Month: November 2017 (Page 1 of 3)

பாலித்தீவில் மக்களிடையே ஒரு சமயம் சார்ந்த தொன்மையான பழக்கம் இருக்கின்றது. திருமண விழாக்களில் உயிருடன் ஒரு வாத்து மற்றும் ஒரு கோழியை அவற்றின் சின்னஞ்சிறியகால்களில் கல்லைக்கட்டி விட்டு ஏகப்பட்ட மந்திர உச்சாடனங்கள் மற்றும் பூசைகளின் பின்னர் கூட்டமாக ஒரு நீர் நிலைக்குச்சென்று அந்த ஒரு பாவமும் அறியா பறவைகளை  நீரில் விடுகிறார்கள். தப்பிக்க வழியின்றி மூழ்கி இறந்து அங்கேயே அவை மட்கி விடுவது புதிதாய் திருமணம் செய்துகொள்பவர்களின் குடும்ப வாழ்விற்கு  நல்லது என்னும் நம்பிக்கையின் பேரில் இது செய்யப்படுகின்றதாம்.கடவுளின் பெயரால்  செய்யபடும் வன்முறைகளில் இது உச்சமென்றே நான் நினைக்கிறேன்

எத்தனை குரூரம்?. மஞ்சள் நீரில் உடல் சிலிர்க்கும் பலி விலங்கினை கழுத்தின் குருதிக்குழாயை ஒரே வெட்டில் அறுக்கும் நம் சடங்கு  இதற்கு ஒப்பிடுகையில் பரவாயில்லை என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

உண்மையில் பல திருமணங்களில்  தப்பிக்க வழியின்றி   கல்லை கால்களில் கட்டிக்கொண்டு  மூழ்கி இறந்து  மட்கும் வரை இல்லறத்தில் இருக்கும் தம்பதியினருக்கும் இது பொருந்தும் அல்லவா இதைத்தான்நாம் கால்கட்டு என்று கல்யாணத்தை சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறோமோ?

தாமதமாகவேனும்?

கண்முன்னே நழுவிச்செல்கிறது காலம்

அதிலிருந்து தெறித்து வெளிவரும்

கணங்களில்

கைக்கு கிடைத்த

சிலவற்றை அள்ளி சேகரித்து

மடியில் இறுக்கக்கட்டிக்கொள்கிறேன்

உன்னுடன் வாழ

எனக்கும் வேண்டுமல்லவா

சில கணங்கள்!

நீ பேசிக்கொண்டிருக்கையில்

செவிகளே உடலாகி

குரலாக மாறிவிட்ட உன்னை கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன்

நான் கேட்க விரும்புவதைத்தவிர

வேறு என்ன என்னவோ பேசுகிறாய் எப்போழுதும்

எப்போதாவதுதான் தெரியாமல் கைபட்டு

இனிப்பை தொட்டுக்கொண்டது போல

என் மீதான் உனதன்பை கோடிட்டு காட்டுகிறாய்,

நீ பேசி முடித்த பின்னர்

கைப்பேசியின் உள்ளிருந்து உருவி எடுத்து

உன் வாக்கியஙகளை சொல் சொல்லாக பிரித்தெடுத்து

வேறு வேறாக அடுக்கி கட்டமைத்துப்பார்க்கிறேன்

ஒளிந்திருக்குமோ என்மீதான உன் காதல்

இவற்றுக்குள் எங்கேனுமென்று!!

கவிதை மொழியிலேயே பேசுகிறாய் என்னுடன் எப்பொழுதும்,

உன் கவிதையைப்பிடித்தபடிதான்

உன் உலகிற்குள் நுழைந்திருக்கிறேன்.

ஆயினும், ஒன்றே போலிருப்பதில்லை உனது கவிதைகள் யாவும்.

ஒரு சில  திரிசூலமும், மழுவும், உடுக்கையுமாய்

மூன்றாம் கண்ணுடன் முப்புரம் எரிக்கையில்

திகைத்து தள்ளி நின்று கொள்கிறேன்.

இன்னும் சில ஆயிரம் தடக்கைகளில்

ஆயுத்தத்துடன் ஆங்காரமாய் வ்ருகையில்

அடைக்கலம் கோருகிறேன்.

முள்கிரீடம் அணிந்து , சிலுவையில் அறைபட்டு

குருதி கசிகிறது சிலவற்றில்

அவற்றை, பதறி எடுத்து மடியிலிட்டு முந்தானையால் துடைக்கிறேன்.

குப்பைத்தொட்டியில் போடப்பட்ட

பச்சிளம் சிசுவாய் பரிதவித்து வீரிடும்

கவிதைகளை

அள்ளிஎடுத்து என் முலைகொடுக்கிறேன்.

ஒரு சிலவே மென் திரையாக இருப்பதால்

மெல்ல விலக்கி கடந்து செல்கிறேன்.

  வெகு சிலவே    சிற்றகலின் ஒற்றைச்சுடரின்

ஒளியில்  தெரியும்  கடவுள்களைப்போல

சொந்தமென்னும் உணர்வையும் நம்பிகையும் அளிக்கின்றன.

கனத்த சில கவிதைகள்

குளிரும் இரவுகளில் என்னை முழுவதும் மூடியிருக்கும்

கதகதப்பான மகிழம்பூ மணக்கும் கம்பளியாகின்றன.

இன்னும்   ஒன்றே ஒன்றுதான்

உன்னால் எழுதாக்கவிதையாய் இருக்கிறது

என் கழுத்தின் குருதிக்குழாயை

வலியின்றி வெட்டும் நஞ்சு தோய்ந்த

உன் கூர் வாள் கவிதையொன்றினையும் எழுதி விடேன்.

உன் கவிதைகளோடு வாழ்வதைப் போலவே இனிதானது

குருதி கொப்பளிக்க அவற்றாலேயே சாவதும்!

பேருந்தின் படிக்கட்டுகளில்

ஒற்றைக்கையால் பற்றிக்கொண்டு

ஊசலாடும் பயணமொன்றில்

அறுந்து விட்டதென் செருப்பின் நீல வாரொன்று,

அவசரமாய் உதறினேன் இரண்டையுமே

காலடியில்

விரைந்து கொண்டிருந்த  கரிய தார்ச்சாலையில்,

பலநாட்களாய் உயிருக்கு போராடிய

அவற்றினின்றும் விடுதலை பெற்ற