பாத்திரம் நிறைய ஐஸ்கிரீமுமாக வாங்கிவந்து நாளெல்லாம் சாப்பிடுவோம். 

ஊட்டியில் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் தெருவோரக் கடைகள் போடுவார்கள், அப்படி ஒரு இளவெயில் பொழிந்துகொண்டிருந்த நாளில் அத்தையும் மாமாவும் எனக்கும் மித்ராவுக்கும்  ஸ்வெட்டெர் வாங்கித்தார்கள். 

 வான் நீலத்தில் பெரிய பெரிய வெள்ளைப் பொத்தான்கள் வைத்தது எனக்கு,  அடர் ஆரஞ்சில் பெரிய பாக்கெட்டுகள் வைத்தது மித்ராவுக்கு.   அப்போது பொள்ளாச்சியில் புழக்கத்துக்கு வந்திருக்காத தெர்மோ ஃப்ளாஸ்க் தண்ணீர் பாட்டில்கள் இரண்டும் வாங்கிக் கொடுத்திருந்தார்கள்.  அதில் தண்ணீர் நிரப்பிக்கொண்டு பொள்ளாச்சியிலிருந்து நேராக ஊட்டி செல்லும் பேருந்தில் தூங்கி  வழிந்து கொண்டே செல்லும் நாங்கள் இருவரும் பர்ளியாறு நிறுத்தத்தில் விழித்துக்கொள்வோம். அங்கிருந்து அத்தைக்கு  பிடித்த பிளம்ஸ் பழங்கள் தவறாமல் வாங்கிக்கொண்டுதான் மேலே செல்வோம்.

அத்தை  லாரன்ஸ் பள்ளியில் பெண்கள் விடுதியின் வார்டனாகவும் மாமா உடற்பயிற்சி இயக்குநராகவும் பிற்பாடு இருந்ததால் இருவருக்கும் இரண்டு வீடுகள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன. முதல்தளத்தில் எதிர் எதிராக இருந்த அந்த  மரவீடுகளில்  ஒன்றை நாங்கள் வரும்போது மட்டும் உபயோகித்தோம்.

அத்தை மாமா இருவருக்கும் அங்கே விடுதியிலேயே உணவு கொடுக்கப்பட்டது. விருந்தினர்களுக்கும் அப்படித்தான். நானும் மித்ராவும் மதிய உணவை பெரிய கேரியரில் சென்று வாங்கி  வருவோம். கஸ்டர்ட், ஆம்லெட் உள்ளிட்ட முழுமையான உணவு கொடுப்பார்கள்.  சமையலறையில் சீருடையணிந்த பணியாளர்கள் முட்டையை எண்ணெயில் உடைத்து ஊற்றி ஆம்லெட் தயாரிப்பதை  வாயைத்திறந்தபடிக்கு  கிராமத்துச் சிறுமிகளான நாங்கள் வேடிக்கை பார்ப்போம்.

மாலை வேளைகளில் புல்வெளியில் நாற்காலி போடப்படும். நாங்கள் அனைவரும் அமர்ந்திருக்க வெள்ளைச் சீருடைப் பணியாளர்கள் பீங்கான் ஜாடியில் கொண்டு வந்த தேநீரையும் வாட்டிய ரொட்டித் துண்டுகளையும் பரிமாறுவார்கள். பீங்கான் கப்புக்களையும் தட்டுக்களையும்  அங்கேதான் முதன் முதலில் பார்த்தேன். நான் அங்கே போனால் சாப்பிடும் தூய வெள்ளையில் குழிவான பீங்கான் தட்டின் விளிம்பில் அடர் நீலக் கோடு இருக்கும். அந்தத்தட்டு இப்போது கூட கனவுகளில் அடிக்கடி வருகிறது.

லவ்டேலிலிருந்து திரும்ப பொள்ளாச்சி வந்தால் எனக்கு ஒரு நீண்ட கனவொன்றில் இருந்து விழித்துக் கொண்டது போலவே இருக்கும் அந்த விடுமுறை நினைவுகள்.

ஊட்டிக்கு சில சமயம் மாமா எங்களை  பேருந்தில் கூட்டிச்செல்வார்,  பொள்ளாச்சியிலிருந்து   லவ்டேல் போய்ச்சேர பின்னிரவாகி விட்டிருக்கும். அத்தை எங்களுக்கென வாசலிலேயே காத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். வந்த உடனே சாப்பிட தவறாமல் அசைவம் சமைத்திருப்பார்கள்.

 வாழ்நாளில் ஒருமுறை கூட அசைவம்  சாப்பிடாவிட்டாலும் இறைச்சிக் கடைகளுக்குப் போய் வாங்கிவருவது சுத்தம் செய்து சமைப்பதிலெல்லாம்  அத்தைக்கு ஒருபோதும் ஆட்சேபணை இருந்ததில்லை. அத்தை, மாமாவை  மட்டும் விரும்பவில்லை, மாமாவின் விருப்பு வெறுப்புகளை அவரது உற்றார் உறவினரையும் விரும்பினார் அதுதானே உண்மையில் காதல் என்பது!

லவ்டேல் குளிரில் இடைவரை அடர்ந்திருந்த எங்கள் கூந்தலை பிரித்து அண்டாக்களில் சுடுநீர் கொதிக்க வைத்து அரப்புத்தேய்த்து தலைமுடி அலசிக் குளிக்க வைத்த அத்தையின் அன்பை என்னவென்று சொல்வது? அத்தைக்கு குழந்தைப் பேறு இல்லை என்பதைக் குறித்து வருந்தியதே இல்லை அல்லது எங்களுக்கு அவர் வருத்தத்தை  காட்டியதில்லை.

மிக அருமையான கள்ளிச்சொட்டுப் போன்ற பால்  லாரன்ஸ் பள்ளியில் கிடைக்கும். அவர்களுக்கென்று மாட்டுப்பண்ணை  இருந்தது. வாரா வாரம் ஆசிரியர்களுக்கு கோழி முட்டைகளும் பெரிய பெட்டிகளில் கொண்டுவந்து கொடுப்பார்கள். அத்தை  சூடான பாலில் இரண்டு முட்டைகளை ஊற்றி அடித்து எங்களை கட்டாயப்படுத்தி குடிக்கச்செய்து பிறகு மாடிப்படிகளில் பத்துமுறை ஏறி இறங்க சொல்வார்கள். ஒரு நாளைக்கு இத்தனை செம்பு தண்ணீர் அருந்தியே ஆகவேண்டும் என்றும் கட்டாயப்படுத்துவார்கள்.

  லாரன்ஸ் பள்ளி வளாகத்தில் நிறைய சினிமாப் படப்பிடிப்புகள் நடக்கும் அங்கேதான் நான் கமல் ஸ்ரீதேவி ஆகியோரையும் ஹேமாமாலினி உள்ளிட்ட நிறைய பாலிவுட் நட்சத்திரங்களையும் பார்த்தது.

அத்தையும் அம்மாவும் ஊட்டிக்கு அமிதாப்பின் டான் திரைப்படம் பார்க்கச் சென்றிருந்த ஒரு நாளில் வீட்டில் நானும் மித்ராவும்  மட்டும் இருந்தோம்.  மாலை 6 மணி இருக்கும், அழைப்பு மணி ஒலித்தது கதவை திறந்தால் மிக உயரமான ஒருவரும் உடன் நல்ல கட்டுமஸ்தாக ரோஸ் கலரில் ஒருவருமாக நின்றனர். கையை உருட்டி பந்து போல செய்த அந்த உயரமானவர் ’’ஃபுட் பால் ?’’ என்று கேட்டார்.

மாமா உடற்பயிற்சி ஆசிரியராதலால் வீட்டில் நிறைய பந்துகள் இருக்கும் அதிலொன்றைக் கொடுத்தேன். அந்த உயரமானவர் என் தலையை செல்லமாக தட்டிவிட்டுச் சென்றார். இரவு வீடு திரும்பிய அத்தையிடம் வந்தது அமிதாப் பச்சனும், தர்மேந்திராவும் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள் பக்கத்து வீடுகளில் இருந்தவர்கள். அத்தை நெஞ்சில் கைவைத்துக் கொண்டு அப்படியே கட்டிலில் அமர்ந்து ‘’உள்ளே கூப்பிடலையாடி?’’ என்று கேட்டது நினைவிருக்கிறது.

அத்தைக்கு ஷம்மி கபூரை, சசிகபூரை பிடிக்கும் அத்தை சொல்லச்சொல்லக்   கேட்டு எனக்கும் சசி கபூரை பிடித்திருந்தது.   சசிகபூர், ஜெனிபர் அமரக்காதலை ஓரிரவில்  மொட்டைமாடியில் அமர்ந்திருக்கையில் அத்தை சொல்லக்கேட்டதிலிருந்து அவர் மீது பெரும் பித்து உண்டாகி சசி கபூர் படங்களாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

அத்தை  என் தம்பி பிறந்த போது  அவனை முறைப்படி தத்தெடுத்துக்கொள்ள விரும்பினார். அம்மாவும் அத்தையும் தோழிகள் என்றாலும் தோழமைக்கும அன்னைமைக்கும் நடந்த போட்டியில அன்னைமைதான்  வென்றது. அம்மாவால் அதற்குச் சம்மதிக்க முடியவில்லை.

அத்தை மாமாவின் மண வாழ்வு எப்படி இருந்தது என எனக்கு இளம் வயதில் தெரியவில்லை. அப்போது மாமா என நாங்கள் அழைப்பவர் ஒரு இஸ்லாமியர் என்பதும் அத்தை ஒரு பிராமணப்பெண் என்பதும் தெரியாத வயதில் இருந்தோம்.

ஆனால்  நான் கல்லூரியில் படிக்கையில் அத்தையும் மாமாவும் சென்னைக்கு வந்துவிட்டிருந்தனர். மாமாவுக்கு  கிண்டி IITயில் பணி, அத்தை அதே வளாகத்தில் இருந்த பள்ளியில் உடற்பயிற்சி ஆசிரியை. அப்போதெல்லாம் மாலையில் கிண்டி IIT வளாகத்திலிருந்த ஒரு திறந்தவெளி அரங்கில் நாடகமோ இசைக் கச்சேரியோ வார இறுதிகளில் நடக்கும். கிரேஸி மோகன், சோ வையெல்லாம் நான் அங்கே தான் நேரில் பார்த்தேன். மான்கள் திரியும் மயில்கள் விளையாடும் மாவும் பலாவும் செறிந்து காய்த்துக் கொண்டிருந்த அடர்வன வளாகம் அது. 

அப்போதெல்லாம் அத்தை என்னுடன் மனம்விட்டுப் பேசி இருக்கிறார்கள்.

இளமை வேகத்தில் கல்யாணம் செய்து  கொண்டதையும்  வயதுவித்தியாசம் பெரும் பூதமாக இருவருக்குமிடையில் இருந்ததையும் சொல்லி வேதனைப்பட்டு இருக்கிறார்கள். இன்னொரு குடும்பத்தை சேதப்படுத்தி தான் வாழவந்த குற்ற உணர்விலிருந்து அத்தையால் இறுதிவரை விடுபடமுடியவில்லை. மாமாவின் மணஉறவு தாண்டிய தொடர்புகள் குறித்து அத்தைக்கு தெரியவந்தும் அதே வாசல்வழியே வந்தவராதலால் அவர் அதில் ஏதும் செய்ய முடியாதவராக இருந்தார்.

IIT வளாகத்தில் நாடகம் முடிந்த ஒரு  ஞாயிறு மாலையில்  ஒழிந்துகிடந்த அரங்கத்தின்  கடைசி  வரிசையில் அமர்ந்து அத்தை என்னிடம் சொன்னவற்றை   பகிரவும் மறக்கவும் முடியவில்லை.

மகன் சரணை கைக்குழந்தையாக  எடுத்துக்கொண்டு சென்னை சென்றிருக்கையில் அத்தையும் மாமாவும் பணி ஓய்வு பெற்று வேளச்சேரியில் வாழ்ந்து வந்தார்கள்.

அங்கே அப்போது பெரும் தண்ணீர்ப்பஞ்சம். நள்ளிரவில் சைரன் ஒலித்துக்கொண்டு தண்ணீர் லாரி வரும். நானும் அத்தையும் குடங்களில் பிடித்து வைத்துவிட்டு நனைந்த உடைகளை மாற்றிக்கொண்டு பின்னர் அதிகாலையில் உறங்கச் செல்வோம்.

அத்தை அப்போது ஏராளமான தெருநாய்களை  வளர்க்க துவங்கி இருந்தார்கள்.  மாமாவுக்கு நாய்கள் என்றால் பெரும் ஒவ்வாமை இருந்தது. அத்தை வளர்த்தவற்றில் பல நாய்களுக்கு சொறி நோய் இருந்தது. அடிக்கடி கால்நடை மருத்துவர் வீட்டுக்கு வருவதும் அத்தை நாய்களுக்கு மருந்து கொடுப்பதுமாக வீடு வேறு ஒரு  வடிவம் கொண்டு இருந்தது . எதன் பிழையீடாக அதைச்செய்தார் என்று அத்தைக்கு மட்டும்தான் தெரியும்.

30-கும் மேற்பட்ட நாய்கள் வீடெங்கும் திரிந்த அந்த வீட்டில்   மாமா ஒரு அறைக்குள் முடங்கிக்கொண்டோ அல்லது வெளியெ சென்று விட்டு  உணவு நேரத்துக்கு  மட்டும் வீடு  வருவதையோ  வழக்கமாக கொண்டிருந்தார்.மாமாவும் அத்தையும் சரியாகப் பேசிக்கொள்வதில்லை என்பதையும் கவனித்தேன்.மாமா சைவ உணவும் விரும்பிச்சாப்பிட்டார்.   கொங்கு சமையலை நான் செய்து கொடுத்த ஒரு நாளில் பாசிப்பயறு கடைசலை நெய் விட்டு ருசித்துச்சாப்பிட்ட மாமா அதன் பெயரென்ன என்னவென்று சில முறை என்னிடம் கேட்டுக்கொண்டார். மனதாரா பாராட்டவும் செய்தார்.

வெறும் நெற்றியுடன் பள்ளிக்குச் சென்று விட்டு வீடு வந்ததும் முகம் கழுவி பெரிதாக வட்டக் குங்குமமிட்டு கொண்டிருந்த அத்தை, பாவனைகளும் முகமூடிகளும் போதுமென்று முடிவு செய்து, வீட்டில் சிறு பூஜை அறையில்  மாலையில் ஸ்வாமிக்கு விளக்கேற்றி பூஜை செய்தார். எப்போதும் நன்றாக நெற்றிக்கு  பெரிதாக சிவப்புக்குங்குமத்தில் பொட்டுவைத்துக்கொண்டார். 

மாமா மறைந்த பின்னர் அத்தையின் அண்ணன் குடும்பத்தினர் அத்தையுடன் வந்து இருந்தார்கள்.

பொள்ளாச்சியிலும் வேட்டைக்காரன் புதூரிலும் புடவையை  மடிப்பெடுக்காமல் ஒற்றையாய் தலைப்புப்போட்டுகொண்டு, குளிர் கண்ணாடியும் அணிந்துகொண்டிருக்கும் அத்தையை  எல்லோருமே கதாநாயகியை போல்தான் பார்த்தோம்.கணீரென்ற குரல் அத்தைக்கு,

அந்த அத்தை  இனி எங்களுக்கு இல்லை அத்தையை கடைசியாக 2009-ல் என்  புதுவீட்டுக் கிரகப்பிரவேசத்தில் பார்த்தது, பின்னர் பார்க்க்க கொடுத்து வைக்கவில்லை. நல்லவேளையாக அத்தையின் அந்தத் தோற்றம் மனதில் இருந்து குலைந்துபோகுமாறு நடுக்க நோய் வந்த பிறகு நான் பார்க்கவில்லை. கல்லூரியில் தேசிய தர அந்தஸ்திற்கு குழு வரவிருப்பதால் கடைசியாய் அத்தையின் முகம் பார்க்கக்கூட விடுப்பு எடுக்க முடியவில்லை. 

 சென்னையில் அன்று மாலை 3 மணிக்கு மின்மயானத்தில் அத்தை எரிந்து சாம்பலானார்கள்.   அத்தைக்கு பூரி  சாப்பிடப் பிடிக்கும் பூரி கொஞ்சம் முறுகலாக இருந்தால் மிகவும் விரும்பி சாப்பிடுவார்கள்.இனி எப்போது பூரி செய்தாலும் அத்தையின் நினைவில்லாமல் சாப்பிட முடியாது. அன்று மாலை வீட்டில் கூடுதலாக விளக்கேற்றினேன். 

சந்திக்கையிலெல்லாம் இறுகக் கட்டிக்கொள்ளும், எப்போது நான்  வந்தாலும் திரட்டுப்பால் செய்யும், அலட்சியமாக இருசக்கரவாகனம் இயக்கும் ஊட்டிஅத்தைக்கு என் அன்பும் கட்டிமுத்தமும்.

நிறைவு கொள்ளுங்கள் அத்தை.

நாகரீகங்கள் ஆற்றங்கரைகளில் தொடங்கியதால் உலகின் பெரும்பான்மை இனக்குழுக்களின் வாழ்வில் நீருக்கென்று தனித்த பண்பாட்டு கூறுகள் உள்ளன. தமிழர்களின் வாழ்விலும் நீருக்கென்று பிரத்தியேக இடமுண்டு. குறிப்பாக, காவிரி, வைகை, தாமிரபரணி ஆற்றங்கரை நாகரீகங்கள் நதியை நாயகமாகக் கொண்ட வழிபாடுகளைக் கொண்டவை.

காவிரி பாயும் ஊர்களுக்கு ஆடிப் பதினெட்டு, கொண்டாட்டமான நாள். புதுப்புனல் வரும் நாள். சங்ககாலம் தொட்டு, காவிரியின் புதுப்புனல் நாள் கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது. பழமையான கொண்டாட்டம் என்று சொல்ல முடியாது. நதிதான் பழமை வாய்ந்தது. நாளும் வருவது புதுத் தண்ணீர். கோடைக்குப் பிறகு வரும் மழையில் பெருக்கெடுத்தோடுவது புத்தம் புதிய புனல். வழிபடும் மக்களும் வெவ்வேறானவர்கள். பிரார்த்தனைகள் வேறு. நதிநீரைப் போல் பரிசுத்தமான, என்றும் புதுமையான இயற்கையின் கூறு வேறொன்றில்லை.

சிலப்பதிகாரத்தில் இளங்கோவடிகள் காவிரியின் புதுப்புனலை வர்ணிக்குமிடம் எழில் நிறைந்தது. ‘உழவர் ஓதை மதகு ஓதை;  உடைநீர் ஓதை; தண்பதம் கொள் விழவர் ஓதை, சிறந்து ஆர்ப்ப நடந்தாய்; வாழி, காவேரி’ என்று காவிரியின் விவரணையில், ஓதை என்ற சொல்லின் நயத்தைக் கவனிக்க வேண்டும். நீர் எழுப்பும் சப்தங்கள் பலவிதம். ஓதை என்ற சொல் தரும் நயம் அதனினும் அற்புதம்.

இன்றும் தமிழகக் கிராமங்களில் காவிரி பாயும் இடங்கள் என்பதுடன் விவசாயம் சார்ந்த பண்டிகையாக ஆடிப்பெருக்கு பல்வேறு இடங்களில் கொண்டாடப்படுகிறது. ஆறு, ஏரி, குளம் போன்ற நீராதாரங்கள் பெருக்கெடுத்தோடி வருவதைக் காணக் குடும்பம் குடும்பமாகச் செல்வது மரபு. பூக்களும் மகரந்தங்களுமாக நிறைந்து பொங்கிப் பெருகி வரும் புதுப்புனலைக் காண்பதும் வணங்குவதும், தொடர்ந்த வருடத்தின் நல்ல விளைச்சலுக்கும்  வளம் பெருகுவதற்குமான  மங்கல அடையாளமாக  கருதப்படுகிறது.

ஆடிப் பதினெட்டாம் பெருக்கு கண்ட பின்னர் விதைப்பது என்பதும் பன்னெடுங்கால வழக்கம். அன்றைக்கு நீர் நிலைகளுக்கருகில்  புதுமணத் தம்பதிகள் தாலி பெருக்கி கட்டுவதும் உண்டு,

ஆடிப் பதினெட்டு, புதுப்புனல் பார்ப்பது நல்லது என்ற பண்பாட்டு, இலக்கிய தொடர்ச்சியை நான் விரும்பி செய்வேன். இந்த ஆண்டும் நான் என் நண்பர்கள் உறவினர்களுடன் புதுப்புனல் காண ஆழியாறு அணைக்குச் சென்றிருந்தேன்.

பொள்ளாச்சியின் பெருமை, பொள்ளாச்சியின் குடிநீர் ஆதாரம் எனப்படும் ஆழியாறு அணை சமீபத்தில் அணையின் நீர்பிடிப்புப் பகுதிகளான வால்பாறை உள்ளிட்ட மேற்கு மலைத் தொடர்ச்சிப் பகுதிகளில் எல்லாம் நல்ல மழை இருந்ததால் வேகமாக நிரம்பி இருந்தது.

ஆடி மாதம் துவங்கியபோது அணையின் முழுக் கொள்ளளவு எட்டி ஆழியாற்றின் 11 மதகுகளும் திறந்து விடப்பட்டன. ஆடிப் பதினெட்டு அன்று ஆயிரக்கணக்கானோர் அதைக்காண அணைக்கு வந்திருந்தனர்.  வழக்கமாகவே விடுமுறை நாட்களிலும் வார இறுதிகளிலும் ஆழியாறு அணையில் நல்ல கூட்டம் இருக்கும், ஆடிப்பதினெட்டு அன்று வழக்கத்துக்கு மாறாக பெருங்கூட்டம். அன்று அங்கு வந்திருந்த ஆயிரக்கணக்கானோர் பார்த்தது வெறும் குப்பை பெருக்கைத்தான்.

அணையில் இருந்து திறந்துவிடப்படும் தண்ணீர் பார்க்க ஆர்வமுடன் சென்றிருந்த எங்களுக்கு, சுற்றிலும் இருந்த காட்சிகளைப் பார்க்க, பார்க்க துக்கம் பொங்கியது. ஆழியாற்றின் அடிப்பகுதியில் சிற்றாறுகள் பொங்கிப் பெருகிக் கொண்டிருந்தன. ஆனால் அணைப்பகுதியில், அணையின் சுற்றுபுறங்களில், அணையின் உள் சுவற்றுப் பகுதிகளிலெல்லாம் பல டன் அளவில் பிளாஸ்டிக் கழிவுகளும், துணி மூட்டைகளும் மிதந்தன. அன்று அங்கு வந்திருந்த ஆயிரக்கணக்கானோர் பார்த்தது வெறும் குப்பை பெருக்கைத்தான்.

கடந்த ஏப்ரல் வரை பொள்ளாச்சியில்  ஒரு சொட்டு மழையின்றி அசாதாரணமான வெப்பம் நிலவியது. அப்படியே மழையில்லாமல் அந்த வெப்பம் தொடர்ந்திருந்தால் ஆயிரக்கணக்கான விவசாயிகளின் அடுத்த போக உற்பத்தி கேள்விக்குள்ளாகியிருக்கும். 

ஆனால் இயற்கை மனமிரங்கி நல்ல மழைப்பொழிவு கொடுத்ததால் அணைகள் நிரம்பி வழிந்தன. பதிலுக்கு நாம் பல டன் பிளாஸ்டிக் குப்பைகளை குடிநீர் ஆதாரமான  ஓர் ஆணையில் கொட்டி, நம் பொறுப்பற்ற, குறைந்தபட்ச அக்கறையற்ற, அறமற்ற மனித இயல்பை வெளிக்காட்டியிருக்கிறோம். பல லட்சம் ஆண்டுகளாகத் தன் இயல்பை மாற்றிக்கொள்ளாத இயற்கைக்கு மனித குலம் செய்யும் மாபெரும் அநீதியைத்  தடுக்க அதிகாரமற்று கையறு நிலையில் அன்று நின்றிருந்தேன்.

தண்ணீரிலும், அணையை ஒட்டிய பகுதியிலும் கிடந்த பிளாஸ்டிக் கழிவுகளைப் பார்க்கப் பொறுக்காமல் அணையின் மேலேறிச் சென்றேன். செல்லும் பகுதிகளில் எல்லாம் கடந்த மழையில் கணம்புற்கள் இடுப்பளவுக்குச் செழித்து வளர்ந்திருந்தன. அதற்குள் எந்த விஷப்பூச்சிகள் இருந்தாலும் தெரியாத அளவுக்கு களைகளும் வளர்ந்திருக்கின்றன. அணைப்பகுதியின்  பூங்கா என்று சொல்லப்படும் பகுதி உண்மையில் மாபெரும் திறந்த வெளி குப்பைத் தொட்டியாக இருந்தது. திரும்பும் எல்லா இடங்களிலும் பிளாஸ்டிக் கழிவுகள், காலி மது பாட்டில்கள், உபயோகப்படுத்திய டயப்பர்கள், அழுகிய குப்பைகள் குவிந்து கிடந்தன.

 அங்கிருக்கும்  சிறு கால்வாயின் அருகில் செல்ல முடியாமல் கடும்நாற்றம் அடித்தது. மதகுகளைத் திறந்து விட வந்த பிரமுகர்கள் காரில் மேலே சென்று, மலர்தூவி வழிபட்டு புறப்பட்டு விட்டார்கள். திறந்துவிட்ட அந்த நீர்நிலையின் உண்மை நிலை என்ன என்பதை  அவர்கள் படியேறிச் சென்றிருந்தால் பார்த்திருக்கலாம்.

அண்டை மாநிலத்தின் ஆற்று நீரை கேட்கிறோம், அது தரப்படாதபோது கோபம் கொள்ளும், தீர்ப்பாயங்கள் அமைக்கும்படி மேல் முறையீடு செய்யத் தொடர்ந்து வலியுறுத்தும் நாம் நமது சொந்த மாநிலத்தின் நீராதரங்களை எப்படிப் பார்த்துக் கொள்கிறோம்? 

 ஆழியாறு அணையில்  பூங்கா என்று சொல்லத்தக்க எந்த அம்சமுமே இல்லை. குழந்தைகள் விளையாடவென்று அமைக்கப்பட்டிருக்கும் இரும்புக்கம்பிகளால் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும்  எல்லா அமைப்புமே பெயின்ட் பூச்சு இல்லாமல் உடைந்தும், வாய்பிளந்தும்  துருவேறியும் இருக்கின்றன. 

அணைக்கட்டுக்கு மேலேறிச் செல்லும் படிகளின் குறுக்கே அமைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு இரும்பு நிழல் தங்கல் உடைந்து சாய்ந்திருக்கிறது. அது விழுந்தால் உயிர்ப்பலி தவிர்க்கவே முடியாது.

உலகின் பல நாடுகளில் சூழல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்களில் பிளாஸ்டிக் பாட்டில்கள் அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. சமீபத்தில் கேரளத்தின் அமைதிப்பள்ளத்தாக்குப் பகுதிக்குச் சென்றிருக்கையில் அங்கு பிளாஸ்டிக் தண்ணீர் பாட்டில்கள் மட்டுமல்ல கைப்பைகளையும் கடுமையாகச் சோதனை செய்து சாக்லேட்டை சுற்றி இருக்கும் பிளாஸ்டிக் காகிதத்தைப் பிரித்த பிறகுதான் உள்ளே அனுமதித்தார்கள்.

பிளாஸ்டிக் பொருட்கள் நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு மட்காமல் அப்படியே நீர்நிலையிலேயே இருக்கும் என்பது பொள்ளாச்சியைச் சுற்றி இருக்கும் விவசாய மக்களுக்குத் தெரியாமல் இருக்கலாம். அணையின் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டிருப்பவர்க்கும் அதிகாரிகளுக்கும் தெரியாதா என்ன?

ஆழியாறு அணை ஏராளமான மீன் வகைகள், பாசிகள், சூழல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த நுண்ணீர்ப்பாசிகள் உள்ளிட்ட பல நீர்வாழ் உயிரினங்களின் வாழிடமாகவும் இருக்கிறது. அவற்றின் அழிவுக்கும் இந்தக் கட்டற்ற, கேட்பாரற்ற சூழல் மாசுபாடு காரணமாகி விடும்.

உடனடியாக இதற்கு தீர்வு காணமுடியும்.நுழைவுக்கட்டணத்தை அதிகப்படுத்தலாம்,  புற்களை வெட்டிச் செதுக்கி சுத்தம் செய்யலாம் ,உடைந்த இரும்பு அமைப்புகளை  மாற்றி புதியவற்றை அமைக்கலாம். தொடர்ந்து தூய்மைப்பணி மேற்கொண்டு அணையையும் பூங்காவையும் தூய்மையாக வைத்துக் கொள்ளலாம். நுழைவுக் கட்டணம் வசூலிக்கும் இடத்தில் உள்ளே எடுத்துச்செல்லும்  பொருட்களை கடுமையாக சோதனை செய்து பிறகு அனுமதிக்கலாம்.

நீரின்றி அமையாது உலகு என்றெழுதிய கவிஞனின் தீர்க்கதரிசனத்தைப் படித்தால் மட்டும் போதாது. ஒவ்வொரு தனிநபரும் வாழ்வில் குறைந்தபட்சமாவது நடைமுறைப்படுத்த முயல வேண்டும்.

பொது ஒழுங்கு, பொதுச் சுகாதாரம், பொதுவிடத் தூய்மை, பொதுவிட அழகு, பொதுவிடங்களின் வரலாறு காத்தல் போன்ற அரிய குணங்கள் அற்ற மனிதர்களாக நம் பொதுச் சமூகம் மாறிக்கொண்டிருக்கிறது. வாழ்விலும் தாழ்விலும் இயற்கையையும் இனத்தின் பண்பாட்டையும் காக்க வேண்டிய உறுதியுடன் இருந்த தமிழர்களின் பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி, தனித் தீவு போன்ற வாழ்க்கை முறைகளினால் அறுபடும் தருவாயில் இருக்கிறது.

எனக்கு ஆழியாறு. எண்ணற்றவர்களுக்குத் தாமிரபரணி, காவிரி. நம் தலைப்பெழுத்தும் பெயரும் என்பது நம் நிகழ்கால அடையாளம். நம் பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சியே நிரந்தர அடையாளம்.

பண்பாட்டின் வேர் நீர். நீரின் ஆதாரம் நதி. நதியைக் காப்பவை அதன் கரைகள். பண்பாட்டின் வேர் காத்தல் என்பதுதான் அசலான கொண்டாட்டம்.

இன்று மீண்டும் ஒரு கீழ்மையை அருகில் சந்திக்க வேண்டி வந்தது. வழக்கம்போல உதாசீனப்படுத்தி விட முடியாமல் இன்றென்னவோ அதிகம் சங்கடப்பட்டேன். இந்த நாற்காலிகள் படுத்தும் பாடு இருக்கிறதே அப்பப்பா!சரண் ஒரு முறை என்னை the pale blue dot என்னும், பால்வெளியில் மிகச்சிறிய ஒரு புள்ளியாக நமது பூமி சுழன்று கொண்டிருப்பதைக் காட்டும் ஒரு ஆவணப்படம் பார்க்கச்சொன்னான்.  அந்தச் சிறு புள்ளிக்குள்தான் ,அதற்குள்தான்  பலரின் ஆணவம் இப்படி பேருருக்கொள்கிறது.  

ஏதேனும் ஒரு விதத்தில் சிறப்பான தகுதி கொண்டிருப்போர், பொதுவான அறிவோ, பொதுஅறிவோ    கொஞ்சமாவது கொண்டிருப்பவர்கள், எப்படியோ எதோ ஒரு தகுதியாவது கொண்டிருப்போரின் ஆணவத்தை நான் சகித்துக்கொள்ளப் பழகி விட்டிருக்கிறேன். 22 நீண்ட வருடங்களல்லவா ? 

ஆனால்அப்படி எதுவுமே இல்லாமல் கீழ்மையில் திளைப்பவர்கள், கீழ்மையை தங்களைச்சுற்றிலும் பரப்பிக்கொள்பவர்களின் ஆணவம் என்னைச்சீண்டுகையில் எரிச்சலாகிறேன்.

முன்பெல்லாம் கல்லூரி இப்படி இல்லை மெய்யாலுமே பெரிய மனிதர்கள் பொறுப்பான பதவிகளில் இருந்தார்கள். இளம் ஆசிரியர்களான எங்களுக்கு நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் ஆசிரியம் என்பதை வாழ்வுநெறியாகக் கற்றுக்கொடுத்தார்கள்.இன்று அவற்றையெல்லாம் மீண்டும் நினைத்துக்கொண்டேன்

நான் திருமணத்திற்காக விடுப்பு எடுக்கக் கடிதம் எழுதிக்கொண்டு அப்போது முதல்வராக இருந்த திரு சுந்தரம் என்பவரைக் காணச்சென்றேன். அப்போதுதான் கல்லூரியில் இணைந்திருந்தேன்.  சம்பிரதாயமான கடிதங்கள் எழுதிப்பழகி இருக்கவில்லை. கடிதத்தில் ஒரு சொல்லில் tense தவறாக இருந்திருக்கிறது.

என்னை முதலில் அமரச்சொன்ன அவர் (முதல்வரின்) அறையின் மூலையில் அவரிடம் PhD ஆய்வு செய்துகொண்டிருந்த ,அமர்ந்து என்னவோ எழுதிக்கொண்டிருந்த இளைஞரை ’’கொஞ்சநேரம் வெளியே போப்பா’’என்று சொல்லி, அவர்  எழுந்து சென்று கதவை மூடியதும் என்னிடம் ’’லோகமாதேவி இந்த இடத்தில் இதுவல்ல இதுதான் வரனும்’’ என்று சொல்லிக் கடிதத்தைத் திருத்தினார், பின்னர்  ’’இன்னும் கொஞ்சநாளில் எல்லாம் கத்துக்குவீங்க இது ஒன்னும் பெரிய விஷயமல்ல இருந்தாலும் நீங்க தெரிஞ்சுக்கனும்னு சொல்லறேன்’’ என்றார்.பிறகு நான் கற்றுக்கொண்டேன்தான்.

இதைச் சமீபத்தில் ஒரு திருமண நிகழ்வில்  மிக வயோதிகராகிவிட்டிருந்த அவரிடமே சொன்னேன் அவருக்கு நினைவே இல்லை. புன்னகைத்தார் பதிலுக்கு.

அவர் நினைத்திருந்தால் அந்த இளைஞர் முன்னாலேயே என்னைக் கடிந்திருக்கலாம், கடிந்துகொள்ளாமல் அன்புடன் சொல்லுவதாக இருந்தாலும் அவர் முன்னிலையிலேயே சொல்லி இருக்கலாம்.

அப்போது நான் முனைவர் பட்டம் பெற்றிருந்தேன். இந்தக்கல்லூரியின் முனைவர் பட்டம் வைத்திருந்த முதல் பெண்பேராசிரியர் நான். சர்வதேச சஞ்சிகைகளில் வெளியாகி இருந்த என் ஆய்வுக்கட்டுரைகள் கல்லூரியின் பேசுபொருளாக இருந்தன.

அவர் என்னிடம் ‘’என்னம்மா PhD படிச்சிருக்கே ஒரு லெட்டர் கூட எழுதத்தெரியாதா’’? என்று கேட்பதற்கான எல்லா சாத்தியங்களும் அவர் முன்பாக இருந்தன. ஆனால் அவர் எத்தனை கவனமாக இருந்திருக்கிறார் அந்த நாற்காலியில், அந்தப்பதவியில்?

 பிறரை  எப்படி நடத்துவது என்பதை அவரிடமிருந்தும் நான் கற்றுக்கொண்டேன்.

இதைப் பல நூறு முறை நான் நினைத்துப்பார்ப்பதுண்டு, மகன்களுக்கும்  மீள மீளச்சொல்லி இருக்கிறேன்.

அப்படி  என்னை வழிநடத்திய துறைத்தலைவர்  திருசங்கரன்,  திருஷண்முக சுந்தரம் சார்,திரு வசந்தகுமார் திரு ரவீந்திர ராஜு, திரு மணியன், திருமதி நர்மதா பாய் என்று பலரை நான் மரியாதையுடன் நினைவில் வைத்திருக்கிறேன்.

கல்லூரியில் என்னை மரியாதைக் குறைவாக நடத்தியவர்கள், நடத்துபவர்கள், இனி நடத்தவிருப்பவர்களை எல்லாம் நான் ஒட்டுமொத்தமாக அலட்சியப்படுத்துகிறேன். ஒற்றைக்கையால் தூசியைப்போலத் தட்டி உதறுகிறேன் ஆனாலும் இப்படி சில சமயம் கண்ணில் தூசி விழுந்ததுபோல் சங்கடமாகி விடுகிறது.

 நான் எத்தனை எட்டி எட்டிச் என்றாலும் அலுவலக ரீதியாகச் சிலரை சிலசமயம்  நேரில் சந்திக்கவேண்டி வருகிறது அதுவும் துறைத்தலைவரான பிறகு இப்படி அதிகம் நடக்கிறது.

நாளை என் நெடுநாள் கனவான விதை வங்கி மற்றும் மூலிகைத்தோட்டத்தின் திறப்பு விழா. எனவே அதற்கான ஏற்பாடுகள். அடுத்துவரும் தேர்வுக்கான வினாத்தாள்களை அனைவரிடமும் கேட்டு வாங்கி தேர்வுக்கட்டுப்பாட்டு அறைக்கு அனுப்ப கடைசிநாள் என்பதால் அந்த வேலை. வழக்கமான வகுப்புகள் என்று ஏராளம் வேலைப்பளுவும்  இந்த மோசமான அனுபவத்தின் கூடச் சேர்ந்து விட்டது. 

மாணவர்கள் முன்பாக என அகத்தை பெரிதும் மறைத்துக்கொள்வேன்தான் என்றாலும் ஒரு சிலர் என்னை மிக அணுக்கமாக அறிந்துகொள்பவர்கள். என் ஆய்வு மாணவி மேனகா வந்து என்னவாயிற்று என்றாள் ’’இப்போவேண்டாம் பிறகு பேசலாம்’’ என் அவளை அனுப்பினேன், ’’சாப்பிட்டீங்களா’’? என்று கேட்டுவிட்டே என் அறையிலிருந்து அவள் சென்றாள். 

ஆய்வகத்தில் நாளை ஆயுதபூஜைக்கான ஏற்பாடுகளை முகமாறுதலின்றி கவனித்துவிட்டு நான் வீட்டுக்குப் புறப்பட்டுவிட்டேன். 

வீடு வரும் வழியில் இளம் தூறலாக மழை பெய்து கொண்டே இருந்தது பருவமழை துவங்கவிருக்கிறது. நல்ல குளிரும் ஆரம்பித்துவிட்டது.

வெண்முரசில் பாண்டவர்களை தண்டிக்க அந்த ஆயிரத்தவன் செய்யும் கீழ்மையான செயல்களைக் குறித்த அத்தியாயம் வாசித்தேன்.  அறிவின்மை முழங்கும் என்பதை மீள மீள வாசித்தேன். என்னால் அமைந்திருக்க முடியவில்லை சாக்கில் கட்டி வைத்த  பூனை போல உள்ளே என்னவோ நிமிண்டிக்கொண்டே இருந்தது.

நான் வீடு வந்தபோது எனக்கு வாட்ஸ் அப்பில் புவனா, காவ்யா என்னும் இரு மாணவிகள் என் அறை வாசலில் சிறிய மிக அழகிய பூக்கோலமிட்டு அதைப் புகைப்படம் எடுத்து ’’மேம்,உங்களுக்காக’’ என்றெழுதி அனுப்பி இருந்தார்கள்.அந்த  வண்ணமயமான மலர்க்கோலம் என்னை உண்மையிலேயே மலர்ச்சிகொள்ளச்செய்துவிட்டது.

நான் இந்தக் கல்லூரியிலிருந்து உடனடியாக வெளியேற ஆயிரக்கணக்கான காரணங்கள் இருக்கின்றன,  இன்னும் அதைச் செய்யாமல் இருக்க இந்தக் குழந்தைகளின் அன்பும் தாவரவியல் கற்றுக்கொடுப்பதில் எனக்கிருக்கும் பிரியமும்தான் காரணம். 

நிச்சயம் இந்த வேலைக்கான சம்பளம் ஒரு காரணமல்ல. இதற்குச்சற்றும் குறைவு இல்லாமல் அல்லது கூடுதலாகக்கூட நீட் பித்துப்பிடித்திருகும் இந்தக்காலத்தில்நான் அதற்கான சிறப்பு வகுப்புகள் எடுக்க முடியும், கட்டணத்தின் பேரில் தாவரவியல் சுற்றுலாக்களை ஏற்பாடு செய்து நடத்த முடியும், அப்படியொரு திட்டம்  கைவசம் வைத்திருக்கிறேன். தருண் படிப்பை முடிக்கக்காத்திருக்கிறேன். 

ஜெ சொல்லிய

‘’ ஓர் அவமானத்தை ஒரு இளவெயில் போக்க முடியுமானால்,

  ஒர் இழப்பை ஒரு மென்மழை மறக்கச் செய்ய முடியுமானால்,

   ஒரு நோயைப் பூவின் நறுமணத்தால் சமன் செய்துகொள்ள முடியுமென்றால்    

வாழ்க்கையில் அஞ்சத்தக்கதாக ஏதுமில்லை ‘’

என்னும் வரிகளை வாசித்தேன்

எத்தனை உண்மை!

அந்தக்கோலம் இன்றைக்கு நான் சந்தித்த கீழ்மையை சமன் செய்துவிட்டதோடு என்னை அந்தச் சங்கடத்திலிருந்து விடுவித்தும் விட்டது.

 அன்பு!

கோவை மாவட்டத்தில்  வழக்கமாக ஓணம் பண்டிகை சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படும்  ஆனால் கேரளத்துக்கு தொட்டடுத்து உள்ள பொள்ளாச்சியில் ஏறக்குறைய கேரளம் போலவே விமர்சையாக ஓணம் கொண்டாடப்படும். பாலக்காட்டு சாலையில் பாலக்காட்டிலிருந்து  முக்கால் மணிநேர பேருந்து பயணத்தில் அடைய முடியும் எங்கள் கல்லூரியில்  (அதாவது நான் படித்த, நான் பணி செய்கின்ற கல்லூரி!!!!!) ஓணத்துக்கு எப்போதும் விடுமுறையும் உண்டு. 

எனக்கு எப்போதுமே கேரளம், மலையாள மொழி, கேரள உணவு, பண்டிகைகள் மீதெல்லாம் சாய்வு உண்டு. இந்த வீடும் கேரள பாணியில் வீட்டு முன்பாகத் தோட்டம் வைத்துக் கட்டப்பட்டதுதான். மாலையில் ஏற்றப்படும் கல்விளக்கு தீபங்களும் வீட்டு முகப்பில் மாட்டப்பட்டிருக்கும்  கேரள  முகம் எனப்படும் மரச்செதுக்கு சிற்பமும் கேரளத்தை  வெகுவாக நினைவூட்டும். வழக்கமாக ஓணம் பண்டிகை அன்று மகன்கள் வீட்டில் இருப்பார்கள் எனவே எங்கேனும் வெளியூருக்கு செல்வோம். 

இந்த முறை தருண்  மட்டும் வீட்டுக்கு வந்திருந்தான், கவின்(வெண்ணிலா மகளும் என் மருமகளும்) நகராட்சி ஆணையராகப் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டிருப்பதால் கோவையில் பயிற்சி மையத்தில் இருந்தாள். எனவே எல்லோரும் ஓணம் சத்யா எனப்படும் ஓண விருந்து சாப்பிடலாம் என்று முடிவானது. சரணும் தருணுமாகக் கோவையில் ஓண சத்யா அளிக்கும் உணவகங்களை இணையத்தில் தேடினர். எங்கும் இடம் இல்லை. ஒரு நல்ல உணவகத்தில் இடம் இருந்தது ஆனால் 45 நிமிடம் மட்டுமே உணவுண்ணும் நேரம் என்றனர் கறாராக.  அப்படி நேரக்கணக்கெல்லாம் வைத்துக்கொண்டு மகிழ்ந்து சாப்பிட முடியுமா என்ன? எனவே தேடித்தேடி ஒரு வழியாக மலபார் உணவகத்தைக் காந்திபுரத்தில் கண்டுபிடித்தோம்.

மிகுந்த நெரிசலான சந்துப்பகுதியில் அமைந்திருந்தது உணவகம். அவர்களின் மிகக் குறுகிய இடத்தில் காரைப் பார்க் செய்வதே பெரிய சாகசமாக இருந்தது.

கூட்டம் நெரிந்தது.  என்னைப்போலவே பலர் ஓணப்புடவையிலும், சிலர் செட்டு முண்டிலும் வந்திருந்தனர், பார்சல் வாங்கும் இடமும் திருவிழா போல இருந்தது. டோக்கன் வாங்கிக்கொண்டு நால்வரும் மாடிக்குச் சென்றோம்,

 டோக்கன் கொடுப்பவர்களுக்கும் மாடியில் பரிமாறுபவர்களுக்கும் ஜென்மாந்திரமாகத் தொடர்பே இல்லை போல. அங்கே அமர இடமே இல்லை என்னும் தகவலே தெரியாமல் சகட்டு மேனிக்கு கீழே டோக்கன்கள் அளிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. ஏஸி பேருக்கு வேலை செய்துகொண்டிருந்தது, ஓணவெயில் அடித்துக்கொண்டிருந்த அந்த நண்பகலில் வியர்த்து வழிந்து, களைத்து வெகுநேரம் காத்திருந்து மின்விசிறிக்கடியில் ஒரு மேசை கிடைத்து  அமர்ந்தோம்.

ஓணம் சத்யா என்பது 16 வகை அல்லது அதற்கும் மேலான எண்ணிக்கையில் தொடுகறிகளும் வல்லரிசிச்சோறும், பலவகைப் பாயசங்களும் பப்படமும் குழம்புகளுமாக இருக்கும் சைவ விருந்து. வெறும் உணவுண்ணும் அனுவபம் மட்டுமல்ல சத்யா, அது ஒரு பண்பாட்டு அனுபவமும் கூட.

தொடுகறிகள் துவரன், ஓலன், காளன், அவியல், தீயல், எரிசேரி, பச்சடி, கிச்சடி, பலவித ஊறுகாய்கள், துவையல்கள், இஞ்சிப்புளியென ஆடம்பரமாக இருக்கும். 

மலபார் உணவகத்தில் வாசலில் 16 வகைகளையும் (உப்பு வாழையிலை உள்ளிட்ட) பட்டியல் இட்டுப் பேனர் வைத்திருந்தார்கள்.பரிமாறிக்கொண்டிருந்த இளைஞர்கள் அப்போதே மிகவும் களைத்திருந்தனர். முற்பகலிலிருந்தே பந்தி நடந்திருக்கும் போல. நாங்கள் எண்ணியது போல 16 வகை தொடுகறிகளுடன் விமரிசையாக உணவு வரவில்லை.

ஒரு  நீள எவர்சில்வர் தட்டில் வாழை இலையை வைத்து அதில் அவசரக்கோலத்தில் எல்லா தொடுகறிகளையும் குழந்தைக்குக் கூட ஊட்ட முடியாத குறைந்த அளவில் வீசி எறிந்தது போல வைத்துக் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். வைக்கும் போதே என் இலையில் பாயஸம் கொட்டி இருந்தது. பேப்பர் கப்புக்களில் இரு வகை பாயஸம், எண்ணெய் படாத விளிம்புகளுடன் பச்சை உளுந்தின் வீச்சம்கொண்ட  வேகாத சிறிய பப்படம் ஒன்று.  

 எல்லா இலையிலும் நாலைந்து துவையல்கள் ஒன்றாய் சேர்ந்திருந்தன. என் முகத்தைப் பார்த்த கவின்  கொஞ்சமாக துவையல்கள் கலந்திருந்த அவளது இலையை எனக்குத்தர வந்தாள். நான் மறுத்து ஒரு டிஷ்யூ பேப்பர் வாங்கி பாயஸத்தை துடைத்தேன்.முதலில் பரிமாற வேண்டிய பருப்பும் நெய்யும் வரவே இல்லை. சாம்பார் மோர்க்குழம்பு ரசம் தயிர் வந்தது. இலையின் ஒரு மூலையில் வைத்திருந்த ஒரு சொட்டு பருப்புத்தான் பருப்பு நெய் என்று கடைசியில் தெரிந்துகொண்டேன். ஆனாலும் உணவகங்கள் இப்படி அறமில்லாமல் தொழில் செய்வதை சகித்துக்கொள்ளவே முடிவதில்லை. 

 அதன்பிறகு ஏனென்று கேட்கக் கூட ஆளில்லை. ஒவ்வொரு உணவுக்கும்  கைவிரல்கள் காய காத்திருக்க வேண்டி இருந்தது, சாதம் பரிமாறவும் என்ன வேண்டும் எனக்கேட்கவும் கூப்பிடு தூரத்தில் என்ன பலமைல் சுற்றளவில் கூட யாருமே இல்லை. களைத்துப்போன ஊழியர்கள் ஆங்காங்கே ஒளிந்து நின்று கொண்டார்கள் அப்படி தலையைக்காட்டின சிலரும் வட இந்தியர்கள் அவர்களுக்கு மோர்க்குழம்பையும் ரசத்தையும் பிரித்தறியத் தெரியவில்லை.

தருணின் தட்டில் கருத்து நெகிழ்ந்துபோன ஒரு பழம் இருந்தது அதை மாற்றித்தர சொன்னோம் எடுத்துக்கொண்டு போய் பதிலுக்கு பாதி தோலுரிந்த அழுக்கான ஒரு பழத்தை கொடுத்தார்கள் அதை அப்படியே வைத்துவிட்டான் தருண்.

கூடுதலாகத் துவரன், ஊறுகாய்கள் கேட்டபோது வெகுநேரம் கழித்து வந்து சின்ன ஸ்பூனில் கால்பாகம் வைத்தார்கள்.  பரிமாறியவருக்கு கையில் நரம்புத்தளர்ச்சியாக இருக்கலாம், பாத்திரத்துக்குள் விட்ட கையை அவரால் வெளியே எடுக்கவே முடியவில்லை பாவம்,

500 ரூபாய்க்கான உணவில் அளிக்கப்பட்டது 100 ரூபாய்க்கானது கூட இல்லை.  உணவின் அளவில் குறைவு இருந்தது கூடப் பரவாயில்லை,  பரிமாறுகையில் அன்பு இல்லாவிட்டாலும் போகிறது 500  ரூபாயில் 200 ரூபாய்க்கான அக்கறையாவது வேண்டுமல்லவா? அதுவும் இல்லை.

 நாங்கள் நொந்து போய் படி இறங்குகையில் கூட்டம் கூட்டமாக பலர் மேலே உணவுக்காக ஏறி வந்து கொண்டிருந்தார்கள் அய்யோ பாவம் என்று நினைத்துக் கொண்டோம். உண்மையில் அந்த உணவகத்தின் ஊழியர்கள் தான் ரொம்பவும் பாவம். ஓய்வே இல்லாமல் வேலை அன்று அவர்களுக்கெல்லாம்.

 கேரள சத்யாவை இப்படி மகா கேவலமாகச் சாப்பிட்ட இந்த ஓணம் மறக்க முடியாதது.அடுத்த ஓணம் வரை காத்திருக்காமல் சரண் நவம்பர் கடைசியில் இந்தியா வருகையில் சத்யாவை பிரமாதமாகச் சமைத்து எல்லாருமாகச் சாப்பிடனும் என்று கொதியாக இருந்தது. அந்த உணவகத்தின் முன்பாக  பூக்கோலமிட்டிருந்தார்கள். நால்வரும் புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்டோம்.

ஓணம் விழாவை சாக்கிட்டு வசூலுக்காகத்தான் அந்த சத்யா என்னும் அறிவிப்பும் பூக்கோலமும், மற்றபடி நல்ல உணவை ஒரு சிறப்பான கலாச்சாரம் சார்ந்த பண்டிகையின் போது அளித்து அதன்பேரில் லாபம் என்னும் நல்ல நினைப்பெல்லாம் இல்லை அந்த உணவகத்துக்கு.

கவினையும் உடன் வந்த ஈழவேந்தனையும் (என்ன ஒரு அழகான கம்பீரமான பெயர் இல்லையா?) விருந்தினர் மாளிகையில் இறக்கி விட்டுவிட்டு நானும் தருணுமாக நாஞ்சில்நாடன் அவர்கள் கி ரா விருது பெறும் நிகழ்வுக்கு  மாலை கோவை பூசாகோ தொழில்நுட்பக்கல்லூரிக்கு செல்ல வேண்டி இருந்தது.  நானும் முகம் கழுவிக்கொள்ள நினைத்தேன். கோவையில் பல நண்பர்கள் பேராசிரியர்கள் இருக்கிறார்கள் என்றாலும் நான்  அவர்களின் வீடுகளுக்கு எப்போதுமே  அழைப்பின்றி செல்வதில்லை. 

ஒரு நல்ல காப்பி தேவைப்பட்டது. எனவே பூ சா கோ கல்லூரியிலிருந்து கோவை அன்னபூர்ணாவுக்கே சென்றோம் 4 மணிக்கே கார் பார்க்கிங் நிறைந்து விட்டிருந்தது. காத்திருந்து காரை நிறுத்திவிட்டு உள்ளே செல்லும் முன்பாகவே எனக்கு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. அன்னபூர்ணாவில் ஓணம் சத்யா அளிக்கப்படும் என்று முன்னால் போர்டு வைத்திருந்தார்கள். எப்படி இது எங்கள் கவனத்துக்கு வராமல் போனது என்று வருந்தினேன்.நல்ல அருமையான சாப்பாட்டை  அனுபவத்தை தவற விட்டுவிட்டோம் என்று நொந்தேன்.

கூட்டம் இருந்தாலும் எங்களுக்கு மேசை இருந்தது. அன்னபூர்ணாவின் மிகச்சுத்தமாகப் பராமரிக்கப்படும் (எப்போதுமே) ஓய்வறையில் முகம் கழுவி புடவை திருத்தித் தலைவாரிக் கொண்டேன். அன்னபூர்ணாவுடனான உறவைக்காட்டிலும் நெருக்கமான உறவுகள் கோவையில் எனக்கில்லை.

எத்தனை முறை அன்னபூர்ணாவில் உணவுண்டிருக்கிறோம்?  தருண் மிகச்சிறியவனாக இருக்கையில் அன்னபூர்ணாவின் மினி இட்லி அவனுக்கு பிரியம். ஒரு முறை ஏர்போர்ட்டிலிருந்து பீப்பிள்ஸ் பார்க் வருகையில் இரவாகி விட்டிருந்தது. தருணுக்கு அப்போது தூக்கம் வந்தால் நிறுத்தாமல் தூங்கிக்கொண்டே சாப்பிடும் பழக்கம் இருந்தது. 

அன்று இரண்டு மினி இட்லி தட்டுக்களுக்குப் பிறகும் மினி இட்லி வேண்டும் என்று  தூக்கக்கலக்கத்தில் அடம்பிடித்து ’’மினி இட்லி மினி இட்லி’’ என்று கதறக்கதற அவனை இழுத்துக்கொண்டு வந்ததை அன்னபூர்ணாவில் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்த நூற்றுக்கணக்கானோர் சிரித்துக்கொண்டே பார்த்தார்கள்,

வழக்கமாக எல்லா செமஸ்டரும் அரசு கலைக்கல்லூரியில் விடைத்தாள் திருத்தும்  பணிக்கு வரும்போதெல்லாமே அங்குதான் நான் மதிய உணவு சாப்பிடுவேன்.

அனேகமாகப் பல சுவையான உணவுகள் எந்தெந்த கிளைகளில் சாப்பிட்டிருக்கிறேன் என்று கூட நினைவிருக்கிறது. டவுன்ஹால் கிளையில் ஒருமுறை நன்கு அமைந்த அவியல். ஏர்போர்ட் கிளையில் பிரமாதமான சாம்பார், ஆர் எஸ் புரத்தில் மசாலா அப்பளம் இப்படி பட்டியல் நீளும். அவர்களின் தரம் சுவை சுத்தம் மட்டுமல்ல பரிமாறுவதில் இருக்கும் அக்கறையும் ஒழுங்கும்தான் உணவின் சுவையை கூட்டி அந்த அனுபவத்தை மகத்தானதாக்கி விடுகின்றது.

விஷ்ணுபுர விருது விழாக்களுக்கு எப்போதும் நான் அன்னபூர்ணாவில்தான் தங்குவது. அங்கிருந்து நடந்தே ராஜஸ்தானி சங்கத்திற்கு வந்துவிடலாம் என்பதுவும் நல்ல  காலை உணவும் முக்கிய காரணங்கள். 

அன்னபூர்ணா தொடங்கப்பட்டதிலிருந்து அங்கே மட்டும் காப்பி அருந்தும் ஒருவரை எனக்குத் தெரியும். அவர் வீட்டு துக்க நிகழ்வுக்குக் கூட அன்னபூர்ணாவிலிருந்துதான் காப்பி அத்தனை கூட்டத்துக்கும் வாங்கினார். அவர் வீட்டின் உணவு மேசை அருகில் அன்னபூர்ணாவில் இருப்பதைபோல் வாஷ்பேசின் வைக்கும் அளவுக்கு அன்னபூர்ணாவுடன் அவருக்கு நெருக்கம் இருந்தது.

அன்றும் நல்ல காப்பியும் சாம்பார் வடையும். அருகிலேயே நின்று ஒரு பெண் வேண்டியதை கவனித்து கேட்டுக் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். 

 பிறகு விழா முடிந்து பின்னிரவில் கற்பகம் பைபாஸ் சாலையில் இருந்த 20 ,30 கார்கள் நின்றிருந்த ஒரு சாலையோர பிரம்மாண்டமான உணவகத்தில் இரவு உணவு. கார்கள் இருந்த அளவுக்கு  வாடிக்கையாளர்கள் இல்லை. பெரிய திரையில் குத்துப்பாட்டுக்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்தன. குழந்தைகள் அதனருகில் ஒரே ஆட்டம். ஒரே ஒரு கன்னம் ஒட்டிய ஒல்லியான பையன் மட்டுமே இருந்தான் பரிமாற.

இரண்டு தோசை, ஒரு சாலட் சொல்லி 20 நிமிடத்தில் தோசையும், சாப்பிட்டு முடிந்த பின்னர் சாலடும் கொண்டு வந்தான். அவனைக் கோபித்துக்கொள்ளவே முடியாத படிக்கு பரிதாபகரமான தோற்றம், ஏறக்குறைய நல்லிரவு அப்போது.

ஒன்றும் சொல்லாமல் எழுந்தோம்.  அந்தக் கார்கள் எல்லாம் ஒருவேளை இஞ்சின் இல்லாமல் சும்மா ஒரு பார்வைக்காக கூட்டம் வரும் உணவகமென்று காட்டும் பொருட்டு உரிமையளர்களால் வாங்கி நிற்க வைக்கப்பட்டிருக்குமோ? இந்த உணவுக்கு எப்படி இத்தனைபேர் வா முடியும் அந்த அகாலத்தில்?

வளர்ந்து கொண்டிருந்த நிலவைப் பார்த்துக் கொண்டே வீடு வந்து சேர்கையில் அதிகாலையாகிவிட்டிருந்தது. அன்றைய நாள் நல்ல சூடும் மெல்லிய  கசப்பும் சரியான இனிப்புமாக இருந்த அன்னபூர்ணாவின் காப்பியாலாகி இருந்தது. 

யான் அறக்கட்டளை பொள்ளாச்சிக்கு அருகில் இருக்கும் ஜக்கர்பாளையம் கிராமத்தில் ஆயிரக்கணக்கான மரக்கன்றுகள் நட இருக்கிறார்கள். அந்த கிராமத்தை பசுமையாக்கும் அவர்களின் முயற்சியில் நானும் இணைந்திருக்கிறேன். இன்னும் சில வருடங்களில் அந்த கிராமம் ஒரு குறுங்காடாக காட்சியளிக்கும்.  இளம் மாணவர்கள் அந்த செயல்திட்டத்தில் ஆர்வமுடன் இணைந்து பணியாற்றுகிறார்கள்.

நேற்று அந்த கிராமத்துக்கு சென்று விட்டு வெகுகாலத்துக்கு பிறகு பேருந்தில் வீடு திரும்பினேன். 80களின் தமிழ் சினிமா பாடல்கள் ஒலித்துக்கொண்டிருக்க சாரல் மழையில் பயணம். அந்த பேருந்து 80 களிலேயே நின்றுவிட்டது போல. நான் கல்லூரிக்காலத்தில் சென்ற பயணத்தில் எந்த மாற்றமும் இன்றி இருந்தது. ஜன்னலோர இருக்கை  வேறு கிடைத்தது. மானசீகமாக கொஞ்சம் பின்னோக்கி பயணித்துக்கொண்டேன்.

பேருந்தில் நல்ல கூட்டம் பலர் நின்று கொண்டிருந்தனர். எனக்கு முன்பாக பல பெண்கள் வயல்வேலைகளுக்கும் மில் வேலைகளுக்கும் சென்று திரும்பி கொண்டிருப்பவர்கள். வயர்கூடைகளில் தண்ணீர் பாட்டில்களும், எவர்சில்வர் சாப்பாட்டுபாத்திரங்களும் கூடவே மழைக்காலமாதலால் வயலில் பிடுங்கிய பண்ணை, கும்மிட்டி, தொய்யக் கீரைகள்  இருந்தன. பல பெண்கள் வெற்றிலையும் புகையிலையும் மென்றனர்.

எனக்கு இரு இருக்கைகள் முன்னால் ஒரு பெண் நின்றிருந்தாள். நல்ல கருப்பு, உருண்டை முகம், கைகள் நல்ல உருளையாக திடமாக இருந்தன. கூடையோ வேறு பையோ கொண்டு வந்ததுபோல்  தெரியவில்லை, நேர்கொண்டபார்வை. யாருடனும் அவள் பேசிக்கொண்டிருக்கவும் இல்லை. அவ்வபோது வெளியே மழையை பார்க்க திரும்புகையில் அவள் முகம் தெரிந்தது நெற்றிப்பொட்டில்லை, சிறிய கோடாலிக்கொண்டை அலட்சியமாக போடப்பட்டிருந்தது. 

காவாலதிகாரிகள் முதுகுப் பக்கம் துப்பாக்கியை செருகி வைத்திருப்பதைபோல அவள் ஒரு கருக்கரிவாளை பின்னால் செருகி இருந்தாள். முள் மரம் வெட்டவோ, நெல்லறுக்கவோ கடலை பிடுங்கவோ சென்று திரும்புவாளாயிருக்கும்.எனக்கென்னவோ அது அப்படி பிடித்திருந்தது. அவள் நிற்பதிலும் ஒரு கம்பீரம். இருக்கை காலியாகிறதா, எப்போது உட்கார  இடம் கிடைக்கும் என்றெல்லாம்  கண்ணும் மனசும் அலையவேயில்லை அவளுக்கு. கம்பியை பிடித்த ஒற்றைக்கை அசையாமல் அப்படியே நின்ற மேனிக்கு நின்றாள். 

40,45 வயதிருக்கலாம் ஆனால் உடல்கட்டுக்குலையாமல் உறுதியாக இருந்தது  கழுத்திலும் வெறுமை ஒருவேளை திருமணம் ஆகாமல்  தப்பித்திருக்கலாம். அந்த பெண்ணை எனக்கு பிடித்துவிட்டது அப்படி கருக்கரிவாள் செருகி இருந்ததில் அவளின் ஆளுமையை தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இந்த கிராமத்தில்  பிறந்து விவசாய வேலைகளில் ஈடுபடுவோரை பல்லாண்டுகளாக பார்த்து வரும் எனக்கு இப்படி ஒருத்தியை பார்த்த நினைவே இல்லை. எந்த ஊருக்கு செல்கிறாள் என்றும் தெரியவில்லை அவளை பார்த்து புன்னகைக்கவாவது நினைத்தேன் வாய்ப்பில்லாமல் போனது. 

நான்  ஊரில் இறங்கியபின்னரும் அவள் பயணித்தாள். அவளுக்கு தெய்வானை என்று பெயரிட்டேன்.என் ஆத்தாவின் பெயர் இது. வாழ்நாளில் ஒரு தென்னிந்தியப்பெண்ணுக்கான எல்லா அநீதிகளும் இழைக்கப்பட்டவர். 80 வருட வாழ்வில் கோவையை தாண்டியதில்லை ஆத்தா. அப்பாருவின் மண உறவைத்தாண்டிய உறவுகளை குறித்துக் கூட வாய் பேசாதவர், குழாயடியில் குடுமிபிடி சண்டை நடக்கையில் கூட குடத்துடன் ஓரமாக ஒதுங்கி நின்றிருந்த ஆத்தாவின் சித்திரம் என் மனதில் அப்படியே இருக்கிறது.  இந்த பெண்ணுக்கு அவர் பெயரிட்டது ஒரு பிழையீடு போல.

 தெய்வானையை நினைத்துக்கொண்டே இருக்கிறேன். என்னை இப்படி வசீகரித்த பெண்கள் திரிபுரசுந்தரி என்னும் என் பள்ளிக் கால ஆங்கில ஆசிரியையைத் தவிர வேறு யாரும் இல்லை. அதுவும் அப்படி ஸ்டைலாக இடுப்பின் பின்புறம் அரிவாளை செருகிக்கொண்டிருக்கும் அவள் தோற்றம் எனக்கு பெரும் கிளர்ச்சியை அளிக்கிறது நினைக்கும் போதெல்லாம்.

வீட்டில் அவளை நிந்திக்கவும், சந்தேகப்படவும், அவள் சம்பாத்தியத்தை பிடுங்கிகொள்ளவும், குடித்துவிட்டு அடிக்கவும்  ஒரு ஆண் இல்லை என்று நானே கற்பனையும் முடிவும் செய்துகொண்டேன்.  அவளை கரிசனத்துடன் தோள் சாய்த்துக்கொள்ளவும் ,காதல் ததும்ப முத்தமிடவும், அணைத்துக் கொள்ளவும் கூட  ஆண் என்று ஒருவன் அவள் வாழ்வில் இருக்கவேண்டியதில்லை என்று முடிவு செய்ததில் நல்ல மனநிறைவு உண்டானது எனக்கு.  தெய்வானையின் வாழ்வில் எந்த மாதிரியான ஆண் இருந்தாலும் அவளுக்கு அது ஒரு தொல்லையாகத்தான் இருக்கும்.  எளிய உயிர்களான  ஆணுக்கானவளல்ல அவள்.

நீண்ட பயணத்திற்கு பின் நேற்று முன்னிரவில் தான் வீடு வந்தேன். உடலும் மனமும் சோர்ந்திருந்தது. நல்ல பசியும் கூட. வழக்கமாக நேரம் பிந்தி வீடு திரும்புகையில்  ஓட்டுநரிடம் ஏதேனும் நல்ல உணவகத்தில் வண்டியை நிறுத்தச் சொல்லி சாப்பிட வாங்கிக்கொண்டு வருவேன். ஆனால் நேற்று வீட்டில் சாப்பிடவேண்டுமென்ற கொதி உள்ளே இருந்தது எனவே அதை செய்யவில்லை. 

குளித்து விளக்கேற்றி சாதம் வடித்து சாப்பிட பின்னிரவாகிவிட்டது. எனினும் தளர்வாக  பிசைந்த இளஞ்சூடான தயிர் சாதத்தை மிளகாயின் நெடி மட்டும் கொண்ட, அறவே காரமில்லாத  முருகலாக கருகலாக வறுத்த, நெடிய மோர்மிளகாய்களுடன் சாப்பிட்ட பின்புதான் தொலைவில் போய்க்கொண்டிருந்த  உயிர் திரும்ப என்னிடம் வந்தது.

பயணத்தில் புதிதாக சில மனத்துயரங்கள்  இருந்தன ஆனாலும் அந்த உணவு தற்காலிகமாக அவற்றை மறக்கச் செய்தது.  

 எனக்கு உணவென்பது வெறும் பசி தீர்ப்பதல்ல, பல நிகழ்வுகளுடன் தொடர்புடைய உணர்வுபூர்வமான ஒன்று. சமீபத்தில் ’’ இருப்புக்கொள்ள முடியவில்லை’’ என்பார்களே அப்படி ஒரு இருப்புக் கொள்ளாத இடத்தில் இருக்கவேண்டி வந்தது.  என்னால் அங்கு ஒரு நொடியும் என்னை பொருத்திகொள்ள முடியவில்லை. பல காரணங்கள் இருந்தன அவற்றில் முதன்மையானது எந்த அக்கறையுமின்றி, சுவையாக சமைக்கப்படாத, போதுமான அளவுக்கு பரிமாறப்படாத உணவு அதையும் வாங்கி உண்ணவேண்டிய  ஒரு சூழல்.

நான் ஒருபோதும் உணவில் எந்த குறையும் வைத்துக்கொள்ளாதவள். ஏராளமாக சமைத்து தாராளமாக பரிமாறி நிறைவாக உண்பவள்

உண்பதில் எனக்கு எந்த குற்ற உணர்வும் தயக்கமும் இருப்பதில்லை ஏனெனில் வருடங்களாக நான் என் சுய சம்பாத்தியத்தில் குடும்பத்திற்கான உணவுத்தேவையை பூர்த்தி செய்கிறேன்

அன்றாடம் என் கையால் 50க்கும் அதிகமான பறவைகள் அதிகாலையில் அவைகளுக்கு பிடித்தமான உணவை உண்கின்றன.

இந்த வீட்டுக்கு வந்ததிலிருந்து அதிகாலையில் நிறைய காகங்கள் எனக்காக காத்திருக்கும். அவை உண்ட பின்னர் தவிட்டுக்குருவிகளும் மைனாக்களும் இரட்டைவால் குருவிகளும் பொறுக்குகளை தேடி உண்ணும், பின்னர் கட்டெறும்புகளும் சிற்றெறும்புகளும் எஞ்சியவற்றை உண்ணும் , பின்னர் மீதமிருக்கும் உப்புசுவைக்கென அணில்கள் வரும், நுண்ணுயிரிகளும் வருமாயிருக்கும். ஒரு நாளை இப்படி அன்னமிட்டுத்தான் நான் துவக்குகிறேன்.   

அன்னக்கையின் விளிம்பில் கால்பாகத்துக்கும் குறைவான இடத்தில் எடுக்கப்பட்ட உணவை காட்டி போதுமா? என்று கேட்கப்பட்ட கேள்வி என்னை வெகுவாக காயப்படுத்தியது. தோசையோ சப்பாத்தியோ எத்தனை வேண்டும்? என்ற கேள்வியும் அப்படித்தான். நான் ஒருபோதும் அந்த கேள்வியை கேட்பதில்லை. என் காதுபட அப்படி  யாரும் கேட்பதை வீட்டில் நான் அனுமதிப்பதும் இல்லை. சமையலறை பொறுப்பை இதன்பொருட்டே நான் என் வசம் வைத்திருக்கிறேன்

வயிற்றுக்கு போதாமல் அளிக்கப்பட்ட. தாழ்வாக உணரும்படி அளிக்கப்பட்ட உணவு என் பழைய காயங்களின்பொருக்கை கிள்ளி மீண்டும் ரத்தம் கசிய செய்துவிட்டது

இளமையில்நான் பசியாலானவளாக இருந்தேன்.

பெண்குழந்தைகளுக்கான பாரபட்சம் நிறைந்த வீட்டில், மகன் பிறப்பான் என்னும் எதிர்பார்ப்பை, நம்பிக்கையை, புத் எனும் நரகத்துக்கு போகாமல் இருக்கும் வாய்ப்பை இரண்டாவது முறையாக பொய்யாக்கிவிட்டு பிறந்த மகள் என்னும் காழ்ப்பு என்மீது எப்போதும் இருந்தது.  நினைவு தெரிந்த நாளிலிருந்து போதுமான அளவில் உள்ளே கொழுந்துவிட்டு எரிந்துகொண்டிருந்த நெருப்பை அணைக்கும் படியான உணவு  கிடைத்ததில்லை. 18 அறைகளுடன் கூடிய மாபெரும் வீடும் இரண்டுஅரசு உத்தியோகஸ்தர்களும் இருந்த வீடென்பதால் நிச்சயம் வறுமை காரணமல்ல. 

 அப்போது குக்கர் வந்த புதிது குக்கரின் உள்ளே  சாதம் வைக்க பெரிய பாத்திரம் ஒன்றும் அதன் விளிம்பில் பொருந்திகொள்ளும்படி காய்கறிகளும் பருப்பும் வேகவைக்கவென்று ஒரு சிறு பாத்திரமும் இருக்கும். அம்மா எப்போதும் அந்த சிறு பாத்திரத்தில்தான் சாதம் வைப்பார்கள். ஐந்து நபர்கள் கொண்ட் அவ்வீட்டின் உணவு நேரத்தின் போதுகடும் பசியுடன் அமர்ந்திருக்கும் ஒரு சிறுமிக்கு அந்த பாத்திரத்தை பார்த்ததுமே கண்ணில் நீர் நிறைந்துவிடும் உணவளிக்கையில் தயங்கும்  கைகளையும் கண்டிக்கும் அதட்டும் கட்டுப்படுத்தும் குரலையும் கேட்டு வளர்ந்தவளாதலால் இளமையிலிருந்தே நல்ல உணவை சமைக்கவும் அளிக்கவும் பெருங்கனவுகள் இருந்தன

என் அக்காவுக்கும் எனக்கு நிகழ்ந்ததுதான். 

நாங்களிருவரும் விளையாட்டுத்தோழனான கேவி விஸ்வநாத் என்றழைக்கப்பட்ட பக்கத்துவீட்டு பிரபாவுமாக கற்பனை கதைகளை பேசிக்கொள்வோம். தயிர்சாதத்தில் மாம்பழம் பிசைந்து வெள்ளித்தட்டில் மணக்க மணக்க உணவுன்னும் பிரபா மாயாவிக்கதைகளை சொல்லுவான்.

 எங்கள் தரப்பு கதைகளில்  நாங்கள்  செல்லும் ஒரு அடர்காட்டில் அண்டாக்களில் நிறைந்து வழியும் உணவும் இனிப்புகளும் போதாக்குறைக்கு பலாவும் மாவும் வாழையுமாக சொப்பிக்காய்த்திருக்கும் மரங்களும் நிறைந்திருக்கும்.அப்போதைய எங்களின் சிற்றுண்டி என்பது அரிந்த தக்காளியில் சர்க்கரை தூவி சாப்பிடுவது மட்டும்தான்

என் இளமையே பசியாலும் போதாமைகளாலும் நிறைவின்மையாலும், முறம் போன்ற கைகளால் மூக்கு சில்லு உடையும்படி அறையும், கார்க் குண்டு போடப்பட்டிருக்கும் மரத்துப்பாக்கியை காட்டி சுவரில் பல்லி போல ஒட்டிகொண்டு கதறும் எங்களை சுட்டுக்கொன்று விடுவதாக மிரட்டும்   அப்பாவை குறித்த அச்சத்தாலும் தான் ஆக்கப்பட்டிருந்தது.

இளங்கலை படித்துமுடிக்கும் வரை இதே நிலைதான். மூன்றாம்வருடம் படிக்கையில் என் சி சியில் ஆனைமலை காந்தி ஆசிரம கட்டிடவேலைகளுக்கென அழைத்துச்செல்லப்பட்டோம், காரைச்சட்டி, செங்கல்சட்டி தூக்குவது, மணல் சுமப்பது என கடினமான வேலைகள் எனினும் அதைக்காட்டிலும் கடினமான வேலைகளை வீட்டில் செய்து பழகிய எனக்கு அது பொருட்டாக இல்லை. என்சிசி பொறுப்பாளராக சுசீலா என்னும் ஆசிரியர் இருந்தார். முதல்நாள் மதியம் அக்கிராமத்தின் ஒரு ஓட்டுவீட்டின் உயரமான திண்ணையில் எங்களுக்கு தலைவாழை இலைபோட்டு வடை பாயாசத்துடன் விருந்தளிக்கப்பட்டது என் வாழ்க்கையில் முதல் முழுமையான உணவு அது. அன்று சுசீலா என்னும் அந்த அன்னை நீலத்தில் சிவப்பு மலர்களிட்ட புடவை கட்டியிருந்தார்கள் என்பது கூட எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது.

கோவிட் பெருந்தொற்றுக்காலத்தில் அவர்களுடன் அலைபேசியில்  பேசவாய்பு கிடைத்தது, இதைச் சொன்னேன் மறுமுனையில் சற்று நேரம் கனத்த அமைதி நிலவியது, பின்னர் தழுதழுத்த குரலில் என்னிடம் ’’ வைக்கிறேன் தேவி’’ என்றுவிடை பெற்றுக் கொண்டார்கள். நான் என் வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமான பணி என நினைக்கும், நம்பும் இந்த தாவரவியல் அகராதியை சுசீலாம்மாவுக்கே சமர்ப்பிக்கவிருக்கிறேன்

நான் 7-ல் படிக்கையில் இருந்தே சமைக்கவும் ஆணையிடப்பட்டேன் எனினும் அம்மாவின் கட்டளைகள், குறைவாக எண்ணெய் ஊற்ற, அளவாக பொருட்களை எடுக்க உடனிருந்து கொண்டே இருக்கும்

முதுகலை படிக்க முதன்முறையாக  கோவை பல்கலைக்கழக விடுதியில் இருக்கையில் முதல் நாள் வகுப்பு முடிந்து நெடுந்தூரம் நடந்து வந்து விடுதியின் உணவுக்கூடத்திற்கு வந்தேன்

அண்டாக்களில் சாதமும் கறியும் இரண்டு வகை ,குழம்பும், கட்டித்தயிரும் கூடவே அப்பளமும் ஊறுகாயும் நிறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்தது, மேலும் பரிமாற யாரும் இல்லை நாமே எடுத்துப்போட்டு சாப்பிடலாம் என்பதுவும்  எனக்கு பெரும் திகைப்பளித்தது

கருப்பாக  ஒல்லியாக இடுப்புக்கு கீழ் நீண்டிருந்த பின்னலை தவிர இளமையின் அம்சமென்று சொல்லிக்கொள்ள ஏதுமில்லாத, போஷாக்கில்லாமல் கண்களில் மட்டும் உயிரை வைத்துக்கொண்டிருந்த அந்த இளம்பெண்ணின் அன்றைய திகைப்பை  அந்த  உணவு அவளுக்களித்த நிறைவை இதற்குமேலும் எழுதவிடாமல் தன்மதிப்பு கையை பிடித்து தடுக்கிறது.

பல்கலைகழகத்தின் என் எல்லா சொல்லிக்கொள்ளும் படியான செயல்பாடுகளுக்கும் அந்த  நல்ல உணவே பின்னணியில் இருந்தது.  

அப்போதுதான் முதுகலை படிப்புக்கள் துவங்கி இருந்ததால் விடுதி முழுவதுமாக கட்டிமுடிக்கப்பட்டிருக்கவில்லை.சமையலறையில் இரவுணவின் போது நாங்களும் கூடமாட ஒத்தாசை செய்தோம் அந்த சமையல்கார தாத்தா எனக்கு பல சமையல்  நுணுக்கங்கள் கற்றுக்கொடுத்தார்.  அம்மாவின் அதட்டல்கள் கட்டுப்படுத்தல்கள் இல்லாமல் சமையல் கற்றுக்கொண்ட, நிறைவாக சாப்பிட்ட காலம் அதுதான்

நான் நன்றாக சமைப்பவள் என்னும் பெயர்பெற்றதும் அதன்பிறகுதான்.

 என் முன்சகோதரி சங்கமித்ரா (முன் காதலன், முன் கணவன் இருக்கையில் ஏன் இப்போது சகோதரியாக இல்லாத ஒருத்தியை இப்படி குறிப்பிடக் கூடாது?) ’’தேவி கைகழுவிய தண்ணியில் கருவேப்பிலை கிள்ளிப்போட்டா அது ரசமாயிரும்’’ என்று சொன்னதெல்லாம் அதீதம்தான் என்றாலும் நன்றாக சமைக்கிறேன்தான்,

கொஞ்சம் உடல் பருமன் அதிகமாக இருந்த தருணின் இளமைக்காலத்தில் எங்கள் குடும்பமருத்துவர் வசந்த் அவனிடம் ’’டேய் கொஞ்சம் சாப்பாட்டை கம்மி பண்ணுடா’’ என்றபோது ’’ அலட்டிக்கொள்லாமல் மிதப்பாக //அம்மாவ முதல்ல டேஸ்டா சமைக்கவேண்டாம்னு சொல்லுங்க// என்ற  புட்டு தருணின் பாராட்டைவிட மேலுமொன்று எனக்கு கிடைக்கப் போவதே இல்லை.

 இரண்டாண்டுகளுகு முன்பு காலமாகும் வரை ஒரு முறைகூட அம்மா என் சமையலை பாராட்டியதே இல்லை எதுவுமே குறை சொல்ல முடியாமல் மிக விரிவாக சமைத்த நாளிலும் ’’சாப்பாடு இன்னும் ஒரு விஸில் கூட வச்சிருக்கலாம்’’ என்றாவது சொல்லி விடுவார்கள்.

சமைக்கும் சுதந்திரம் என் கைகளுக்கு வராமல் அம்மா கவனமாக இருந்தார்கள் எனினும் எனக்குள் நான் ஒரு குடும்பத்தை எதிர்காலத்தில் நிர்வகிக்கையில் தாராளமாக சமையல் செய்யும் திட்டம் வலுவாக இருந்தது.

இப்போது என் தம்பி மற்றும் மகன்களின் குற்றச்சாட்டே ’’எதுக்கு இத்தனை அதிகமாக சமைக்கிறே’’? என்பதுதான் அதற்கான பதில் தம்பிக்கு தெரியும் மகன்களுக்கு முழுமையாக தெரியாது.

எப்போதும் பல பிடி அதிகமாகத்தான் சமைக்கிறேன். யாராவது  விருந்து வராத வாரஇறுதிகள் என வீட்டில் இல்லவே இல்லை. 

அபுதாபியின் என் இரு கர்ப்பகாலங்களிலும் பசியறிந்து உணவிட யாருமில்லை. சமைக்க முடியாத கர்ப்பகால தொந்தரவுகளிலும் நான் சமைத்துக்கொண்டுதான் இருந்தேன். மிக கடிமான காலங்கள் அவை.  இப்போதைய  என் மனக்கட்டிக்கான காரணமும் அந்தக் காலம்தான்.

 அப்போது (எனக்கு பிற்பாடு தெரியவந்த வேறு உள்நோக்கங்கள் இருந்தாலும்) மகேஸ்வரி என்னும் பெண் (தோழி அல்ல) மிகப்பெரிய அகன்ற நானே அமர்ந்துகொள்ளலாம் என்னுமளவிலான தட்டில் எனக்கு வாய்க்கு பிடித்தமானவைகளை பலமுறை சமைத்தளித்திருக்கிறாள். அந்த உணவும் பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருந்த அறியாச்சிறுமிகளான எங்களிருவரையும் சென்னைக்கு காரில் அழைத்துச் சென்று அதே இரவில் அரசியலில் சம்பாதித்த அண்ணா நகரின் பிரம்மாண்ட பங்களா முழுக்க கழுவி துடைக்க வைத்து தூக்கமும் அசதியுமாக இருந்த எங்களுக்கு  எம் எல் ஏ பெரியம்மா பழனியம்மாள் கொடுத்த இரவுணவான ஃப்ரிஜ்ஜில் இருந்த விறைத்து குளிர்ந்துபோன வல்லரிசிச்சோறும் ஊசிப்போய் நூல்விட்டிருந்த வெண்டைகாய் குழம்பும் இன்னும் என்  நினைவுகளில் செரிக்காமல் இருக்கிறது. அந்த வீட்டின் துர்மரணங்களுக்கு இந்த அநீதியும் ஒரு காரணமாக இருக்ககூடும்.

எனக்கு  மனமுவந்து உணவளித்தவர்களும் உண்டு. ஊட்டி ராஜி வீட்டில் இருந்த பத்து நாட்கள். சின்ன வேலையும் கூட செய்யவிடாமல்  நல்ல உணவும் முழு ஓய்வும் எனக்கு ராஜி மட்டுமே அளித்தாள். மிக சுத்தமாக பராமரிக்கப்பட்ட அந்த வீட்டில் எப்போதுமே எதையாவது எனக்கு சாப்பிட கொடுத்துக்கொண்டே இருந்தாள். கைகழுவ வெதுவெதுப்பான நீரிலிருந்து வாசிக்க கதைபுத்தகங்கள் வரை எல்லாம் எல்லாம் என்னெதிரே தயாராக இருக்கும். மாலைவேளைகளில் சுரேஷ் நகைக் கடையிலிருந்து வருகையில் மீண்டும் சுடச்சுட திண்பண்டங்கள் கொண்டு வருவார். மூவரும் ரக்‌ஷித்தை அருகில் அமர்த்திக்கொண்டு  தரையில் அமர்ந்து கதையான கதை பேசிக்கொண்டு சாப்பிட்ட நிறைவான நாட்களின் நினைவு ,

வீட்டில் குடியிருந்த மணி அண்ணன் ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் அவர் வீட்டு தொலைக்காட்சியில் திரைப்படங்கள் பார்க்க கூட்டமாக அமர்ந்திருக்கும் நானுள்ளிட்ட அனைவருக்கும் வாங்கிவரும் வெண்ணைக்காகித கவரில் இருக்கும் வறுத்த கோழிக்கறி.

நாகமாணிக்கம் அண்ணன் முதல்முறையாக கார் வாங்கியபோது என்னையும் அவர்கள் குடும்பத்துடன் அழைத்து சென்று ஆர் எஸ் புரத்தின் மிக  உயர்தர அசைவ உணவகத்தில் வாங்கிக்கொடுத்த மீன்முட்டை பொரியலும், கோழி ஈரல் வறுவலும்,

ஒரு நண்பர் விஷ்ணுபுர விழாவின்போது எங்களில் சிலரை அழைத்துக்கொண்டுபோய் கொடுத்த அசைவ உணவு விருந்தின்போது. நான் போதுமென்று மறுத்தபோதும் விடாமல் அவர் எடுத்து என் இலையில் வைத்த ஒரு பெரிய இறைச்சித்துண்டு ,

என் தாத்தா வாயிலிட்டு மென்று எனக்கும் அளிக்கும் வெற்றிலை குதப்பல் இந்த நினைவுகளெல்லாம்  மின்மயானம் போகும்போதும் உடன் வரும் பட்டியலில் இருப்பவை.

 உணவு மட்டுமல்லாது  பிறர் உவந்தளித்த வேறு சிலவும் என் நினைவுகளில் பசுமையாக இருந்து என் ஆளுமையில் பெரும் மாற்றத்தையும் உண்டாக்கி இருக்கிறது

கல்யாண அழைப்பிதழ் கொடுக்க அப்பாவுடன் இனிஷியல்களால் மட்டும் குறிப்பிடப்படும் வேட்டைக்காரன்புதூரின் ஒரு பெரியமனிதர் வீட்டுக்கு சென்றிருக்கையில் அந்த வீட்டம்மா நான் எத்தனை மறுத்தும் கேட்காமல் பெரும் சிரமத்துக்கிடையில் கொக்கிச்சல்லை கொண்டுமிக உயரமாக வளர்ந்து விட்டிருந்த செண்பக மரத்திலிருந்து செஞ்சுடர்போல ஆரஞ்சு நிறத்திலிருந்த ஒரு பூவை பறித்துக்கொடுத்தார்.

அதற்கு பின்னர் நான் சூடிக்கொண்ட ஆயிரக்கணக்கான செண்பக பூக்களிலும் அன்று என் கையில் குளிர்ந்த பொன்போல மணம்வீசிக்கொண்டிருந்த அதே மலரின் வாசனை தானிருக்கின்றது. செண்பகபூக்களை எனக்கு வாங்கிக்கொடுப்பவர்கள் எல்லாரையுமே அந்த அம்மாளாகத்தான் கருதுகிறேன்.

அப்படியே ஒரு தோட்டத்திலிருந்து புறப்படுகையில் அதன் உரிமையாளர் எனக்களித்த ஒரு  கனிந்த முள்சீதா பழமும் இருக்கிறது. அதன் விதைகள் முளைத்து இந்த வீட்டிலும் அதே சீதாமரம் இப்போது கனியளிக்கிறது. அந்த மரத்தை வளர்ப்பதென்பது அவரது அதே அன்பை வளர்த்தல்தான்.

 இங்கு வந்து கிளம்பிசெல்பவர்களுக்கு ஒரு கொத்து கறிவேப்பிலையாவது கொடுக்காமல் என் மனம் நிறைவதில்லை

 இல்லாமைகளாலும் நிராகரிப்புக்களாலும் நிரம்பியிருந்த என் இளமைக்காலத்தின் நினைவுகளிலிருந்து தப்பிக்கவே நான் இவற்றை செய்கிறேனாயிருக்கும் 

நான் போட்டுக்கொடுத்த தேநீரோ காப்பியோ நன்றாக இருப்ப்தாக முதல் வாயிலேயே சொல்பவர்களும் என் நேசத்துக்குரியவர்களே!

தருணும் ராம்ராஜ் அப்பாவும் அதில் இருக்கிறார்கள்

எந்த எளிமையான உணவானாலும் இருவரும் மனம் நிறைய பாராட்டி வயிறு நிறைய உண்பவர்கள். சாப்பிடுகையில் தொலைக்காட்சியோ வேறு கவனச்சிதறல்களோ இல்லாமல் உணவை மட்டும் கவனித்து சாப்பிடுபவர்கள் இருவரும்

உணவை அளிக்க தயங்கும் கைகளை நான் வெறுக்கிறேன் அது அறியாமை உள்ளிட்ட எந்த காரணமாயினும்.அந்த உணவையும் வரிசையில் நின்று வாங்கி உண்ட தாழ்மையை  இனி எப்படியும் நினைவில் இருந்து நீக்க முடியாதென்னும் உண்மையும் வலிக்கிறது.

இந்த நெடிய கட்டுரை அப்படியான ஒரு உணவை சாப்பிடவேண்டிய நிர்பந்தத்திற்கு உள்ளான தாழ்மை உருவாக்கிய காயங்களுக்கான மருந்துதான். 

வெண்முரசில் பீமன் அரண்மனை அடுமடையில் அடுப்பிலெரியும் நெருப்பில் அமர்ந்திருக்கும் பேருருளி இப்புடவி என்றறிவதை சொல்லும் அத்தியாயத்தில்  ’’அன்னத்தை உண்ணும் அன்னமே உடல். பசி என்பது அன்னத்துக்காக அன்னம் கொள்ளும் வேட்கை. சுவை என்பது அன்னத்தை அன்னம் கண்டுகொள்ளும் உவகை. நிறைவென்பது அன்னம் அன்னமாகும் தருணம். வளர்வதென்பது அன்னம் அன்னத்தில் படர்ந்தேறும் நீட்சி. இறப்பென்பது அன்னத்திடம் அன்னம் தோற்கும் கணம். அன்னமே பிரம்மம். அது வாழ்க!”என்றிருக்கும்

அன்னம் வாழ்க ஆம் அப்படியே ஆகுக!’’